Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Veel is al geschreven en gezegd over de kameleontalenten van Steven Soderbergh. Sinds ‘Sex, Lies and Videotape’, zijn met een Gouden Palm bekroond debuut uit 1989, liet de Oscarwinnaar (hij kreeg een regiebeeldje voor ‘Traffic’) zich opmerken met een portfolio die gaat van commerciële A-titels over alternatieve cinefiele exploten tot experimentele underground. En dan is hij voor het gros van zijn output ook nog zelf director of photography onder het pseudoniem Peter James.

Wat maakt dat Soderbergh al een tijdje een van de meest interessante Amerikaanse regisseurs van zijn generatie is. Dat niet alle films kwalitatief even sterk zijn, laat zich ietwat raden, maar dat doet eigenlijk nauwelijks ter zake. Soderbergh weet altijd wel ergens te verrassen, en zijn liefde voor de zevende kunst maakt zelfs zijn moeilijkere of mindere prenten draaglijk en bekijkbaar. Uiteraard zijn er kwatongen die beweren dat het inmiddels toch al een tijd geleden is dat Soderbergh een echte topper afleverde, maar het zijn net die discussies die het leven en werk van Soderbergh interessant houden. Soderbergh gooit trouwens graag zelf olie op het vuur door bijvoorbeeld te beweren dat hij gaat stoppen met regisseren, terwijl hij tegelijkertijd (nog) sneller films draait dan ooit tevoren.

Kortom, het oeuvre van Soderbergh neem je best niet altijd serieus. Getuige ‘Haywire’, uitgebracht tussen de a-typisch gefilmde pandemoniumthriller ‘Contagion’ en de zich in het milieu van mannelijke strippers afspelende maatschappijkritische schets ‘Magic Mike’. Deze amper anderhalfuur durende brok actie (die zich heel makkelijk laat samenvatten als Bond meets Bourne) blinkt niet uit in originaliteit, maar is toch meer dan zomaar de dertiende uit het dozijn. Het is voor de slimme verstaander snel duidelijk dat dit filmpje voor Soderbergh in de eerste plaats een tongue in cheek-project is. Alsof hij ‘Haywire’ enkel maar draaide omdat hij per se wou bewijzen dat hij op zijn eigen (droge en sobere) manier en met een relatief klein budget een actieprent kon regisseren die tegelijkertijd fungeert als een gigantische knipoog naar het genre en zijn eigen cv. En dat opgefleurd met een vrij imposante cast. Soderbergh slaagt er steevast in om te werken met het neusje van de Hollywood-zalm en dat is nu niet anders. Komen (de een al wat langer dan de andere) goeiedag zeggen in ‘Haywire’: Michael Fassbender, Ewan McGregor, Antonio Banderas, Michael Douglas, Channing Tatum, Bill Paxton en Matthieu Kassovitz. Terwijl de echte hoofdrol dan weer is weggelegd voor Gina Carano, een mixed martial arts atlete die tijdens haar carrière een fiks aantal titels bij elkaar knokte.

Carano kruipt in de huid van Mallory Kane, een geheimagente die voor een dubieuze organisatie werkt die wereldwijd actief is als het op ontvoeringen en liquidaties aankomt. Koosjer zijn die opdrachten veelal niet, maar zelfs de Amerikaanse overheid is er niet vies van gebruik te maken van het huurlingenbedrijf. Na een opdracht in Barcelona is Mallory plots opgejaagd wild. Wie haar dood wil en waarom komen we met mondjesmaat te weten in een niet-lineair opgebouwd scenario.

Belangrijk blijkt de modus operandi uiteindelijk niet te zijn. Lem Dobbs’ scenario (Soderbergh werkte al eerder met hem samen voor ‘Kafka’ en ‘The Limey’) laat zich in de eerste plaats nuttigen als een dik in de knipoogverf gezette spielerei. Zeker in de regie van Soderbergh die zich uitsluitend concentreert op de essentie: veel secuur gechoreografeerde vecht- en schietscènes, maar zonder de ballistieke ballast van gelijkaardige films als ‘La Femme Nikita’. Voor de actiejunkie is het misschien allemaal wat te mager of te sober, maar onze adrenalineklieren eruit als dat niet de bedoeling was van Soderbergh die hier eerder catert aan de behoefte van een arthousepubliek dan aan de fanclub van ‘The Expendables’. Een onverdeeld succes is ‘Haywire’ geenszins, maar als tussendoortje van een begenadigd cineast is dit de aandacht meer dan waard. Je moet dus al een serieuze brombeer zijn om je cinefiele kar tijdens deze negentig minuten naar andere oorden te sturen. 

Simon Couwens