Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Niet alle succesvolle comics dragen het Marvel- of DC Comics-label. Of zijn Amerikaans. Getuige ‘Judge Dredd’, voor het eerst verschenen in 1977 in het Britse sciencefictionmagazine ‘2000 AD’. Schrijver John Wagner en illustrator Carlos Ezquerra boorden met hun creatie een goudmijn aan, en de doelgroep lustte wel pap van de reactionaire futuristische politieagent die nog steeds het uithangbord van het tijdschrift is. In 1990 kreeg het personage zelfs een eigen volwaardig magazine, en in 1994 een DC Comics-spin off. Die laatste had alles te maken met de in 1995 uitgebrachte verfilming van de strip waarin Sylvester Stallone de hoofdrol vertolkte. Een verfilming die genadeloos flopte, waardoor een potentiële franchise er nooit is gekomen. Regisseur Danny Cannon zocht en vond dan maar zijn heil in de tv-wereld als succesvol producer/regisseur van reeksen als ‘CSI’ en ‘Nikita’.

Bijna twintig jaar na dat fiasco bleek de tijd rijp voor een reboot. Een die volledig voorbij gaat aan de tienervriendelijke aanpak van Stallones ‘Judge Dredd’ en zo trouw mogelijk blijft aan de originele strip. Wat wil zeggen dat ‘Dredd’ anno 2012 heel bloederig en gewelddadig is en geen water bij de commerciële wijn heeft gedaan. Potten brak de prent er verrassend genoeg niet mee tijdens zijn bioscooprelease (de prent won niet eens zijn productiebudget van 45 miljoen dollar terug), maar de fanboys hoeven zich dit keer alvast niet bekocht te voelen.

‘Judge Dredd’ vindt zijn oorsprong in de tegen de politieke correctheid inroeiende stroom uit de jaren zeventig. Clint Eastwood mocht in het pak van Dirty Harry rustig de wet breken, Charles Bronson verdiende zijn vigilante strepen en toekomstvisies werden ruwer en desolater, zoals titels als ‘Death Race 2000’ bewezen. ‘Dredd’ speelt zich af in een niet nader genoemde toekomst. Het Amerikaanse continent is ei zo na van de wereldkaart geveegd en ziet eruit als een desolate woestenij. Het telt nog slechts een stad, die zich uitstrekt van Boston tot Washington. In Mega City One wonen 800 miljoen inwoners en worden er dagelijks zo’n zeventienduizend misdaden gepleegd. Who they gonna call? De judges dus, ordehandhavers die tegelijkertijd rechter, agent en beul zijn. En het tuig van de richel mogen arresteren, berechten en/of afknallen. Een van de meest beruchte ‘judges’ is Judge Dredd (Karl Urban), en het is die stoere jongen buiten categorie die besluit om schoon schip te maken in Peachtrees, een tweehonderd verdiepingen tellend appartementsgebouw dat het werkterrein is van Madeline Madrigal (Lena Headey), die als een misdadige peetmoeder het hele gebouw en bij uitbreiding de hele stad domineert met haar fatsoenloze volgelingen. Als assistent krijgt Dredd het met telepathische krachten groentje Cassandra Anderson (Olivia Thirlby) toegewezen. Waardoor zich tussen de vele explosieve scènes door een soort ersatz vader-dochterrelatie kan ontplooien.

‘Dredd’ is geregisseerd door Pete Travis (‘Omagh’, ‘Vantage Point’) en die wentelt zich in het geweld als een jonge pup in de lentezon. Adrenalinejunks zullen dus maar weinig reden tot klagen hebben met dit anderhalfuur durend splatterfestijn. Waarin Karl Urban zich in de kijker acteert als no-nonsense titelfiguur. Op zich een prestatie, als je weet dat enkel zijn mondhoeken in beeld komen, daar hij de hele film door zijn helm draagt. Het enige waar wij echt over struikelden zijn de overbodige slowmotioneffecten. Waarom het water in Ma-Ma’s badkuip tergend traag moet opspatten bijvoorbeeld is een vraag waar we geen pasklaar antwoord op vinden. Tenzij het is om de 3D-kijker wat voor voor zijn of haar geld te geven, maar zelfs in die hoedanigheid werkt dat iets te kunstzinnig gedoe waarschijnlijk vooral op de zenuwen. Zeker in een film die het vooral moet hebben van zijn need for speed.

Overbodige tierlantijntjes die ervoor zorgen dat ‘Dredd’ niet continu naar de adrenalinekeel grijpt. Zeker niet als je het vergelijkt met het minder computergestuurde kunst- en vliegwerk dat hoogtij vierde in het scenariomatig wat vergelijkbare ‘The Raid’. Maar dat deze nieuwe versie meer ballen en aantrekkingskracht heeft dan Stallones camp classic staat buiten kijf.

Simon Couwens