Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Films die zich (bijna) integraal afspelen op een en dezelfde plaats leiden nogal gauw tot de vraag ‘wat zou ik doen in deze situatie’? Achtergelaten op volle zee in ‘Open Water’, vast in een kabellift in ‘Frozen’, tussen een rots geklemd in ‘127 Hours’… overleven of sterven, het is de vraag waar het altijd om draait. Filmisch gezien werkt zo’n opzet meestal: net omdat je ‘mee bent’ met de claustrofobische setting en omdat je automatisch de bal naar je eigen inlevingsvermogen terugkaatst.

Scenarist Chris Sparling is duidelijk fan van dergelijke films. Zijn scenario van ‘Buried’ groeide in de handen van Rodrigo Cortés uit tot een solide thriller waarin Ryan Reynolds zowaar bewees een onderschat acteur te zijn als man die negentig minuten lang in een kist onder de grond ligt. Sparlings nieuwste worp ‘ATM’ heeft minder cross-over potentieel. In tegenstelling tot ‘Buried’ wordt deze titel in de meeste landen op de dvd- of VOD-markt gedropt, waardoor hij niet zozeer het grote publiek zal bereiken, maar eerder de horror- en thrillerfan die op zoek is naar nieuw genrevoer om de nachtelijke spokenuren te vullen.

Op een kerstfeestje bij een beleggingsbank maken we kennis met David (Brian Geraghty) en die heeft niet echt de avond van zijn leven. Hij moet een klant meedelen dat zijn geïnvesteerd pensioengeld in rook is opgegaan, en toezien hoe de knappe Emily (Alice Eve) het bedrijf verlaat. David raapt toch de moed bijeen om haar alsnog mee uit te vragen, en ze stemt er zowaar in toe dat David haar een lift naar huis heeft. Helaas verloopt de rest van de avond op zijn zachtst gezegd niet als gepland: Davids opdringerige en vervelende collega Corey (Josh Peck) wil immers ook een lift naar huis, en tijdens de rit huiswaarts laat die verstaan dat hij een laatavondpizza wel ziet zitten. Alleen moet hij daarvoor nog even geld afhalen aan een automatische bankautomaat.

Het is aan die ‘automated teller machine’ (een ATM dus) dat alles finaal fout loopt. Wanneer het drietal in de – uiteraard afgelegen - cabine staat, bemerken ze buiten een zwijgzame in een parka gehulde man die hen gadeslaat. En blijkbaar niet van zin is om hen te laten gaan, daar hij een toevallige passant met een hamer doodmept. En zo begint een kat-en-muisspel tussen drie in het nauw gedreven prooien en een jager die langzaam maar zeker alle ontsnappingsmiddelen en -pogingen van het drietal saboteert.

Van alle in deze recensie opgenoemde ‘huis clos’-scenario’s is ‘ATM’ misschien de meest ongeloofwaardige. Net omdat het nogal vergezocht lijkt dat je er met drie mensen niet kan in slagen om een gek met een hamer uit te schakelen. Dat is natuurlijk het realistisch denken: Chris Sparling en debuterend regisseur David Brooks tonen die voor de hand liggende ontsnappingspogingen wel degelijk, maar neergepoot in de logicia van hun eigen universum. Het is uiteraard niet de bedoeling dat na een halfuur de eindgeneriek al over het scherm rolt, en het duo neemt hun tijd om de situatie te schetsen en de spanning op te bouwen. Dat de spanningsboog naar het einde toe wat verslapt is op zich wat onvermijdelijk: wanneer alle mogelijke combinaties op het speelbord zijn opgebruikt, eindigt alles met een al bij al iets te voor de hand liggend climax. Die in de eerste plaats van liefhebbers van ambigue ontknopingen zal bekoren en niet zozeer de filmkijker die graag alle vragen beantwoordt ziet. Geen echte hoogvlieger dus deze ‘ATM’, maar binnen de spelregels van het genre het bekijken zeker meer dan waard.

Simon Couwens