Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Altijd makkelijk als er een pitch op de dvd-inlay staat. Zo weet je als kijker/reviewer meteen welk vlees er in de kuip ligt te sudderen. In het geval van de horrorprent ‘Playback’ is dat blijkbaar een mengeling van ‘The Ring’ en ‘Halloween’. Kwalitatief haalt ‘Playback’ het niet van die twee aangehaalde voorbeelden (in het geval van ‘Halloween’ hebben we het uiteraard over de versie van John Carpenter en niet die van Rob Zombie), al krijgt ‘Playback’ toch geruime tijd het voordeel van de twijfel. Regisseur/scenarist Michael A. Nickles komt immers met een intrigerend idee op de proppen, maar gaandeweg verliest hij de controle over het concept.

‘Playback’ trapt af in oktober 1994. Om de een of andere bizarre reden op 21 oktober, terwijl 31 oktober een betere datum zou zijn geweest, maar vooruit… in een boerengat ergens in het midden van Amerika moordt ene Harlan Diehl zijn volledige familie uit: vader, moeder en zus moeten eraan geloven, en de baby van zijn zus ontsnapt ternauwernood aan het bloedbad. Tijdens die openingsscène zien we niet zozeer de slachtpartij, maar vooral de pogingen van Diehl om zijn daden te filmen. Zijn fixatie op de baby en de jachtige manier waarop hij zijn hand op een met ruis gevuld tv-scherm plaatst, maken van meet af aan duidelijk dat Harlans opnames later nog een belangrijke rol gaan spelen.

Ettelijke jaren later, zelfde boerengat. De student Julian (Johnny Pacar) reconstrueert samen met een paar vrienden de Diehl-moorden voor een schoolproject. In de hoop meer achtergrond te weten te komen, engageert hij ene Quinn (Toby Hemingway), die bij een lokaal televisiestation werkt, om de originele tapes van de Diehl-moorden op te snorren. Quinn, sowieso al geen betrouwbaar sujet, vindt de beelden en raakt – verrassing, verrassing – bezeten door de geest van Harlan die in de opnames gevangen zat. Eens gehuisvest in zijn nieuwe lichaam kan Harlan opnieuw op rooftocht.

Een uitgangspunt dat zeker potentieel bevat (ook Wes Craven is – getuige ’s mans ‘Shocker’ en ‘My Soul To Take’ – niet echt veraf tijdens de opbouw), maar de uitwerking laat helaas te wensen over. Nickles regisseert zeer onevenwichtig en stopt bovendien zijn scenario vol met intriges die maar half worden uitgewerkt. Zo suggereert hij dat de beelden van Diehl teruggaan tot de erfenis van een door de duivel bezeten filmpionier die in de schaduw van de broers Lumière opereerde, maar echt veel doet hij niet met die insteek. Integendeel, het maakt er de achtergrond van Diehl enkel ingewikkelder op, en het ontbeert Nickles aan de gepaste panache om alles te verpakken in geslaagde kippenvelscènes. Ook de zoektocht naar de identiteit van de baby die destijds de slachtpartij overleefde blijkt een slag in het narratieve water.

Eveneens vrij overbodig: de rol van Christian Slater, wiens kans op een terugkeer in een A-film per vertolking blijft slinken. In ‘Playback’ lijkt hij enkel gecast omdat Nickles toch een bekende naam op de generiek wou zetten, want zijn rol van perverse politie-inspecteur die kickt op clandestiene beelden van tienermeisjes uit kleedkamers, voegt helemaal niets toe aan de prent. Voorts heeft Nickles het moeilijk te beslissen welke toon hij wil aanslaan: af en toe pakt hij uit met een beetje gore die vooral (bewust) op de lachspieren mikt, de moordtocht van Diehl/Quinn neigt naar een bonafide thriller, maar door daarnaast nog typische feestende tienerscènes in het geheel te integreren en – jawel hoor – dialogen op te hangen rond genreklassiekers (het meest frappant is een expositiescène in een videotheek) probeert hij ook een vleugje ‘Scream’ in het geheel te integreren. Geen wonder dat de brave man uiteindelijk de teugels en het noorden verliest en zijn filmpje afsluit met een fletse en slaapverwekkende climax. Kleine kans dus dat de horrorfan dit maar voor de helft geslaagde filmpje in de herhalingsmodus zal gooien.

Simon Couwens