Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

We geven het grif en met graagte toe: we hebben het wel voor Sarah Polley. De inmiddels 33-jarige Canadese mag niet alleen gezien worden (het oog wil ook wat, niet waar), ze heeft ook een track record waar we – alweer grif en met graagte - u tegen zeggen. Denk maar aan haar centrale vertolkingen in Atom Egoyans dubbelslag ‘Exotica’ (1994) en ‘The Sweet Hereafter’ (1997). Staan ook mooi in dit lijstje: ‘Go’ (1999), ‘My Life Without Me’ (2003), Zack Snyders remake van George A. Romero’s klassieker ‘Dawn Of The Dead’ (2004) en Jaco Van Dormaels ‘Mr. Nobody’ (2009). In 2006 leverde Polley een keurig regiedebuut af met het Alzheimerdrama ‘Away From Her’, en die gelauwerde prent (winnaar van zeven Genie Awards, het Canadese equivalent van de Oscars) bleek een keurig opstapje naar ‘Take This Waltz’, een bedwelmend romantisch drama dat ons langzaam maar zeker bij het nekvel greep.

Op papier ziet het er nochtans allemaal maar vlakjes uit: een gehuwde vrouw wordt verliefd op de nieuwe buurman, wil dolgraag met hem een nieuwe toekomst uitbouwen maar durft haar huidige relatie niet te verbreken. Stop deze film bij een grote Hollywoodstudio en alle melige bouwstenen liggen op hun plaats. Je mag er niet aan denken wat er met dit scenario zou kunnen gebeuren als het in handen van een stroopkoning als Garry Marshall zou komen. Of hoe het er zou uitzien met pakweg Katherine Heigl of Reneé Zellweger op de voorgrond. Gelukkig hoeven we ons daar geen zorgen om te maken. Polley verfilmde haar scenario immers zelf en doet dat verdomd gracieus. Of hoe de letter nogal opvallend verschilt van het beeld.

Margot (heel sterke vertolking van de immer betrouwbare Michelle Williams) is een journaliste die tijdens een bezoek aan de historische site Louisburg in Nova Scotia de praatvaardige Daniel (Luke Kirby) tegen het lijf loopt. Ook op het vliegtuig naar Toronto zitten ze toevallig naast elkaar, en de vonk tussen de twee over. Cupido lacht trouwens nog meer in zijn vuistje als blijkt dat Daniel sinds kort in dezelfde straat woont als Margot. “Jammer”, zegt Margot, “want ik ben getrouwd.” Met Lou (een verrassend ingetogen Seth Rogen die bewijst toch te kunnen acteren als er geen puberale verwachtingen zijn) om precies te zijn, een hobby-kok die een kookboek schrijft met kippenrecepten. Vijf jaar zijn ze al samen, en Margots genegenheid voor Lou zit diep. Haar huwelijk ontbinden voor de nieuwe buur zit er niet in, maar Daniel is standvastig. De twee blijven elkaar (soms toevallig, soms bewust) ontmoeten, en Margot komt welhaast letterlijk vast te zitten in het grote labyrint der verliefde verdoemden.

Er zijn vele redenen waarom ‘Take This Waltz’ werkt. Zeker voor degenen die het scenario loslaten, en zich focussen op de personages (en de vertolkingen). Ja, het is wel heel toevallig dat Daniel bijna rechtover Margot en Lou komt wonen, maar dat is nu eenmaal the name of the movie game. En ja, je kan het allemaal beschouwen als een ‘veel geblaat, weinig wol’-clichédrama, maar dan ga je wel voorbij aan de finesse waarmee Polley alles in beeld brengt. ‘Take This Waltz’ laat de te verwachten clichés echter voor wat ze zijn: Margots hunkeren naar wat ze heeft en wat ze wil zorgt voor een sterke romantische spanning die tot op het eind wordt volgehouden. Bovendien blijft het karakter van Margot bewust vaag (soms ageert ze als een volwassen vrouw, op andere momenten koestert ze ontegensprekelijk het kleine meisje in haar), zodat haar vele twijfels realistisch overkomen. Dat Margot niet als een irritant wicht overkomt, heeft dan weer veel te maken met de gevoeligheid waarmee Williams haar rol inkleurt.

Of hoe er meer te analyseren valt in ‘Take This Waltz’ dan op het eerste zicht blijkt. Maar zelfs zonder die analyse haalt Polley haar slag thuis. Ze schetst een paar van de meest ontroerende romantische scènes die we dit jaar mochten aanschouwen: zo is de Martini-dialoog een instant klassieker, net als de laatste scène die Williams en Rogen delen. Al zijn de beste scènes die waarin Polley de muziek centraal plaatst. The Buggles’ ‘Video Killed The Radio Star’ krijgt een dimensie waarvan we nooit konden vermoeden dat deze geinige pretpop-classic uit 1979 ze bezat. En de grote Leonard Cohen leent dan weer de uit 1988 stammende titelsong voor een ronduit subliem in beeld gebrachte rondedans. Heel mooi filmpje dus, deze ‘Take This Waltz’, maar dat had u waarschijnlijk al begrepen.

Simon Couwens