Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Red Dog
Een echt goede reputatie hebben dingo’s en wilde honden niet in Australië. Allemaal de schuld van die ene schuimbekkende loebas die in augustus 1980 de negenweekjonge Azaria Chamberlain met huid en haar opvrat en zo aan de basis lag van de onsterfelijke folklorezin ‘The Dingo Ate My Baby’. Of waren het toch de ouders die… maar dat is een ander verhaal. De avonturen van ‘Red Dog’ – misschien wel de bekendste Australische hond ooit – zijn immers ingebed in positivisme en schilderen de hond (en meer bepaald de ‘Red Cloud Kelpie’) af als een trouwe viervoeter.
‘Red Dog’ verhaalt over de liefde tussen mens en dier, en niet iedereen zit in deze cynische tijden op dergelijke hap te wachten. Kijk maar naar de hoon die Spielberg te wachten stond toen hij het met ‘War Horse’ aandurfde om een oorlogsverhaal te maken waarin de lijdensweg van een paard centraal stond. En al die gesneuvelde soldaten dan, vroegen velen zich af, vergetend dat Spielberg voor hen ‘Saving Private Ryan’ had gedraaid. Wie zijn dieren het liefst in de pot ziet en koude rillingen krijgt bij het horen van een blaffende hond, zal alvast geen boodschap hebben aan ‘Red Dog’. Wie leeft volgens het mantra ‘hoe meer ik onder de mensen ga, hoe meer ik van mijn hond hou’ doet er dan weer goed aan deze film als de wiedeweerga in de lader van de thuisbioscoop te schuiven.
In Australië is deze ‘Red Dog’ alvast een fenomeen. Het was er de meest succesvolle Australische film van 2011 (en de achtst succesvolste aller tijden) en is er de meest verkochte dvd van een Australische film. Internationaal moet hij enkel maar ‘Avatar’ en ‘Finding Nemo’ laten voorgaan. Ironisch genoeg is ‘Red Dog’ buiten Australië nauwelijks bekend, en is hij zelfs in Amerika nog niet uitgebracht. Jammer, want deze rode hond verdient zeker wereldwijde aandacht. Niet omdat dit een meesterlijke of onvergetelijke ervaring is, maar omdat regisseur Kriv Stenders een goedgevoelfilmpje aflevert dat door een zo groot mogelijk publiek mag worden gezien. En dat lekkerder wegkijkt dan heel wat Amerikaanse prenten die zich profileren als het perfecte familie-entertainment.
‘Red Dog’ vertelt (uiteraard mits inlassing van een paar fictieve personages en verhaalwendingen) het ware verhaal van een Kelpie die in 1971 in de West-Australische industriestad Dampier arriveerde. De hond groeide er uit tot een mascotte van de plaatselijke bevolking (die grotendeels uit immigranten bestond) en was door iedereen graag gezien, ook al had hij geen echte meester. Daar kwam verandering in toen buschauffeur John Stazzonelli (hier veramerikaniseerd tot John Grant en vertolkt door Josh Lucas) in Dampier aankwam en het meteen ‘klikte’ tussen de man en de hond, zodat iedereen accepteerde dat John het verdiende om Red Dogs baasje te zijn. De relatie tussen John en Red Dog is maar een aspect van de mythe: ‘Red Dog’ behandelt daarnaast eveneens de zoektocht van de hond naar John (en het dier keek daarbij niet op een kilometer meer of minder) en gaat niet voorbij aan het feit dat niet iedereen in de regio het beest genegen was, getuige de vergiftiging met strychnine die hem in het echte leven fataal werd.
Stenders ziet er geen graten in om het verhaal van ‘Red Dog’ zo gezinsvriendelijk mogelijk in te pakken. Zoals een Britse recensent terecht opmerkte is ‘Red Dog’ in de eerste plaats een PG 13-voorstelling van de grote boze buitenwereld. Zij het voorzien van een grote dosis Australische nuchterheid waarin maar weinig plaats is voor al te nadrukkelijk sentiment. Ook de manier waarop Stenders de ruige mannen in Dampier neerzet is ontzettend los uit de pols: kijk maar naar de vele overlappende verhalen waarmee hij uitpakt. Realistisch of authentiek wordt het er niet door, maar er zijn zo van die films waarin een bewust larger than life en breed komische aanpak werken en zelfs welkom zijn. En ‘Red Dog’ is er zo eentje. Waardoor dit een meer dan passend eerbetoon is aan een mythische hond die na zijn dood een standbeeld kreeg in Dampier en over wie al verschillende boeken zijn geschreven. Te verorberen met een piepende bal en potje Frolic binnen handbereik.