Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Van wonderkind tot verguisde blockbusterregisseur: dat is zowat de cirkelvormige beweging die Tim Burtons carrière dusver aflegde. Op basis van ‘Beetlejuice’ mocht de voormalige Disneyanimator (hij werkte mee aan het uit 1981 stammende ‘The Fox And The Hound’) al direct met de grote jongens meespelen door twee ‘Batman’-films te regisseren. Waarna hij vriend en vijand verbaasde met gelauwerde parels als ‘Edward Scissorhands’, ‘Ed Wood’, ‘Mars Attacks’ en ‘Sleepy Hollow’. Gaandeweg verloor Burton echter glans: de remake van ‘Planet Of The Apes’ zette een neerwaartse spiraal in die met het weinig originele, maar razend succesvolle ‘Alice In Wonderland’ een dieptepunt kende. Een neerwaartse spiraal die gelukkig nog goede titels opleverde: ‘Charlie And The Chocolate Factory’ en ‘Sweeney Todd’ bijvoorbeeld waren best te smaken. Maar toch was het al een hele tijd geleden dat Burton echt had bewezen een van Hollywoods meest originele wonderkinderen van deze generatie te zijn.

‘Dark Shadows’ bracht niet echt een kentering, deze ‘Frankenweenie’ gelukkig wel. Burton bewijst andermaal zijn voorliefde voor animatie, en mengt (net als in het door Henry Selick geregisseerde ‘The Nightmare Before Christmas’ en zijn eigen ‘Corpse Bride’) het macabere met het komische. Eens te meer kiest hij voor stop motion, een techniek die zich uitzonderlijk goed leent voor geanimeerde griezel, en veel meer charme heeft dan tot op de pixel perfect afgestemde computergegoochel.

Van al zijn projecten is ‘Frankenweenie’ misschien wel Burtons meest persoonlijke. Niet alleen eert hij zijn voorbeelden en stokpaardjes (van James Whales ‘Frankenstein’ over Christopher Lee’s ‘Dracula’-vertolking tot ‘Godzilla’), het is eveneens een herwerking van een kortfilm die hij reeds in 1984 voor de Disneystudio’s draaide. Toen niet als stop motion, maar als live action. Met toenmalige populaire kindster Barret Oliver (‘The Never Ending Story’, ‘DARYL’, ‘Cocoon’) in de hoofdrol als Victor Frankenstein, een Amerikaanse suburb-jongen die zijn trouwe hond Sparky verliest nadat het dier wordt overreden. En daarna zijn viervoeter reanimeert zoals zijn voorvader dat vele jaren voor hem deed (met elektriciteit in een wetenschappelijke omkadering dus). In plaats van een bedankje kreeg Burton echter zijn ontslag. De toenmalige Disneybonzen vonden het resultaat veel te eng, konden hem niet als bijfilm vertonen bij een heruitgave van ‘Pinocchio’ en vonden dat Burton gewoon geld en tijd had verkwist. Dat de tijden veranderen is intussen wel duidelijk: Disney zag er ditmaal geen graten in om een lange versie te produceren van ‘Frankenweenie’. De bekende Burton van nu is uiteraard niet het jonge broekje uit 1984.

Burton blijft trouw aan het origineel, al voegt hij er natuurlijk een paar extra verhaallagen aan toe om het extra uur te vullen. En hij doet dat op een inventieve manier. Hoe verklappen we niet, maar weet alvast dat het stadje New Holland (let op de molen als overduidelijke verwijzing naar James Whales ‘Frankenstein’-origineel uit 1931) op het eind met meer af te rekenen krijgt dan een terug tot leven gewekte hond. Animatieliefhebbers zullen alvast duimen en vingers aflikken bij de feilloze animatietechniek waarmee Burton en het team animatoren aan de slag gingen. De set bestond uit drie grote studioruimtes waar de voornaamste decors werden opgebouwd. In totaal werden meer dan tweehonderd poppen en dieren gemodelleerd, waaronder achttien voor Victor. Technisch valt er met andere woorden niets af te dingen op ‘Frankenweenie’ en ook het verhaal is zowel voor jong (zij het niet te jong, daar er hier en daar toch een schrikmoment is ingebouwd) en oud uiterst genietbaar. ‘Frankenweenie’ is bovendien minder chaotisch en druk dan de gemiddelde CGI-animatiefilm die van de lopende Hollywood-band rolt en ademt daardoor (in glorieus zwartwit zelfs) ‘old school’ stijl en klasse uit. Met andere woorden: eindelijk nog eens vintage Burton. Hiep hiep hoera.

Extra’s (Blu-ray): dat niet alle herwerkingen het halen van het origineel bewijst Plain White T’s versie van The Ramones’ ‘Pet Semetary’. We nemen het woord ‘heiligschennis’ net niet in de mond. Gelukkig ook interessante extra’s: een making of van zo’n twintig minuten bijvoorbeeld die het monnikenwerk waarmee ‘Frankenweenie’ werd gemaakt toelicht. Klap op de vuurpijl (en manna voor de Burtonfans) is de originele ‘Frankenweenie’ uit 1984. Een ideaal moment om de twee versies/visies met elkaar te vergelijken. En Obelix-gewijs te besluiten met ‘rare jongens daar bij Disney in 1984’.

Simon Couwens