Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een van de meest out there Amerikaanse producties van vorig jaar is ongetwijfeld ‘Beasts Of The Southern Wild’, het regiedebuut van jonge wolf Benh Zeitlin. Deze in 1982 geboren cineast viel met zijn eersteling al direct in de prijzen, en helemaal onverdiend zijn de lauwerkransen niet. Zeitlin toont immers dat hij over een sterke fantasie en een stevige regiehand beschikt, en kon (daar hij de film samen produceerde met een door hem mee opgerichte groep van jonge cineasten) grotendeels zijn zin doen zonder rekening te moeten houden met de grillen van studiobonzen. Het resultaat: een wereldwijde release, een gouden camera in Cannes, grote prijzen in Sundance en Deauville en vier Oscarnominaties.

‘Beasts Of The Southern Wild’ zal niet iedereen in gelijke mate aanspreken. Daarvoor kleurt het resultaat te vaak buiten de lijnen en volgt Zeitlin noch narratief noch stilistisch geijkte paden. Wie volhoudt (of open staat voor iets nieuws) zal alvast zijn/haar hart kunnen ophalen met dit poëtisch - als ecologische fabel verpakt - coming of age-verhaal waarvoor de negenjarige Quvenzhané Wallis een Oscarnominatie binnenrijfde, en daarmee meteen de jongste genomineerde ooit in deze categorie werd.

Zeitlin trok voor zijn debuut naar een fascinerend stuk van Louisiana. Naar een aan Zuid-Louisiana grenzend deel dat bekend staat als de Bathtub en bestaat uit verschillende gemeenschappen die door een dijk zijn afgesloten van het vaste en droge land. De mensen die er wonen zijn trots op hun stukje wereld en denken er niet aan om te verhuizen, ook al maken ze het meest kans om door het wassende water om het leven te komen als een storm (al dan niet van Katrina-achtige proporties) het gebied bereikt. Zeitlin focust zich op de kleine Hushpuppy (Wallis) die samen met haar vader in een krot woont in de bayou van de Bathtub. Op school leert Hushpuppy dat elk stuk poolijs dat afsmelt een ingevroren oerdier bevat dat eens vrijgekomen voet richting Bathtub zet. Een metafoor voor een eventuele nakende overstroming natuurlijk, maar in Hushpuppy’s kinderlijke verbeelding zijn de dieren meer dan levensecht.

Echt veel plot is er eigenlijk niet: we zien het dagelijks leven in de bayou, Hushpuppy’s relatie met haar opvliegende vader, de zoektocht naar haar moeder en de naweeën van een storm die het volledige gebied onder water zet. En uiteraard Hushpuppy’s ontmoeting met de mythologische beesten van het wilde zuiden. Zeitlin brengt alles in beeld als een caleidoscopisch lappendeken waarin droom en fantasie een even belangrijke rol spelen als de waarheid. Een stijl en aanpak die velen apathisch zal laten, maar die in de eerste plaats toch vooral applaus en verwondering zou moeten opwekken. Zelfs al ben je niet altijd mee met de fragmentarische opbouw van deze ambitieuze en voor minder dan twee miljoen dollar gedraaide productie.

Zeitlin filmde alles ter plaatse in de Terrebonne Parish. Veel aankleding was niet nodig: alle gebouwen en locaties die je ziet, zijn ook in het echt zo. Couleur locale krijgt op die manier een letterlijke interpretatie. De aurochs (de gevreesde monsters uit het poolijs) zijn eveneens levensecht: geen computercreaties hier, maar hangbuikzwijnen die met schuimrubber en latex werden gepimpt. De cast bestaat uit non-professionele acteurs: Dwight Henry die de vader van Hushpuppy vertolkt is een lokale bakker. Een van de redenen waarom hij voor de rol een auditie deed was omdat hij zelf orkaan Katrina heeft meegemaakt en zich aangetrokken voelde tot het verhaal dat Zeitlin wou vertellen. Henry blijft in de eerste plaats bakker, al is hij later op het jaar – samen met Quvenzhané Wallis trouwens – te zien in Steve McQueens ’12 Years A Slave’. Wallis is intussen gecast in de hoofdrol van een nieuwe versie van ‘Annie’. En ook voor Zeitlin ziet de professionele toekomst er ongetwijfeld goed uit na dit opvallend en hoogst origineel debuut.

Simon Couwens