Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

We geven het met graagte toe: we zijn fan van Arthur Conan Doyles onsterfelijke speurneus Sherlock Holmes. Hoe onsterfelijk de detective is bleek onlangs nog maar eens, toen het Britse pr-bureau London & Partners uitrekende dat Holmes de meest verfilmde romanfiguur aller tijden is: goed voor een (hoofd)rol in zo’n 254 langspeelfilms. Daarmee geeft hij Shakespeares ‘Hamlet’ het nakijken: de zichzelf in vraag stellende prins van Denemarken moet het immers doen met ‘slechts’ 206 verfilmingen. Evenzeer imposant: het rijtje acteurs dat ooit gestalte gaf aan Holmes. Met 75 zijn ze, en het eind is nog lang niet in zicht. Getuige het succes van de BBC-reeks ‘Sherlock’ en de populariteit van Guy Ritchies franchise die met ‘A Game Of Shadows’ aan zijn tweede Holmestitel toe is.

Dat lang niet alle Holmes-adaptaties om over naar huis te schrijven staan, hoeft niet te verwonderen. Aan de Ritchie-films valt trouwens eveneens het een en ander op te merken. Vooral Doyle-puristen krijgen bij het tweeluik vaak onbestemde jeuk op plaatsen waar ze niet bij kunnen. Robert Downey Jr.’s interpretatie van het Baker Street-genie is immers nogal wat verwijderd van hoe Doyle hem neerschreef in zijn proza, en datzelfde geldt ook voor Jude Laws Watson, zeg maar Holmes’ side kick. Waarmee de kans groter is dat het vooral jonge filmliefhebbers zijn die de actievolle cinema van Ritchie zullen omarmen, en niet zozeer de echte fan van Doyles verhalen.

Eerlijk is echter eerlijk: tussen alle knokpartijen en achtervolgingen door (waarvan er nogal wat in slow motion zijn gefilmd) doen Ritchie en de scenaristen in deze sequel hun best om toch zo trouw mogelijk te blijven aan het universum van Doyle. Zo werd een groot deel van het verhaal geleend uit ‘The Final Problem’ dat voor het eerst verscheen in 1893 als onderdeel van de bundel ‘The Memoirs Of Sherlock Holmes’. Wat ook een slok op de borrel scheelt is de intrede van Holmes’ aartsvijand Professor Moriarty. Die snoodaard wordt hier met verve vertolkt door Jared Harris, geen onbekende voor fans van het nog steeds megafantastische ‘Mad Men’. Jared is trouwens een zoon van de inmiddels al weer tien jaar geleden overleden Richard Harris, en bewijst hier eens te meer dat hij wel degelijk het acteertalent van zijn vader heeft meegekregen.

‘A Game Of Shadows’ begint in 1891, en Holmes schiet in actie door een bomaanslag – georkestreerd door Moriarty en mee in scène gezet door Holmes’ oude vlam Irene Adler (Rachel McAdams) – te verijdelen. Uitstel is echter geen afstel voor Moriarty, die een ingenieus plan op poten heeft gezet dat de politieke rust in Europa op losse schroeven zet en eigenlijk al mee aan de grondslag komt te liggen van de eerste wereldoorlog. Een aftrap van een serpentineplot die door Ritchie met een James Bond-achtige flair wordt ingeblikt en waarin nog opvallende bijrollen zijn weggelegd voor Stephen Fry (als Sherlocks broer Mycroft) en Noomi Rapace (als een zigeunervrouw).

Dat ze bij Warner tevreden zijn over Ritchies stuurmanskunsten hoeft niet te verwonderen: de sequel bracht evenveel op als zijn voorganger in 2009 (meer dan 500 miljoen dollar wereldwijd), en dat er op zijn minst nog een derde bijkomt in de reeks staat met fluo in de Hollywoodsterren geschreven. Holmes-volgelingen met heimwee naar de vilten pet van hun literaire held doen er dus goed aan om nostalgisch in het verleden te blijven klitten en bijvoorbeeld nog eens de veertien delen tellende reeks met Basil Rathbone en Nigel Bruce te bekijken (al was de lijn tussen kunst en kitsch daar soms ook klein). Niet dat Ritchie zich de eventuele kritiek aan zijn hart laat komen: zijn Holmes is in de eerste plaats een upgrade voor een nieuwe generatie, tot spijt van wie het benijdt. Wars van alle inzinkingen laat ‘A Game Of Shadows’ zich vlot bekijken: zelfs als het hier en daar wat bloedarmoedig spaak loopt, heeft deze prent voor de weinig discriminerende actiefan genoeg te bieden om twee uur lang bij de les te blijven. Maar elementary is het geenszins.

Simon Couwens