Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het effect dat een remake kan hebben op zijn origineel is iets heel merkwaardigs. Zo merkte Paul Verhoeven onlangs op dat ten tijde van de release van de originele ‘Total Recall’ in 1990 de film niet meteen op lovende kritieken kon rekenen, maar dat met de komst van de 2012-versie plotseling iedereen gewag maakt van een genreklassieker wanneer ze refereren aan zijn versie van de adaptatie van Philip K. Dicks kortverhaal ‘We Can Sell It For You Wholesale’. De vraag is echter over welke versie dit het meest zegt, over het origineel (dat na meer dan twintig jaar geherwaardeerd wordt) of over de remake/reboot (dat zodanig tegenvalt dat het origineel bij nader inzien toch niet zo onaardig was)?

Wij zijn alvast altijd fan geweest van Verhoevens heerlijk subversieve interpretatie van Dicks psychothriller, waarin realiteit en fantasie door elkaar vervlochten zijn. Zelfs de casting van Arnold Schwarzenegger paste perfect in het plaatje. Overgoten met tonnen gitzwarte humor en adrenalineverhogende actie mag je gerust over een cultclassic spreken. De ‘Total Recall’ die ‘Underworld’-regisseur Len Wiseman uit de flitsende pols schudt, gooit het over een volledig andere boeg. De actie is gebleven, maar de dubbele bodems en de relativerende humor hebben plaats geruimd voor… nog meer actie. Waardoor je deze nieuwe bewerking best gewapend met een Dafalgan in de dvd-lader duwt.

De kapstok om al die actie aan op te hangen, is niet veel veranderd. Colin Farrell kruipt in de huid van Douglas Quaid, een fabrieksarbeider die op een dag weet krijgt van Rekall, een bedrijf dat dromen tot werkelijkheid brengt. Of op zijn minst het idee wekt dat ze werkelijk zijn. Om aan de sleur van zijn saaie leven te ontsnappen, besluit Quaid zo’n fictieve fantasie in zijn hersenen te laten planten. Een geheime missie als superspion spreekt hem wel aan. Tijdens de implantatie loopt echter het een en ander mis, waardoor hij plotseling op de hielen gezeten wordt door de politie, de troepen van de malafide gouverneur Cohaagen (Bryan Cranston) én zijn eigen vrouw (Kate Beckinsale).

Wat volgt, is ren-je-rot-cinema van de meest hersenverlammende soort. Je kan niet ontkennen dat de setting van een aarde in verval (naar Mars gaan ze dit keer niet) zonder meer prachtig oogt, en doet denken aan Ridley Scotts ‘Blade Runner’ en Steven Spielbergs ‘Minority Report’ – niet toevallig twee films die de mosterd ook bij Dick haalden. Maar wanneer dat fantastische decor alleen maar gebruikt wordt om er elvendertig achtervolgingssequenties in te laten plaatsvinden, dan wordt het al erg snel veel minder opwindend dan de makers overduidelijk voor ogen hadden. Een actiescène grijpt alleen maar naar de keel als we iets geven om de personages, en dat is hier niet het geval. Ze zijn van bordkarton en lijken uit een videogame weggelopen. De scène waarin Farrell in Rekall moet afrekening met een eerste flikkenleger ziet er ook uit als een sollicitatie voor een videospel.

Daarnaast lopen de acteurs hopeloos verloren in de wildgroei aan CGI-bombast. Colin Farrell is een puik acteur, maar in actiefilms heeft hij niets verloren. Jessica Biel en Kate Beckinsale overtuigen makkelijker omdat ze ervaring hebben met dit soort rollen, maar dat wil nog niet zeggen dat ze goed acteren. En karakterkoppen als Bill Nighy en Bryan Cranston (wie ‘Breaking Bad’ ooit gezien heeft, weet wat voor een sardonische schurk hij zou kunnen neerzetten) worden pijnlijk onderbenut. Wat nog eens onderstreept dat Len Wiseman een actie- en geen acteursregisseur is, en dat deze update enkel bestemd is voor de ADHD-generatie, die ook kickt op alles waar Michael Bay zijn handtekening onder zet.

Peter Janssens