Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
A L'Aveugle
Ooit een veelbelovend regisseur, vandaag de dag vooral succesvol als producent/scenarist van actieprenten die niet zozeer uitblinken in originaliteit: ziehier in een zin het carrièreverloop van de eigenzinnige Fransman Luc Besson. Volgend jaar doet hij nog eens een gooi naar erkenning als regisseur met ‘Malavita’, een misdaaddrama met Robert De Niro als ondergedoken gangster in Normandië, dit jaar stelt hij zich tevreden met de scenario’s van ‘Lockout’, ‘Taken 2’ en het idee voor deze ‘A L’Aveugle’. Een concept dat aardig wat potentieel bevat (met een blinde seriemoordenaar is zeker wat aan te vangen), maar dat in de uitwerking van scenarist Eric Besnard (‘Babylon A.D.’) en regisseur Xavier Palud (die met David Moreau debuteerde met de horrorprent ‘Ils’ en vervolgens de Amerikaanse versie van ‘The Eye’ afleverde) maar lauw aan de kook wordt gebracht.
‘A L’Aveugle’ begint met de moord op een vrouw. Die wordt in haar eigen huis gewurgd en vervolgens netjes in vijftien stukken gesneden. Inspecteur Lasalle (Jacques Gamblin) en zijn collega Heloïse (Raphaëlle Agogué) krijgen de zaak toegeschoven, en verdenken in eerste instantie de aan drugs verslaafde ex van de vrouw. Al snel komt echter een andere verdachte in beeld: de blinde Narvik (Lambert Wilson), die als pianostemmer met het slachtoffer in contact kwam. Harde bewijzen om op terug te vallen heeft Lasalle niet, maar zijn intuïtie vertelt hem dat Narvik niet zuiver op de graat is. Wanneer een tweede slachtoffer valt (ditmaal door een auto-explosie), en Lasalle en Heloïse een verband tussen beide zaken menen te ontdekken, zijn ze vast van plan de blinde man aan de moorden te linken. Maar de sluwe Narvik lijkt niet zomaar voor een gat te vangen.
Aanvankelijk lijken we vertrokken voor een veelbelovende whodunit. De moordscène waar ‘A L’Aveugle’ mee opent, is een geslaagde aftrap voor wat zich aanbiedt als lekker moordmysterie, maar het duurt niet lang voor het scenario zijn eigen ruiten inslaat. Ergens halverwege wordt duidelijk dat Palud niet zozeer de vraag stelt wie de moorden pleegt, maar waarom. En het antwoord daarop is niet meteen de meest verrassende insteek ooit, zo blijkt. Waardoor je als kijker opgezadeld zit met een interessant idee dat zijn potentieel niet waarmaakt. En dat bovendien maar weinig steek houdt: zo is het achteraf gezien helemaal niet logisch dat de moordenaar zijn eerste slachtoffer in vijftien stukken hakt, en bij zijn andere slachtoffers veel bezadigder tewerk gaat. Of hoe die fileersessie enkel maar dient in de logica van de makers als aftrap voor een synopsis die het publiek warm maakt voor een ‘Se7en’-variante, maar uiteindelijk totaal andere wegen inslaat.
Bovendien stapelen Besson, Besnard en Palud de clichés op als een bever houtblokken op een zomerse dambouwdag, en krijgt nagenoeg elk ijkpunt van het politiegenre een knauw. Lasalle heeft persoonlijke demonen te geselen (zijn vrouw kwam om bij een auto-ongeval) en kampt sindsdien met suïcidale neigingen. Tijdens het onderzoek komt hij tegenover zijn oversten te staan en wordt hij van de zaak gehaald. Hij wordt het hof gemaakt door zijn partner, en hij ontwikkelt uiteraard een speciale band met zijn prooi in wie hij heel wat van zichzelf herkent en vice versa. Alsof alle mogelijke verwikkelingen van een volledig seizoen van een politieserie in een aflevering zijn gepropt. Of hoe ‘A L’Aveugle’ eigenlijk meer potentieel heeft als startschot van een tv-serie dan als losstaande biosfilm. Niet meteen een nagelbijter dus, dit pakketje moordschroot met een dun laagje chroom.