Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Eerlijk is eerlijk: wie op zoek gaat naar een lijst van kwintessentiële Hitchcock-films, heeft maar een kleine kans om daarin ‘To Catch A Thief’ aan te treffen. Verwonderlijk is dat niet. Hitch staat nu eenmaal bekend als de master of suspense, en het is dan ook met thrillers als ‘Rope’, ‘Rear Window’, ‘The Man Who Knew Too Much’, ‘North By Northwest’, ‘Psycho’ en ‘The Birds’ dat de Britse suspensefilmer zijn iconische status veroverde. Een romantisch niemendalletje hoort daar niet in thuis, toch? We beg to differ.

Gelet op zijn tjokvolle palmares – in zijn eerste dertig jaar als cineast maakte Alfred Hitchcock niet minder dan 41 (!) films – is het niet meer dan logisch dat de regisseur medio jaren ‘50 besloot om de riem er even af te gooien. Hij boekte een ticket met als bestemming de Côte d’Azur en liet zich daarbij vergezellen door zijn vaste crew en een stel van zijn favoriete acteurs, onder wie Cary Grant en Grace Kelly, met wie hij voor de derde keer op rij zou samenwerken. Het resultaat dat uit die ‘vakantie’ voortsproot: ‘To Catch A Thief’, een vederlichte romantische thriller, die eruitziet als een postkaart uit de Franse Rivièra. Hitchcock zendt zonnige groetjes. Dat de film de Oscar voor beste cinematografie zou wegkapen, mag zelfs een halve eeuw later niet verbazen.

Moeten de films van Hitch het doorgaans hebben van een vernuftige plot, die je meermaals op het verkeerde been tracht te zetten, dan is dit zomerse tussendoortje een vreemde eend in de bijt én precies daardoor het ontdekken waard. Het verhaal is hier immers ondergeschikt en dat merk je aan zijn nogal simpele set-up. Cary Grant kruipt in de huid van ex-juwelendief John Robie, die nu een rustig leventje leidt in het zonovergoten Cannes. Wanneer er echter een copycat opduikt die precies te werk gaat zoals Robie destijds en alle verdenking op hem valt, zit er voor hem niets anders op dan de na-aper zelf te ontmaskeren. Hij gaat op zoek naar het meest waarschijnlijke volgende slachtoffer en komt uit bij Mrs. Stevens (Jessie Royce Landis), een rijke Amerikaanse weduwe in het bezit van een prestigieuze collectie briljanten, die samen met haar dochter Frances (Grace Kelly) in een luxueus hotel verblijft.

Op zich biedt die plot een uitstekende kapstok voor een suspenserijke nagelbijter, maar Hitchcock kiest er bewust voor om de koord nooit aan te spannen. Hij laat ze zelfs nu en dan zo slapjes bengelen dat je haast zou vergeten dat er nog een dief gesnapt moet worden. Veel meer heeft hij oog voor zijn twee charismatische hoofdrolspelers, die samen een fantastische schermchemie hebben. Daar was de studio het destijds echter niet mee eens. ‘To Catch A Thief’ lag een jaar lang op de plank, omdat de producers niet geloofden in romantische spanning tussen Grant en Kelly. Het succes dat de film te beurt viel toen hij uiteindelijk toch de zalen haalde, kon hen niet meer ongelijk geven.

In het licht van de geschiedenis heeft ‘To Catch A Thief’ doorheen de jaren alleen maar aan importantie gewonnen. Zo bleek de glamoureuze vertolking van Grace Kelly één van de laatste vooraleer ze zich in de romantische netten van de Monegaskische prins liet strikken. En zou de door Hitchcock met tonnen metierkennis in scène gezette autoachtervolging griezelig profetisch zijn voor de wijze waarop de diva 27 jaar later onfortuinlijk het leven zou laten. Het is uiteraard niet om die reden(en) dat deze prent zijn status als klassieker veroverde, maar zulke verhalen maken wel deel uit van de filmgeschiedenis. Op de keper beschouwd is deze uit 1955 stammende film geen grand cru, maar door zijn mix van actie, humor, ouderwetse romantiek en zachte spanning mag je hem gerust de moeder noemen van 60s-classics als ‘Charade’, ‘Arabesque’ en ‘How To Steal A Million’. Eeuwige trendsetter, die Hitch.

Peter Janssens