Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De McGuffin in ‘Pillow Talk’, de eerste in een rij van drie romcom-klassiekers die zangeres/actrice Doris Day met Rock Hudson maakte, is een gedeelde telefoonlijn. Het is via die weg dat de nogal preutse interieurontwerpster Jan Morrow (rol van de ‘Que Sera Sera’-zangeres) en womanizercomponist Brad Allen (de ‘Giant’-megaster voor het eerst in een minder stijve rol) met elkaar in contact komen. Niet van harte, want zij ergert zich eraan dat hij de lijn constant bezet houdt door liefdesliedjes te zingen voor vriendinnetjes, waardoor hij haar al gauw een zeur vindt. Tot Cupido zich ermee komt bemoeien.

Wanneer Brad Jan in levende lijve ontmoet, is hij meteen tot over z’n oren verliefd. Omdat Jan geen idee heeft dat Brad de karamellenverzenverleider is die altijd haar telefoonlijn bivakkeert en hij vreest dat ze meteen een afkeer van hem zou hebben indien ze het zou weten, besluit Brad zijn ware identiteit niet te onthullen en zich voor te doen als de rijke Texaan Rex Stetson. Gecharmeerd door de aandacht die ze van Rex krijgt, heeft Jan echter de indruk dat ze zijn versierpraatjes al eens eerder hoorde.

In zekere zin kan je ‘Pillow Talk’ zien als een (zeker toentertijd) update van ‘The Shop Around The Corner’, waarin twee onwaarschijnlijke geliefden uiteindelijk ook de weg naar elkanders armen vonden. Al was de film destijds wellicht eerder beoogd als antwoord op de Ernst Lubitsch-klassieker met James Stewart en Margaret Sullavan uit 1940. Het met een Oscar bekroonde scenario lag namelijk reeds zeventien jaar op de plank vooraleer het in 1959 verfilmd werd. Dat verklaart onder andere het principe van de gedeelde telefoonlijn, dat aan de vooravond van de swinging sixties niet meer zo gebruikelijk was bij de New Yorkse middle dan wel upper class.

De opzet is dus gebleven, maar de uitwerking is heel eigen aan zijn tijd. ‘Pillow Talk’ was best revolutionair en zorgde voor een kentering in het genre van de romantische komedie. De dialogen zijn iets minder scherp, maar tegelijk enkele niveaus ‘stouter’ dan in de screwballs met voorlopers als Cary Grant en Katherine Hepburn. Ruim vijftig jaar na dato blijft er van dat ‘stoute’ natuurlijk niet veel over, maar je merkt wel het grensverleggende waarvoor deze prent tekende. Dat geldt overigens ook voor de Day-Hudson-opvolgers ‘Lover Come Back’ en ‘Send Me No Flowers’, waarvan we hopen dat ook zij op termijn hun weg naar de blauwe beelddrager vinden. Ook visueel was deze ‘Pillow Talk’ vernieuwend: zo experimenteerde regisseur Michael Gordon bijvoorbeeld volop met split-screens – ongezien in het romcom-genre, maar hier uiteraard erg functioneel voor de manier waarop het verhaal zich ontvouwt.

Maar ondanks zijn bekroonde script en zijn technische merites, is het sterrenstatus van deze film vooral te danken aan de uitzonderlijke chemie tussen Doris Day en Rock Hudson. Voor Day kwam de rol van Jan alleszins als een geschenk uit de hemel. De gouden tijd van grote musicals raakt stilaan ten einde en haar imago kon een frisse boost gebruiken. Hudson stond dan weer bekend als een eerder ernstige acteur, maar bewijst zijn natuurlijke aanleg voor romantische hoofdrollen. Die perfecte schermmatch maakte van ‘Pillow Talk’ een megasucces. In 2003 probeerde Hollywood die ouderwetse charme te doen herleven met ‘Down With Love’, maar het was toch niet hetzelfde. Dan liever deze ter gelegenheid van 100 jaar Universal in een prachtige kartonnen verpakking gehulde classic.

Peter Janssens