Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het redetwisten waard: de stelling dat Pedro Almodovar de beste Spaanse regisseur is, al dan niet van zijn generatie. Wat wel vast staat (of dat toch zou moeten doen) is dat hij nog steeds met vlag en wimpel de meest flamboyante cineast uit Spanje is. Zelfs als hij een mindere titel aflevert, is er altijd wel een element dat uit de ban springt en op die manier garant staat voor een niet te versmaden kijkervaring. Idem dito voor ‘La Piel Que Habito’ (internationale Engelse titel: ‘The Skin I Live In’), waarin Almodovar zich sinds lange tijd nog eens op het thrillerpad begeeft.

De namen waarmee Almodovar schermt zijn alvast niet van de minste: naar eigen zeggen was hij tijdens het schrijven van het scenario geïnspireerd door Georges Franju’s huiverklassieker ‘Les Yeux Sans Visage’ en door het oeuvre van Fritz Lang. En wie goed kijkt, zou in de film referenties moeten vinden naar Alfred Hitchcocks ‘Vertigo’ en de stijlkenmerken van Italiaanse horrorregisseurs als Dario Argento, Mario Bava en Lucio Fulci. Waarmee meteen duidelijk is dat ‘La Piel Que Habito’ meer in de gading zal vallen van cinefielen met een voorkeur voor cinema met een hoek af dan van de doorsnee filmfanaat. Al heeft Almodovar natuurlijk wel trouwe volgelingen in alle geledingen van de pelliculeminnende goegemeente.

‘La Piel Que Habito’ is gebaseerd op de misdaadroman ‘Mygale’ (ook bekend als ‘Tarantula’) van de Fransman Thierry Jonquet uit 1984, maar het scenario volgt die roman niet al te nauwgezet. Voor het eerst in 21 jaar werkt Almodovar nog eens samen met zijn vroegere fetisj-acteur Antonio Banderas, met wie hij nu in totaal vijf films draaide. Hun laatste samenwerking hiervoor was het nog steeds vlot bekijkbare ‘Atame’ uit 1990. Ditmaal vertolkt Banderas de huidchirurg Robert Ledgard: een medisch genie dat erin slaagde om een artificiële huid te maken die bestand is tegen brandwonden en waarop zelfs insecten hun priksnuit stukbijten. Wanneer blijkt dat hij om dat resultaat te bereiken illegale tests deed op menselijke proefkonijnen, verbiedt de medische raad hem om die huid verder te verfijnen. Wat meteen de vraag doet rijzen hoe die raad zou reageren als ze zouden weten dat Ledgard op zijn landgoed de jonge vrouw Vera (Elena Ayana) vasthoudt op wie hij naar hartenlust kan experimenteren. Al zit er meer dan een adder onder het gras (Vera is niet zomaar een toevallige gevangene) en zet Almodovar alle bouwstenen op voor wat uiteindelijk toch weer een van zijn (bewust) serieus over de top gaande melodrama’s is.

Almodovar regisseert bezadigder dan meestal het geval is. Hier geen carnaval van kleuren en groteske personages (de in een tijgerpak getooide Zeca komt evenwel dicht in de buurt), maar een sober en meer berekend kijkstuk dat eerder flirt met het horrorgenre dan er resoluut in te duiken. ‘La Piel Que Habito’ is vooral een psychologische thriller, al nodigt de setting (hoofdzakelijk het landhuis met een waaier aan camera’s en schermen) eveneens uit om alles te zien als een meer voyeuristisch geënte spielerei waarbij al eens iets in het beeld durft springen. Of waarbij toch minstens die neiging wordt opgewekt.

Het is de clash tussen de uitzinnige en de meer ingetogen Almodovar die ervoor zorgt dat ‘La Piel Que Habito’ nooit echt onder de huid kruipt. Alsof de cineast tegen zijn zin zijn kleurrijke stijlkenmerken in bedwang houdt, en dat countert door een overdreven plechtstatigheid aan de dag te leggen in het labyrint dat hij spint tussen de duistere geheimen van Ledgard en zijn gevangene. Wat ervoor zorgt dat de verschillende delen nooit echt in elkaar klikken, al is de waarlijk bizarre climax uitzinnig genoeg om als vintage Almodovar te boek te staan. Dit alles samen resulteert in een verre van onaardige melothriller, die helaas niet altijd en overal even roestvrij is als het intrigerende uitgangspunt doet verhopen. Wat niet wegneemt dat ‘La Piel Que Habito’ een must is voor de fans van Almodovar of van Europese arthousecinema: al is het maar om Banderas nog eens te zien samenwerken met de regisseur die hem internationale bekendheid deed verwerven.

Simon Couwens