Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Er zijn zo van die films waar nagenoeg geen kat van heeft gehoord, maar die toch een mooi festivalparcours afleggen. ‘Like Dandelion Dust’ is er zo eentje, een prijsbeest dat op verscheidene festivals zo’n twintig awards wist te verzamelen. ‘The Artist’-achtige erkenning zowaar. Tegelijkertijd zijn er ook films waarvan je je kan afvragen waar ze al die erkenning aan hebben verdiend. ‘The Artist’ heeft bijvoorbeeld evenveel voor- als tegenstanders. ‘Like Dandelion Dust’ is eveneens een enigmatisch prijsbeest. Dit is immers een prent die zich in eerste instantie richt op vrouwenverenigingen en tranentrekkersclubs. En maar bitter weinig te bieden heeft voor iedereen die niet in die categorie valt.

‘Like Dandelion Dust’ is de verfilming van de gelijknamige bestseller van Karen Kingsbury. Zelf hadden we er nog nooit van gehoord, maar de dame (omschreven als een ‘American Christian novelist’) heeft al meer dan veertig romans geschreven, was in een vorig leven journaliste voor de Los Angeles Times en Los Angeles Daily News en heeft zels een paar liedjes geschreven. Kingsbury omschrijft haar oeuvre zelf als ‘life-changing fiction’. Niet meteen voer voor cynici dus, haar portfolio. Het uit 2006 stammende ‘Like Dandelion Dust’ is (net zoals veel van haar andere boeken trouwens) ook in het Nederlands verschenen. Te vinden in de boekhandel onder de titel ‘Laat Mij Niet Los’.

Maar genoeg boekenduiding, over naar de film. Waarin de voornaamste rollen zijn weggelegd voor Mira Sorvino en Barry Pepper. Zij is Wendy Porter, hij Rip Porter. Een gezin dat wat aan de zelfkant leeft van de maatschappij, het niet breed heeft, en  te kampen heeft met de losse handjes van Rip, een gevolg van zijn drankverslaving. Het huiselijk geweld zorgt ervoor dat Rip voor zeven jaar achter de tralies vliegt. En in zeven jaar kan veel gebeuren, zo ontdekt Rip wanneer hij wordt vrijgelaten. Rip heeft zijn tijd in de gevangenis doorgebracht met het afkicken van zijn drankprobleem, en is naar eigen zeggen een nieuw mens. En ja, Wendy heeft nog steeds vertrouwen in hem. Een gezin dat op weg is naar een tweede kans met andere woorden. En Rip biecht op dat hij eigenlijk best een zoon zou willen. Waarop Wendy hem vertelt dat ze enkele maanden nadat Rip was gearresteerd bevallen is van een zoon, maar dat ze die heeft afgestaan voor adoptie.

Die zoon, Joey, is inmiddels al zeven jaar de oogappel van Jack (Cole Hauser) en Molly Campbell (Kate Levering). Twee godsvruchtige mensen, rijk, wonend in een kast van een huis in Florida… twee betrouwbare pilaren van de maatschappij, zeg maar. In principe kan niemand hen dus verplichten om hun adoptiezoon af te staan, maar helaas voor hen heeft Rip de adoptiepapieren van zijn zoon (waar hij zeven jaar geleden geen weet van had) nooit ondertekend. Wat de adoptie ongeldig maakt, en dus hebben Jack en Molly geen andere keus dan Joey de waarheid te vertellen en hem te laten logeren bij Jack en Molly vooraleer de rechtbank definitief uitsluitsel brengt.

Regisseur Jon Gunn (die met zo’n naam eigenlijk actiefilms zou moeten regisseren) stapelt cliché op cliché in ‘Like Dandelion Dust’. De tegenstelling tussen de arme Coles en de rijke Campbells is breder dan breed uitgetekend, wat bij de EO- en VijfTV-doelgroep ongetwijfeld kreten ontlokt als ‘ze kunnen dat kindje toch niet terugsturen’. En dat alles ondersteund door een lusteloze beeldregie en een wel heel zoetsappige sentimentele soundtrack. Waarmee duidelijk is dat deze titel geen enkele (meer)waarde heeft voor cinefielen. Wie graag een traantje plengt bij diepdroevige familieverhalen (al dan niet met een christelijke ondergrond) zal zich met dit paardenbloemfilmpje dan weer (toepasselijk) in de zevende hemel bevinden.

Simon Couwens