Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Mocht Judd Apatow royalties ontvangen voor films waar hij niets mee te maken heeft, maar die overduidelijk op zijn oeuvre gebaseerd zijn, hij zou onder het presidentschap van Barack Obama nogal wat belasting mogen betalen. Apatows oeuvre van de ‘vulgaire familiekomedie’ kent immers meer navolging dan Jezus Christus Hemzelve destijds. Neem nu ‘Friends With Kids’: op zich een ordinaire romcom, maar gelardeerd met scheepsladingen vuile praat om alles op Apatow-niveau te krijgen. En overduidelijk geïnspireerd door het door Apatow geproduceerde ‘Bridesmaids’ dat vorig jaar wou bewijzen dat vrouwen niet moeten onderdoen voor de mannelijke medemens als het aankomt op het etaleren van braak- en uitwerpselgrappen.

De overeenkomsten liggen voor het rapen: vier castleden van die film zijn ook hier van de partij zijn (Kristen Wiig, Maya Rudolph, Chris O’Dowd en Jon Hamm), en er worden nogal wat nutteloze dialogen over vagina’s en penissen in de groep gegooid. Helaas zorgen die ‘hoor eens wat wij allemaal durven zeggen’-momenten voor weinig animo. Deze film gaat immers lang zo ver niet als de bruidsmeiden-extravaganza, en bovendien werkt het ontbreken van elke vorm van subtiliteit vooral tenenkrommend fout.

‘Friends With Kids’ is het troetelproject en regiedebuut van actrice Jennifer Westfeldt, bij fans van onafhankelijke komedies misschien nog bekend van de titelrol in de lesbische komedie ‘Kissing Jessica Stein’ (2001). Voor de rest moest deze dame het vooral doen met (bij)rollen in tv-series en weinig-commerciële producties. Sinds 1997 heeft ze een relatie met Jon ‘Don Draper’ Hamm, wat meteen verklaart waarom de man hier een substantiële rol mag vertolken. Westfeldt speelt trouwens ook een van de hoofdrollen, maar slaagt er vooral in om te irriteren. Het antwoord op de vraag of dit bewust of onbewust is, laten we over aan de filmuniversitairen die zich ooit wel eens zullen buigen over de keerzijde van het Amerikaanse romcomgenre.

Centraal in ‘Friends With Kids’ staan drie koppels. Centrale as is Julie (Westfeldt): houder van een geslaagde carrière en een minder geslaagd liefdesleven. De man van haar leven heeft ze nog niet gevonden (of is ze kwijtgespeeld) en ze trekt – bij wijze van steun – veelvuldig op met haar buurman Jason (Adam Scott) met wie ze een a-romantische relatie heeft. De twee zijn bevriend met de koppels Alex en Leslie (O’Dowd en Rudolph) en Ben en Missy (Hamm en Wiig) die in de loop van vier jaar allebei kinderen krijgen. Nakomelingen die, zo blijkt, niet echt bevorderlijk zijn voor het gezinsleven van beide koppels. Julie en Jason zien die evolutie met lede ogen aan en denken dat het beter zou zijn om eerst een kind te hebben en pas daarna op zoek te gaan naar de geschikte partner. Waarop de twee de daad bij het woord voeren, samen een kind maken en vervolgens de jacht op de ware Jacob(a) openen.

‘Friends With Kids’ heeft twee zwakke ankerpunten. Naast het aantal op hun bek gaande grappen, valt op hoe Westfeldt er niet in slaagt om een film af te leveren die uitstijgt boven de middelmaat van de romantische komedie. Het einde is uiteraard oeverloos voorspelbaar, en de weg daarnaartoe levert maar weinig geïnspireerde momenten op. Eveneens frappant is hoe de cast (in bijrollen passeren Edward Burns en Megan Fox) nauwelijks op elkaar ingespeeld raakt: iedereen zet zijn eigen typetje neer, maar van samenspel is nauwelijks sprake. Daarnaast valt opnieuw op dat Jon Hamm niet gedijt in dit soort flutrollen: welhaast niet te geloven dat de man hier en de man die in ‘Mad Men’ bijna foutloos een enigmatisch karakter neerzet een en dezelfde persoon zijn.

Simon Couwens