Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Rampart
Dat de politietroepen die opereren in de stedelijke broeihaarden in Los Angeles (kortweg, de LAPD) geen onbesproken reputatie hebben, is al langer dan vandaag geweten. Dat die schandalen gretig weerklank vinden in Hollywood ook. Romanschrijver James Ellroy heeft zelfs zowat zijn hele carrière opgebouwd als chroniqueur van de politiemalaise in de stad van de engelen, en schreef met meesterwerken als ‘The Black Dahlia’ en ‘L.A. Confidential’ een paar van de beste in Californië gesitueerde policiers aller tijden.
Niet geheel ontoevallig is Ellroy als coscenarist betrokken bij ‘Rampart’, een zich eind jaren negentig afspelend politiedrama, toen een deel van de LAPD tot over de oren in verschillende schandalen was verwikkeld. Meer bepaald de ‘Rampart’-divisie, die deel uitmaakte van het ‘Community Resources Against Street Hoodlums’ (CRASH)-programma. De ‘Rampart’-divisie is operationeel in het westen en noordwesten van downtown Los Angeles en dankt zijn naam aan de gelijknamige brede boulevard die door het gebied loopt. Tijdens het onderzoek naar corruptie, machtsmisbruik, overdreven geweld, drugshandel en andere niet zo fraaie uitzaaiingen werden uiteindelijk zo’n zeventig agenten aangeklaagd. En van die zeventig waren er op zijn minst drie waarvan bleek dat ze banden hadden met hiphopplatenbaas Marion Knight, wat op zijn beurt weer verband hield/zou kunnen houden met de moord op rapper Notorious B.I.G. in 1997.
‘Rampart’ laat die beruchte complottheorie volledig links liggen, en gebruikt de verschillende schandalen enkel als achtergrond voor een verhaal dat met fictieve personages is bevolkt. Het is trouwens niet de eerste keer dat de ‘Rampart’-divisie op die manier in beeld komt. Andere bekende voorbeelden zijn de Denzel Washington-Ethan Hawke thriller ‘Training Day’ en de tv-serie ‘The Shield’, die zich beiden afspeelden tegen dezelfde achtergrond. Voor wie nog iets verder terug gaat in de tijd: Dennis Hoppers ‘Colors’ uit 1988 focust zich eveneens op de ‘CRASH’-unit en zijn strijd tegen jeugdbendes in L.A.
In tegenstelling tot hoger vernoemde titels is ‘Rampart’ in de eerste plaats een karakterstudie, en geen volbloed actiethriller. Opgebouwd rond het personage van politie-inspecteur Dan Brown (Woody Harrelson), die niet vies is van corruptie en geweld, en ook zijn racistische gevoelens niet onder stoelen of banken steekt bij het uitoefenen van zijn job. Zijn collega’s hebben daar op het eerste gezicht niet echt veel problemen mee, tot wanneer Brown steeds meer negatief in de media terechtkomt. Als er beelden worden vrijgegeven waarin hij een verdachte afranselt, wordt een oudere zaak waarin hij een verdachte neerschoot eveneens opgerakeld. En in volle ‘Rampart’-crisis kan het korps nog meer negatieve publiciteit missen als kiespijn. Brown weet al gauw niet meer wie van zijn makkers/oversten hij kan vertrouwen, en goed nieuws voor zijn zo al labiele psyche is dat niet. Zijn privéleven is even gecompliceerd: zijn twee huwelijken (met twee zusters bij wie hij allebei een dochter heeft) liepen op de klippen, maar hij heeft nog steeds (seksueel) contact met de beide vrouwen (en ook met een heleboel andere trouwens). En terwijl Brown steeds verder dreigt weg te glijden neemt hij zich voor om zich niet zonder slag of stoot gewonnen te geven.
Regisseur/coscenarist Oren Moverman volgt zijn gelauwerd humaan drama ‘The Messenger’ op met alweer een opvallend karakterportret, en wist opnieuw Harrelson te strikken voor een sterke hoofdrol. Helaas is ‘Rampant’ niet even overtuigend als ‘The Messenger’. In de eerste plaats omdat het nogal moeilijk is om sympathie op te vatten voor een rotzak eerste klas (na zo’n drie kwartier heb je niet echt veel zin meer om nog langer in Harrelsons schaduw mee te lopen), in de tweede omdat het gegeven van politiecorruptie nog maar weinig verrassingen biedt, en al vele keren eerder (en beter) is gebracht. Een beetje jammer, want Ellroy is tot veel beter in staat, al haalt zijn filmwerk het dusver niet (hij schreef eerder al mee aan de scenario’s voor Ron Sheltons ‘Dark Blue’ en David Ayers ‘Street Kings’) van zijn romanoutput. Moverman zet met de zogenaamde moeilijke tweede film dus een kleine stap achteruit, maar bewijst toch opnieuw dat hij voeling heeft met strakke en intrigerende filmtaal. En kon daarnaast heel wat bekende koppen strikken voor de bijrollen. Zo is het naast Harrelson en Ben Foster (ook hij was in ‘The Messenger’ van de partij) uitkijken naar onder meer Ned Beatty, Robin Wright, Sigourney Weaver, Steve Buscemi, Ice Cube, Anne Heche en Cynthia Nixon. Al kan ook dat bataljon interessante namen niet verhinderen dat ‘Rampart’ aan de eindstreep aanvoelt als een prent die zijn potentieel niet volledig waarmaakt.