Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Mama
Geen gebrek aan hoog aangeschreven blockbustermecenassen in Hollywood momenteel. Wat Spielberg en zijn Amblinlabel in de jaren tachtig deden (beginnende regisseurs een duw in de rug geven door naam, toenaam en centen aan hun project te verbinden), is nu evenzeer bon ton bij mensen als Peter Jackson (die Neil Blomkamps ‘District 9’ mee hielp financieren), Sam Raimi (die eigenhandig debutant Fede Alvarez uitkoos voor de ‘Evil Dead’-remake) en Guillermo Del Toro. Vooral die laatste is zeer actief als steun in de rug voor jonge horrorcineasten. Zo fungeerde hij inmiddels als (uitvoerend) producent bij films als ‘El Orfanato’, ‘Los Ojos De Julia’, ‘Splice’ en ‘Don’t Be Afraid Of The Dark’.
Vervoegt de rij: ‘Mama’, het debuut van de Argentijn Andrés Muschietti (Andy voor de Engelstalige/internationale gemeenschap). Diens uit 2008 stammende en slechts drie minuten durende kortfilm annex stijloefening ‘Mama’ viel bij del Toro genoeg in de smaak om Muschietti de kans te geven een volwaardige speelfilm te draaien met een budget van om en bij de 15 miljoen dollar. Vanuit economisch standpunt alvast goed gespendeerde duiten, daar de prent wereldwijd al meer dan honderd miljoen opbracht. Wat de kans op een sequel zowaar (en helaas) erg groot maakt.
Muschietti gooit niet meteen al zijn bovennatuurlijke kaarten op tafel. Aanvankelijk oogt ‘Mama’ als een rechtlijnige thriller waarin een door de crisis getroffen vader (Nikolaj Coster Waldau) een paar collega’s en zijn vrouw neerschiet, vooraleer er met zijn twee jonge dochtertjes Lily en Victoria vandoor te gaan. Honderdtachtig scheuren op besneeuwde en beijzelde wegen is echter niet zo slim, en het duurt niet lang of de man raakt met de meisjes van de weg. Hij vindt onderkomen in een boshut waar hij zijn laatste wanhoopsdaad wil plegen. Wat buiten de demonische waard is gerekend: in de hut huist immers de geest van een vrouw die al bijna tweehonderd jaar op zoek is naar de baby die ze destijds verloor. En die geest zet haar zinnen op de beide meisjes om ze vervolgens (op haar eigen manier) liefdevol te omarmen. Wanneer de oom van Lily en Victoria (meteen ook de tweelingbroer van hun dode pa) de meisjes kan lokaliseren, laat hij ze overbrengen naar de bewoonde wereld. Samen met zijn vriendin Annabel (Jessica Chastain) krijgt hij de voogdij over hen, waarop het horrorvuur in de pan slaat. Hun eeuwenoude ersatzmoeder wil de zusjes immers niet laten gaan, wat leidt tot de te verwachten kiekeboe- en ‘aaargh’-momenten die het gros van de horrorfans zeker zullen weten te appreciëren. Mits die bereid zijn er een paar mindere momenten bij te nemen.
Positief punt: Muschietti toont dat hij een aardige camerabeheersing heeft. Kijk maar naar de (bijna) splitscreenscène waarin Chastain net niet met de spokenmoeder wordt geconfronteerd. Slimme vondsten die de prent bij vlagen levendig en interessant houden. Minder sterk is het scenario: we hebben dergelijke brouwsels al eerder geproefd, en Muschietti probeert vooral het verschil te maken door de horrorethiek te koppelen aan de machinaties van het melodrama. Aanvankelijk lukt dat nog, maar tegen de te zwaar met pathos gekruide climax is het vet van de soep.
Tussen de regels door laat Muschietti gelukkig meermaals blijken dat hij niet alles even serieus bedoelt. Zo krijgt de ietwat op Anthony Hopkins lijkende psychiater (Daniel Kash) de kans om de genreclichés heerlijk aan elkaar te rijgen en mag Jessica Chastain die clichés tegelijkertijd lekker tegendraads omzeilen. Rest nog de vraag of CGI nu een vloek of een zegen is voor het horrorgenre. De digitale mama heeft zeker kwaliteiten, al is het moeilijk om er echt van onder de indruk te zijn daar de CGI-textuur vrij snel voorspelbare vormen aanneemt. En die computermotten had Muschietti beter ook in de kast gelaten. Geen onverdeeld succes dus deze ‘Mama’, maar als genretussendoortje met een lage instapdrempel mag het er zeker zijn.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.