Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Death Sentence
De vigilante-film is weer helemaal in. Niet lang nadat Jodie Foster de moord op haar toekomstige eega tracht te verwerken door zich als nachtelijke wraakengel op te werpen in ‘The Brave One’ en Jamie Foxx als leider van een antiterrorismeorganisatie een aanslag op Amerikaanse burgers in het Midden-Oosten wil wreken, is het nu de beurt aan Kevin Bacon.
Die gaat in ‘Death Sentence’ als een wildeman tekeer nadat een gevaarlijke bende z’n zoon de keel oversneed tijdens een op het eerste gezicht banale overval. Het blijkt echter te gaan om een initiatiemoord, wat zoveel betekent als het lynchen van een willekeurige voorbijganger om tot een bepaalde gang te mogen toetreden. Dit doet bij de brave huisvader Nick Hume (een ontketende Bacon) de stoppen doorslaan. In plaats van tegen de dader te getuigen in de rechtbank maakt hij hem van kant. Geen goed idee, want daarmee haalt hij zich niet alleen een clevere politieagente op de hals, maar ook een woeste bende, die een death sentence op zijn hoofd én op die van zijn familie hebben gekleefd. Hume geeft er niet om wat er met hem gebeurt, zolang zijn vrouw (Kelly Preston, terug van weggeweest) en zijn andere zoon maar ongedeerd uit de strijd komen.
‘Death Sentence’ is een vreemd beestje. Enerzijds tracht regisseur James Wan - een paar jaar terug the next big thing als maker van ‘Saw’ en sindsdien gedegradeerd tot veredelde B-filmer - een pakkend drama op poten te zetten met een paar verrassende twisten, maar anderzijds trekt hij alle registers open en maakt hij van het tweede uur een roekeloze en agressieve wraaktocht, waarbij de loeiharde en hypergewelddadige afrekeningen tegen honderd per uur over het scherm spatten. Je moet dus als regisseur in de eerste plaats keuzes maken over waar je met je film heen wil. De weinig geloofwaardige confrontaties in de bikkelharde finale staan dan ook als een tang op een varken tegenover de dramatische factor, die vooral in het eerste deel de film domineert.
Kevin Bacon voelt zich aardig in zijn sas als man met een missie, al konden wij de grijns niet onderdrukken als hij zich, iets over halfweg, ontdoet van alle medische apparatuur waaraan hij gekoppeld ligt en, uitgedost in enkel een ziekenhuiskleed, door de stortende regen naar huis trekt, zijn leren jekker aantrekt, het hoofd kaalscheert en tot de tanden toe gewapend de criminele onderwereld induikt. Nee, ‘Death Sentence’ kan je geen seconde ernstig nemen, ook al doet Wan z’n uiterste best om aan zijn film een universelere toon te geven dan een rechtlijnig wraakverhaal. Helaas.