Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een man ontdekt diep in het woud een vrouw die eruit ziet als een extra in Jean-Jacques Annauds ‘Le Guerre Du Feu’. Praten kan ze niet, ze leeft tussen de dieren en heeft kannibalistische neigingen. In plaats van als de wiedeweerga huiswaarts te rennen, besluit de man de vrouw (die voor alle duidelijkheid niet luistert naar de naam ‘Nell’) te ontvoeren, haar op te sluiten in zijn kelder en haar te domesticeren.

Met een dergelijke synopsis kan je alle (genre)richtingen uit. Horrorcineast Lucky McKee kiest uiteraard voor het pad dat linea recta naar het pad der onversneden gruwel leidt. Wat meteen voor controverse zorgde toen de film begin 2011 zijn première beleefde op het Sundancefestival. McKee kreeg het verwijt een vrouwenhater te zijn, en het scheelde niet veel of de pot met pek en veren werd van zolder gehaald. Zo’n vaart liep het gelukkig niet: ‘The Woman’ mag dan wel het equivalent zijn van een openhartoperatie voor iedereen die niet over een sterke maag beschikt, er zijn in het genre van de ‘torture porn’ al foutere dingen getoond dan hier. McKee gaat inderdaad ver, maar wie dit werkstuk bekijkt als een satire op de (Amerikaanse) huiselijke waarden, kan er zowaar demonisch plezier aan beleven.

‘The Woman’ is meegeschreven door horrorauteur Jack Ketchum (het pseudoniem van Dallas Mayr). Ketchum/Mayr is een horrorauteur die een aanzienlijke reputatie geniet, maar nooit de populariteit van Stephen King of Peter Straub wist te bereiken. Lucky McKee is duidelijk wel fan: eerder coregisseerde hij al de verfilming van Ketchums ‘Red’ en deze ‘The Woman’ is duidelijk een prent waarin McKee zijn hart en ziel heeft gelegd. Geen wonder dat dit zich laat bekijken als zijn beste film sinds zijn (eveneens controversiële) debuut ‘May’ uit 2002.

‘The Woman’ is de sequel op Ketchums roman ‘Offspring’ die in 2009 werd verfilmd door Andrew Van Den Houten (een van de producers van ‘The Woman’) en waarin de voorgeschiedenis werd verteld van de familie van de vrouw in het bos. Ook zonder die voorkennis is ‘The Woman’ echter perfect te volgen. Hoofdzakelijk omdat dit niet zozeer het verhaal is van de vrouw, maar wel dat van advocaat Chris Cleek (Sean Bridgers) en dat van zijn familie. Aanvankelijk wijst niets erop dat Cleek een vijs kwijt is, maar gaandeweg wordt duidelijk dat deze op het eerste zicht ‘all-American family man’ een groter gevaar voor de samenleving is dan de mensenetende vrouw die hij in zijn kelder opsluit. Zo duldt Cleek geen tegenspraak van zijn echtgenote Belle (Angela Bettis) en dochter Peggy. Van zijn zoon Brian kan hij wel het een en ander verdragen, al is het maar omdat hij hem stiekem naar zijn evenbeeld boetseert: geen wonder dat Brian een kleine psychopaat in de dop blijkt te zijn. Dat de aanwezigheid van de opgesloten vrouw er uiteindelijk voor zorgt dat het Cleek-gezin welhaast letterlijk uit elkaar spat hoeft niet te verwonderen.

Zelfs als je denkt te weten in welke richting het verhaal evolueert, dan nog zal je met graagte vaststellen dat McKee en Ketchum meer dan genoeg verrassingen in petto hebben. In het laatste halfuur gaan de stoppen volledig los en mondt ‘The Woman’ uit in een grand guignol-festijn dat door make-upmaestro Robert Kurtzman in goede banen wordt geleid. Wat je ook van de finale vindt, het is moeilijk om niet te applaudisseren voor het lef van McKee. Die zorgt er immers voor dat zijn film zich zowel laat bekijken als een gitzwarte farce, als satirische uithaal naar de huisje-tuintje-beestje-hypocrisie van de Amerikaanse middenklasse of gewoon als ouderwets goed horrorfestijn dat openlijk dweept met de trendsettende gruwelcinema uit de jaren zeventig. ‘The Woman’ is geen spek voor ieders bek, maar wie is uitgekeken op de studio- of tienerversies van ‘The Texas Chainsaw Massacre’ zal deze heilige huisjes omver kegelende variante zeker (en terecht) naar waarde weten te schatten.

Simon Couwens