Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Nicolas Cage blijft sneller filmen dan zijn schaduw. De voorbije twee jaar was hij te zien in zes producties, zijn nieuwste (‘Stolen’ in een regie van Simon West) staat in de releasesteigers, twee zitten er in de post-productiefase, momenteel staat hij op de set van ‘Kick-Ass 2’ en als we de wandelgangen mogen geloven heeft hij zijn naam al verbonden aan nog eens acht andere titels. De kwantiteit van al dat gefilm is helaas niet evenredig met de kwaliteit: voor elke Cage-prent die recht in de roos schiet, zijn er op zijn minst vier die ofwel de mist ingaan of zich netjes nestelen in het pulpparadijs. Ergens in deze regionen vindt ook ‘Seeking Justice’ onderdak: niet goed genoeg om echt relevant te zijn, maar langs de andere kant nog entertainend genoeg om er niet helemaal horendol van te worden.

Het feit dat ‘Seeking Justice’ zich drijvend houdt, komt in de eerste plaats door het vakmanschap van regisseur Roger Donaldson. Deze Australiër heeft al heel wat potente titels op zijn cv staan en weet hoe hij een film in goede banen kan leiden. Denk maar aan zijn remake van ‘The Bounty’ uit 1984 met Mel Gibson en Anthony Hopkins, de nog steeds ijzersterke thriller ‘No Way Out’ met Kevin Costner (inmiddels ook al weer vijfentwintig jaar oud), de remake van ‘The Getaway’, ‘Species’, of het Cuba-crisisdrama ‘Thirteen Days’ (misschien wel zijn beste film). Donaldson schiet echter niet altijd raak: wie herinnert zich nog ‘Cadillac Man’, ‘White Sands’ of ‘The Recruit’? Een rijtje waarin ook deze ‘Seeking Justice’ een onderkomen vindt.

‘Seeking Justice’ (de originele titel was trouwens ‘The Hungry Rabbit Jumps’, maar kreeg van de studio geen groen licht omdat een dergelijke titel niet zo vlot te verkopen blijkt) sluit aan bij de vigilantefilms die in de jaren zeven opmars maakten door Charles Bronsons wraakzuchtige escapades in ‘Death Wish’. Een genre dat nu nog met de regelmaat van de klok opduikt: zelfs Jodie Foster waande zich vijf jaar terug even Bronson in ‘The Brave One’. Nu mag Cage als Will Gerard het wrekerspad op nadat zijn echtgenote (January Jones) werd aangevallen en verkracht. Niet dat hij onmiddellijk met een uzi de straat optrekt. Gerard is van inborst immers een geweldloze leraar (hallo, ‘Straw Dogs’), maar na de aanval op zijn blonde eega schittert de kleur van wraak toch in zijn ogen. En die wordt opgepikt door ene Simon (Guy Pearce), die Gerard in het ziekenhuis opzoekt en hem een deal voorstelt. Simon beweert te weten wie de dader is, en deelt Gerard mee dat hij die man kan vermoorden in ruil voor een wederdienst. Hij wil dat Will in ruil voor de dood van Laura’s verkrachter zelf een andere misdadiger ombrengt. Will gaat schoorvoetend akkoord, maar krabbelt terug als de grond hem te heet wordt onder de voeten. Waardoor hij – en Laura – meteen zelf ook opgejaagd wild zijn. 

Middelmaat is het sleutelwoord in ‘Seeking Justice’. Scenarist Robert Tannen komt niet verder dan het uitmelken van voor de hand liggende actiethrillerclichés en dat leidt naast een paar autoachtervolgingen en schietpartijen vooral naar en een heleboel foute clichés. Wat er meteen voor zorgt dat Cage goed gecast is, want als er een hedendaags acteur is die excelleert in foute clichés, dan is het Cage wel. Donaldson doet zijn best om het allemaal snedig te houden, maar slaagt daar maar tot op zekere hoogte in en biedt volstrekt niets nieuws onder de zon. Wie in de stemming is voor een middle of the road B-filmpje met A-talent voor en achter de camera zal er zich echter niet mee vervelen, en wie weet er zich zelfs mee verkneukelen. Zeker tijdens de de al dan niet bewust zwaar in de verf gezette kunst- en vliegwerkscènes die vooral in het laatste halfuur op het voorplan staan.

Simon Couwens