Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Hammer Film Productions, het blijft een naam als een klok. In de jaren vijftig, zestig en zeventig schreef dit Britse productiehuis horrorgeschiedenis met een uitgebreide catalogus griezel-, sf- en andere thrillers. Daarmee stonden ze garant voor de B-filmopvoeding van een hele generatie bioscoopgangers, en lieten ze de wereld meteen ook kennismaken met het talent van klasseacteurs als Christopher Lee en Peter Cushing. Alleen al voor dat laatste verdient het Hammerhuis eeuwige roem en lof. Midden jaren tachtig (het vet was toen al lang van de soep) trok Hammer er de stop uit. Niemand die geloof hechtte aan een eventuele wederopstanding, maar dat was buiten de speculatieve en economische waard gerekend: in 2007 werd het slapende Hammer gekocht door een (gedeeltelijk Nederlands) consortium en werd aangekondigd dat Hammer terug films zou produceren. Die nieuwe wind leverde dusver vijf nieuwe titels op. De bekendste daarvan was aanvankelijk ‘Let Me In’, de Amerikaanse remake van de Zweedse topper ‘Let The Right One In’, maar die titel is inmiddels bijgebeend door ‘The Woman In Black’, het eerste echte succes van Hammer 2.0. En nog geen kleintje: wereldwijd bracht de prent zo’n 127 miljoen op tijdens de biosrelease.

Het is in elk geval treffend dat ‘The Woman In Black’ is geproduceerd door Hammer. De film lijkt immers ontzettend goed op de output tijdens hun hoogdagen. Een Victoriaanse sfeer, spinnenwebben, een verlaten kasteel, mistige landschappen, kippenvel veroorzakende verschijningen… meer ‘Hammeriaans’ dan deze ‘The Woman In Black’ zijn ze bijna niet te vinden. De reden dat het hedendaagse publiek dit project zo omarde heeft natuurlijk alles te maken met de naam boven de titel. Daniel ‘Harry Potter’ Radcliffe wou met deze prent bewijzen dat hij meer kan dan een tovenaarsleerling met een brilletje spelen. Een opzet waar hij zowaar in slaagde, want de brave jongen is nauwelijks op een valse noot te bespeuren in deze lugubere spokenthriller.

‘The Woman In Black’ is gebaseerd op de gelijknamige roman van Susan Hill uit 1983. Wie niet beter weet, zou nochtans durven zweren dat het bronmateriaal uit de tijden van Wilkie Collins of Henry James naar hier is getransporteerd. Hills roman leidt ook een leven als succesvol toneelstuk. In het Fortune Theatre in de Londense West End staat al sinds 1989 een adaptatie van de roman op het programma. Wat je noemt een generatieoverbruggende klassieker. Een verfilming kon eigenlijk niet uitblijven, en deze adaptatie van James Watkins (‘Eden Lake’) moet alvast niet onderdoen voor het boek of de toneeladaptatie. Completisten kunnen eveneens op zoek gaan naar de tv-filmversie uit 1989, waarvan het scenario werd meegeschreven door de befaamde sf-auteur Nigel Kneale (‘The Quatermass Experiment’).

Daniel Radcliffe kruipt in de huid van Hills geplaagde advocaat Arthur Kipps. Een man die de opvoeding van zijn zoontje Arthur moet zien te rooien zonder de hulp van zijn veel te vroeg gestorven echtgenote. Een nieuwe opdracht brengt hem van Londen naar de Britse boerenbuiten, meer bepaald naar Eel Marsh House, een mistroostig landgoed in een moerasgebied. Het is aan Kipps om alle paperassen van de overleden eigenaresse Alica Drablow te ordenen om de erfenis in orde te brengen. Echt welkom is Kipps niet in het gehucht: niemand wil hem de weg wijzen naar het Eels Marsh huis, en iedereen is hem liever kwijt dan rijk. Enkel ene Sam Daily (Ciaran Hinds) blijkt vriendelijk genoeg om Kipps wegwijs te maken in de buurt. En zo ontdekt Kipps de legende van de vrouw in het zwart: een mysterieuze geestesverschijning die door de tuin van het Eels Marsh House doolt en telkens opduikt wanneer er een kind in het dorp sterft. Wanneer het volgend slachtoffer zich aandient, wijzen de dorpelingen met een beschuldigende vinger naar Kipps, waarop die meer dan ooit vastbesloten is het raadsel van de zwarte dame te ontsluieren.

Scenariomatig verschilt ‘The Woman In Black’ niet erg veel van eender welke spookhuisthriller waarin geesten en gekwelde zielen opduiken. Watkins en scenariste Jane Goldman (scenariopartner van Matthew Vaughn) zien dit niet als een bezwaar om met hun verfilming heel dicht bij Hills proza te blijven. Ze gaan voor een prent die eerder klassiek dan vernieuwend is, en op die keuze valt eigenlijk niet veel aan te merken. Goed ja, het resultaat verschilt qua sfeerschepping niet van pakweg ‘The Haunting’, ‘The Innocents’ of  ‘The Others’, maar toch weet Watkins intrigerend genoeg te filmen om deze prent niet als het zwakke broertje in de nacht te moeten sturen. Als er al een verwijt kan gemaakt worden, dan is het dat ‘The Woman In Black’ iets teveel op veilig speelt zodat de fans van Radcliffe zich geen al te grote bult schrikken en dappere meisjes van twaalf ook de confrontatie aandurven en –kunnen met de demonen die zijn personage geselen. Een ‘kindvriendelijke’ aanpak die niet wegneemt dat deze zwarte deerne voorzien is van de juiste oren en poten om iedereen met affiniteit met het genre anderhalfuur in de watten te leggen. Hoera voor Hammer.

Simon Couwens