Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Quentin Tarantino is een groot klein kind. Ooit getipt als the next big thing deed de inmiddels 44-jarige cineast steevast z’n eigen zin en dat leverde tot op heden al niet te versmaden werkstukjes als ‘Jackie Brown’ (nog steeds z’n beste!) en ‘Kill Bill’ op; twee extremen, die het talent van QT duidelijk in de verf zetten. Vier jaar nadat hij Uma Thurman haar grenzen liet aftasten als wraakengel met karateneigingen is hij terug met ‘Death Proof’, een rechttoe rechtaan instant cultthriller, waarin Kurt Russell - mét litteken - schittert als Stuntman Mike, een sardonische doodrijder, die er een duivels genoegen in schept om met z’n minutieus uitgeruste stuntbolide sexy babes van de weg te maaien.

De premisse klinkt doodeenvoudig en dat is ie uiteindelijk ook. Tarantino heeft geen enkele ambitie om een veelgelaagd verhaal op te dissen - dit is zelfs z’n eerste film die een perfect lineair verloop kent - maar eens te meer blinkt de voormalige videotheekklerk uit als voortreffelijk scenarist. Z’n dialogen zijn even ad rem als altijd, de referenties naar de popcultuur, en meerbepaald naar die uit de jaren zestig en zeventig, stapelen zich op en dit keer waagt hij zich zelfs aan referenties aan z’n eigen carrière. Het strafst blijven niettemin z’n oneliners waarin hij ostentatief verwijst naar de films waarmee hij zelf z’n liefde voor pellicule botvierde; in ‘Death Proof’ brengt hij dan ook zeer toepasselijk een ode aan de ultieme road movie ‘Vanishing Point’.

Maar naast een nieuwe dialoogfilm (er wordt heus wel wat afgekwetterd!) is ‘Death Proof’ ook een ode aan de groezelige jaren zeventig cinema. Oorspronkelijk maakte deze slasher on wheels deel uit van het met z’n buddy Rodriguez op poten gezette double feature-project ‘Grindhouse’, waarmee de twee cultbroeders tekenden voor de heropleving van de toenmalige trash-films. Het resultaat flopte echter aan de Amerikaanse kassa’s en daardoor werd besloten de twee films afzonderlijk in de zalen te brengen. Deze maatregel brengt natuurlijk ook goed nieuws, want hierdoor verlengde QT z’n nieuwbakken speelvogelproject tot een volwaardige film van twee uur zonder daarbij z’n doel uit het oog te verliezen: in ‘Death Proof’ ontbreekt hier en daar een stukje film en bevinden er zich krassen op de beeld- en klankband om de sfeer van toen zo accuraat mogelijk te transponeren. Origineel, gedurfd, gemakzuchtig, kinderachtig, de meningen zullen opnieuw zeer uiteenlopen, maar feit is dat Tarantino als geen ander weet hoe hij uit een verhaaltje van twee keer niks een twee uur durende trip kan puren, die hallucinant trefzeker inwerkt op de verlangens van de kijker.

Wie in is voor een helse rit, badend in een bloedmooie mise-en-scène (die close-ups!) en een met een duivelse soundtrack gezegende cultsfeer, mag nu alvast z’n gordels vastknopen.

Peter Janssens