Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Grimm, seizoen 1
Vampieren (en aanverwante) hadden we al in ‘True Blood’, zombies in ‘The Walking Dead’, paranormale verschijnselen in onder andere ‘Haven’ en ‘American Horror Story’ … hoe origineel de NBC-serie ‘Grimm’ mag ogen, ze volgt duidelijk een trend nu horror op het kleine scherm volwassen en populair is geworden. ‘Grimm’ haalt de mosterd (de titel is een weggever) bij het oeuvre van de gebroeders Grimm, maar niet enkel daar. Ook snoodaards uit en knipogen naar andere sprookjes of mythologische verhalen worden in de reeks geïntegreerd en her en der komen de makers met eigen creaties voor de dag.
Er gebeurt elke dag wel wat Portland, Oregon. Agenten van het Portland PD hebben hun handen vol aan bizarre moorden en mysterieuze verdwijningen, hetgeen aan inspecteur Hank Griffin (Russell Hornsby) in aflevering tien de vaststelling ontlokt dat het er steeds vreemder aan toe begint te gaan. En dan is Griffin nog de normale politieman: een die niet weet welke krachten er echt aan het werk zijn. Blijkt immers dat het in Portland stikt van figuren uit sprookjes en sagen die zich onder de gewone mensen hebben gemengd, maar hun oerinstincten niet hebben verloren. In de eerste aflevering is een ‘geïntegreerde’ weerwolf actief als ontvoerder van meisjes met rode kleren, in een andere neemt een gepest muzikaal wonderkind wraak met een viool en ratten, of ontvoert een chirurge weeskinderen om hun organen tot poeder te vermalen en tegen grof geld te verkopen … geen gebrek aan knipogen zo blijkt uit deze voorbeelden die inspiratie putten uit respectievelijk ‘Roodkapje’, ‘De Rattenvanger Van Hamelen’ en ‘Hans en Grietje’.
Griffins partner is Nick Burkhardt (David Giuntoli) en die heeft wel een streepje voor. Hij is een Grimm en stamt af van een lange rij monsterjagers wiens taak het al eeuwenlang is de balans tussen mensen en wesen in evenwicht te houden. Nick kan de wesen herkennen, wat het voor hem makkelijker maakt om telkens de juiste speurneuspiste te volgen. Zo’n herkenning wordt gesymboliseerd door een (soms nogal opzichtige digitale) morf waarin het gezicht van een als mens vermomde creatuur het ware gelaat laat zien. In de eerste aflevering krijgt Nick bezoek van zijn tante die hem (vlak voor ze wordt vermoord) waarschuwt voor op til zijnde gevaren en hem een encyclopedie achterlaat waarin elk bekend wesen opgetekend staat. Elke aflevering bevat een afgerond verhaal, maar er is ook een rode draad die zich langzaamaan ontwikkelt. Blijkt immers dat politiechef Renard (Sasha Roiz) banden heeft met de wesen, er is een doorlopende plot rond reapers die jacht maken op Nick omdat hij het natuurlijk evenwicht verstoort als politieagent en daarnaast wil Nick zijn nietsvermoedende vriendin (Bitsie Tulloch) ten huwelijk vragen, ook al kreeg hij van zijn tante de raad om haar te dumpen.
De kracht van ‘Grimm’ schuilt niet zozeer in de afzonderlijke scenario’s, want die zijn nogal ongelijk van kwaliteit. Soms is originaliteit troef, andere zijn nogal generisch en voorspelbaar. Wat op zich niet verwonderlijk is daar elke aflevering met een speelduur van veertig minuten niet veel tijd heeft om lang stil te staan: het moet vooruitgaan. En het gaat verbazend goed vooruit: bedenkers Stephen Carpenter (al in de jaren tachtig actief als horrorschrijver), David Greenwalt en Jim Kouf (die laatste schreef destijds de komediehit ‘Stakeout’) zorgen voor een format die op meerdere paarden wedt. Er is uiteraard het horroraspect, maar de serie zet eveneens in op de chemie van de acteurs en kleine op het eerste zicht zogenaamde throwaway lines die zorgen voor geslaagde humor. De cast voelt zich als een vis in het water en dat zorgt zowaar voor licht verslavend kijkplezier. Speciale vermelding is er voor Silas Weir Mitchell als blutbad Monroe, die een alliantie vormt met Nick en hem dankzij zijn onuitputtelijke kennis van de wesen kan helpen bij het kraken van de zaak. Monroe krijgt de meeste one liners, en Mitchells bewust warhoofdig-komische vertolking maakt dat hij bijna met elke aflevering aan de haal gaat.
Evenzeer origineel: het feit dat alle wezens een Duitse naam krijgen, hetgeen de verbondenheid met de wereld van de broers Grimm extra mooi in de verf zet. Zo heten heksen hexenbiesten, een listige meeloper is een fuchsbau, een afstammeling van een draak een damonfeuer en een macho met een instinct om te doden een lausenschlange. Waardoor ook de liefhebbers van de taal van Goethe moeiteloos aan hun trekken komen in deze verrassend geslaagde kruising tussen fantasy en policier.
Extra’s: verwijderde scènes en een respectabel aantal featurettes die dieper ingaan op het ontstaan van de serie, de mythologie en de manier waarop de speciale effecten tot stand kwamen.