Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Komieken die even het begaande pad van de lach verlaten en de zijweg van de traan inslaan: ze zijn van alle tijden. Tot de huidige generatie Hollywoodclowns die bewijzen meer in hun mars te hebben dan gekke bekken te trekken en van de trap te vallen, behoren onder meer Adam Sandler (‘Punch-Drunk Love’), Jim Carrey (‘The Truman Show’) en Steve Carrell (de serieuzere delen van ‘Stupid Crazy Love’). En uiteraard Will Ferrell, die in 2006 met ‘Stranger Than Fiction’ al bewees een aimabele underdog te kunnen neerzetten. Iets wat hij in het sympathieke ‘Everything Must Go’ opnieuw doet.

‘Everything Must Go’ is gebaseerd op een kortverhaal van de Amerikaanse auteur Raymond Carver, bij cinefielen vooral bekend als de korteverhalenleverancier voor Robert Altmans jarennegentigklassieker ‘Short Cuts’. En bij nog meer bij de pinken zijnde filmliefhebbers ook van ‘So Much Water So Close To Home’, een verhaal dat in 2006 door Ray Lawrence naar Australië werd overgeheveld als ‘Jindabyne’. Debutant Dan Rush haalde de mosterd bij het kortverhaal ‘Why Don’t You Dance’, dat is opgenomen in de bundel ‘What We Talk About When We Talk About Love’ uit 1981. Het is niet zozeer een letterlijke adaptatie, daar Rush het verhaal aanzienlijk uitbreidde en er nieuwe personages aan toevoegde. Al behield hij wel de bitterzoete tristesse waar Carver zijn complete oeuvre op stoelde.

Nick Halsey (Ferrell) heeft betere tijden gekend. Op de dag dat hij te horen krijgt dat hij zijn baan als regionale verkoopdirecteur kwijt is na zestien jaar trouwe dienst, vindt hij al zijn spullen in de voortuin, is zijn vrouw er vandoor, heeft ze meteen ook de sloten op het huis vervangen en zijn rekeningen geblokkeerd. Waarop Nick zich genoodzaakt ziet in zijn eigen tuin te kamperen. Waarom Halsey zich plots als Jona in de buik van walvis voelt, wordt mondjesmaat prijsgegeven. Blijkt immers dat Nick nogal graag en gretig naar de drank grijpt en zijn verslaving werd zowel zijn echtgenote als werkgever teveel.

Terwijl Nick zich willens nillens verplicht ziet zijn spullen te slijten via aan garageverkoop, probeert hij te achterhalen waar en wanneer het verkeerd is gelopen in zijn leven. Tegelijkertijd ontpopt hij zich als mentor (en ersatzvader) voor het buurjongetje Kenny (Christopher C.J. Wallace) die hem helpt om zijn spullen te verkopen en zoekt hij toenadering tot de nieuwe buurvrouw Samantha (Rebecca Hall), die nog maar pas in het huis rechtover dat van hem is ingetrokken en zelf ook in een relatiecrisis verwikkeld is.

Dan Rush vinkt netjes alle kenmerkende hokjes van de Amerikaanse onafhankelijke cinema af met dit verhaal over boete en hoop, en neemt scenariotechnisch gezien maar weinig risico. Zijn regie is beheerst, maar af en toe iets te getelefoneerd. Waarmee hij nog niet in het vaarwater zeilt van onafhankelijke cineasten als Nicole Holofcener die met dit gegeven ongetwijfeld veel spitsvondiger uit de hoek was gekomen. Geen echte hoogvlieger dus, maar wie zich vasthaakt aan de redemptiebagage van de personages zal de negentig minuten zonder al te veel morren uitzitten. Zeker omdat de cast genoeg nuances tentoonspreidt om de meest voor de hand liggende stereotiepen te ontwijken. Ferrell mag dan als komiek nogal eens steken laten vallen (en niet altijd de juiste projecten kiezen), hier is hij alvast uitstekend als sarcastische dronkelap op de tweesprong van het leven. Ook Rebecca Hall is haar eigen alerte zelve in de belangrijke, maar niet zo grote rol van nieuwe muze, en verder passeren ook nog Michael Peña en Laura Dern de revue in treffende bijrollen.

Simon Couwens