Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Jesse Eisenberg is een uitstekend acteur (dat bewees hij bijvoorbeeld in ‘The Social Network’, waarvoor hij terecht een Oscarnominatie kreeg), maar dreigt in dezelfde val te trappen als een aantal van zijn collega-youngsters. Net zoals Michael Cera (introverte tiener met groeipijnen) en Chloe Moretz (outcast met freaky kantjes) heeft ook Eisenberg namelijk de neiging om steeds voor dezelfde rollen te kiezen, in zijn geval die van betweterige twen met een lichte vorm van ADHD.

Ook in ‘30 Minutes Or Less’ is het weer van dattum. Hij kruipt in de huid van pizzabezorger Nick, die samenwoont met zijn beste vriend Chet (Aziz Ansari), wiens zus hij wel eens ziet zonder diens medeweten. Wanneer Chet daarachter komt, lijkt hun vriendschap even op losse schroeven te staan (“You deflowered my sister, and I know all the details?”, klinkt het gechoqueerd bij Chet), maar dat is slechts klein beer tegenover de beproeving die hen vervolgens wacht. Nick wordt namelijk gekidnapt door de twee schlemielige ex-gedetineerden Dwayne (Danny McBride) en Travis (Nick Swardson), die ‘m een bom om het lijf hangen en verplichten binnen de tien uur een bank te overvallen. Met de buit kan Dwayne een huurdoder betalen, die zijn steenrijke, maar gierige vader om zeep moet helpen.

Tegen dat we echter zover zijn, is éénderde van deze extreem korte prent (amper 83 minuten, eindgeneriek incluis) al gepasseerd. In de lange, platvloerse aanloop, waarin we door puberale seksgrappen (of wat daarvoor moet doorgaan) overstelpt worden, neemt scenarist Michael Diliberti vooral de tijd om zijn personages en hun motieven te schetsen. Maar echt interessant blijken die niet te zijn. Het is onwaarschijnlijk dat regisseur Ruben Fleischer eerder debuteerde met ‘Zombieland’, waarin het precies de geloofwaardige karakterontwikkeling was, die de film een aantal niveaus omhoog tilde. Het kan verkeren.

Eens alle pionnen op het schaakbord staan (na een halfuurtje dus) en de plot eindelijk aan de gang kan, wint ‘30 Minutes Or Less’ evenwel aan momentum. De centrale overval en de daaropvolgende car chase zijn zonder meer hilarisch en komen uitstekend tot hun recht dankzij het hyperkinetische ritme, dat Fleischer aanhoudt tot het abrupte einde. Ook al wordt de grens tussen jachtige cinema en schreeuwerige chaos naar het slot toe gevaarlijk dun, met een balans die niet altijd positief overhelt. Het helpt ook niet dat in het heetst van de strijd nog een extra personage geïntroduceerd wordt, dat die wildgroei aan luidruchtigheid extra in de hand werkt. Uiteraard scoren de makers af en toe een geslaagde grap, maar er is geen plezier aan die te gaan zoeken in een plejade aan platitudes.

Jesse Eisenberg bewees al vaker dat hij geen enkele moeite heeft om zijn acteerspel aan te passen aan een hoog tempo, en zijn vertolking mag dan vertrouwd aandoen, hij kwijt zich adequaat van zijn tak. Dat kan niet gezegd worden van het gros van zijn tegenspelers, met in het bijzonder Danny McBride. Zonder een goed scenario met dito dialogen valt die laatste pijnlijk door de mand als komiek. En ook Michael Peña – nochtans een prima acteur – is schandalig slechts als lispelende killer. Eindbilan: een infantiele B-comedy met slechts één goeie set piece (zo’n 30 minutes or less kortom) in het middenstuk.

Peter Janssens