Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

(Post)apocalyptische cinema blijft een populair subgenre binnen de wonderlijke wereld van de zevende kunst. De fascinatie van filmmakers met de vernietiging van de wereldbol is zelfs zo groot dat het gegeven (oh ironie) waarschijnlijk tot het eind der tijden op het filmmenu zal blijven staan. Waarop de laatste regisseur dan netjes het licht kan uitdoen, en het hoogstwaarschijnlijk zonder publiek zal moeten stellen.

De tijd dat films, waarin de gevolgen van een kernramp/-oorlog de aarde terug naar af sturen, echt een gevoelige snaar raakten, lijkt inmiddels definitief voorbij. Twintig jaar geleden was dat nog anders. Toen hadden we – naast het geinige ‘WarGames’ waarin Matthew Broderick met zijn toen nog internetloze pc het netwerk van het Pentagon kraakte – ‘The Day After’, een tv-film waarin werd de vernietigende kracht van een kernexplosie werd getoond in het hart van Amerika. Maar liefst honderdduizend Amerikanen keken toen live naar de film, die werd gevolgd door een debat waarin zelfs politici deelnamen en waarvoor brochures werden verdeeld die de kijkers waarschuwden voor de gruwelijke inhoud. Nu het einde van de wereld echter al zoveel keer is opgevoerd in hersenloos popcornentertainment (al dan niet met Roland Emmerich in de regiestoel) lijkt die impact/aanpak vandaag de dag bijna niet meer mogelijk.

De Franse regisseur Xavier Gens (die debuteerde met de rauwe horrorprent ‘Frontières’ en daarna in Amerika op zijn bek ging met de inspiratieloze videogameverfilming ‘Hitman’) probeert ook zijn duit te doen in het postapocalyptische genre. Grote pretenties heeft hij daarbij niet: het hoe en waarom van de nucleaire blast blijft mooi in het midden als ‘The Divide’ opent met de paniek die uitbreekt in een wolkenkrabber in New York op het moment dat er een kernexplosie plaatsvindt. Acht mensen vinden een onderdak in de kelderverdieping van het gebouw vlak voor het in elkaar stort. Het achttal is op elkaar aangewezen om te overleven, maar de kans dat ze elkaar in peis en vree behandelen is even groot als die waarin Sinterklaas aankondigt dat hij Spanje inruilt voor een stek op de Seychellen.

Scenaristen Karl Mueller en Eron Sheean komen immers met karakters op de proppen die vooral uitblinken in negativiteit. Twee van hen zijn zelfs echte psychopaten, wat meteen voor een serieuze ‘torture porn’ ondertoon zorgt. De (onofficiële) leider van de groep (voor de sadisten de bovenhand nemen) is conciërge Mickey (goed om Michael Biehn nog eens terug te zien zowaar), in wiens kelderkamers de overlevenden onderdak vinden. Mickey is echter zelf ook geen doetje: hij houdt nogal wat levensmiddelen voor zichzelf achter de hand en verbiedt iedereen om naar buiten te gaan uit vrees voor een nucleaire fall-out. Ook van de partij: Rosanna Arquette als een moeder die het noorden wanneer haar dochter uit de kelder wordt gehaald door in plastic pakken uitgeruste militairen. Wie die mannen zijn en waarom het meisje wordt meegenomen, wordt trouwens nooit verklaard. Het feitelijke hoofdpersonage is dan weer Eva (Lauren German) die zich staande weet te houden tussen het ondergrondse gerommel en subtiel manipuleert totdat ze zich een weg naar buiten kan wanen.

Gens knipoogt in ‘The Divide’ naar de rauwheid van apocalyptische culttitels als Luc Bessons ‘Le Dernier Combat’ en John Carpenters ‘Escape From New York’, waarmee we meteen terug bij het begin van de jaren tachtig zitten. Wie goed luistert hoort op de soundtrack trouwens een muzieklijn die verdacht goed lijkt op de muzikale omkadering van Carpenters klassieker. Meteen de enige hommageknipoog die werkt: Gens toont hier maar weinig talent voor een degelijke spanningsopbouw en trappelt met zijn grotendeels oninteressante personages vooral ter plaatse, en zelfs de claustrofobische setting brengt maar weinig schwung in het geheel. Een middelmatige B-prent dus: hopelijk is er meer te beleven als het einde echt nabij is.

Simon Couwens