Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Het Bombardement (Blu-ray)
Godsamme, wat een oubollige film zeg. En dan is er ook nog geeneens een blote tiet te zien. Het zou een reactie kunnen zijn na een visie van ‘Het Bombardement’, een zwaar geromantiseerd drama gesitueerd aan de vooravond van en tijdens het Duitse bombardement dat op 14 mei 1940 ei zo na Rotterdam van de wereldkaart vaagde. Een verstaanbare reactie trouwens. Dit is immers een oubollige film, en er is geen blote borst te zien. Tenzij even uit zijperspectief. Waarmee meteen ook duidelijk is dat Paul Verhoeven deze film niet regisseerde. Wie dat wel deed is Ate de Jong, een andere ancien die titels als ‘Een Vlucht Regenwulpen’, ‘Brandende Liefde’ en ‘In De Schaduw Van De Overwinning’ op zijn cv heeft staan. En net als Verhoeven trouwens een (korte) carrière in Hollywood had, met films als ‘Drop Dead Fred’ en ‘Highway To Hell’. En in 1987 mocht hij zowaar een aflevering van ‘Miami Vice’ regisseren.
Een op zijn zachtst gezegd zeer hobbelig parcours voor de Jong (hij draaide ook nog een paar Duitse tv-films) en in die afwisselende optiek past ‘Het Bombardement’ perfect in zijn oeuvre. Dit is immers een oorlogsdrama voor een breed publiek dat geen confrontatie wil met beestachtige gruwelijkheden, maar in de eerste plaats vooral gecharmeerd wil worden door de smart van de centrale personages. Er mag wel een bom vallen, maar liefst geen verminkte lijken in beeld. Een beetje zoals Cameron destijds ‘Titanic’ bracht: het schip mocht wel spectaculair zinken, maar het ging toch vooral om Jack en Rose. Of liever, om Leo en Kate.
In ‘Het Bombardement’ draait het om Vincent en Eva. Gedoemde verliefden die moeten zien te overleven in de straten van een door oorlog geteisterd Rotterdam. De castingkeuze voor Vincent is alvast opmerkelijk: de Jong gaf de rol immers aan charme-/smartlapzanger Jan Smit. Goed nieuws voor zijn fanclub, maar meteen ook een beslissing die er voor zorgde dat een groot deel filmliefhebbers reeds vooraf sceptisch de neus ophaalde. Het siert de Jong dat hij het risico wou nemen: zeker omdat Smit het er eigenlijk niet slecht vanaf brengt en hij pas samen met de film ten onder gaat wanneer de Jong beslist om de gezwollen dramatiek de vorm van zelfparodie te laten aannemen. Love interest en theateractrice Roos van Erkel brengt het er in haar langspeeldebuut trouwens ook goed vanaf.
In het Rotterdam van 1940 droomt de bakkersknecht annex hotelklusjesman Vincent (Smit) samen met zijn broer Chris van een leven in Amerika. In Nederland is er immers weinig wat hen nog bindt: ze worden door het rijke klootjesvolk steevast denigrerend bekeken, hun moeder kwam om in een brand, hun vader vertrok met de noorderzon en Chris heeft een longziekte die hij in Amerika wil laten behandelen. De reis naar Amerika bokst amateurkampioen Vincent netjes bij elkaar, alleen moeten ze daarna nog geld zien te vinden om in Londen (waar de boot vertrekt) te geraken. Dan verschijnt Eva (van Erkel) in Vincents leven. Zij is de Duitse bruid van een lokale magnaat die zijn huwelijk met haar wil gebruiken om zijn zaken ongeschonden te kunnen verder zetten wanneer de Nazi’s Nederland onder de voet lopen. Uiteraard worden Vincent en Eva verliefd op elkaar, en worden ze van elkaar gescheiden door enerzijds de snode plannen van haar vileine sigarenrokende aanstaande en anderzijds het bombardement op Rotterdam.
Ate de Jong incorporeert hier en daar een paar zwart-witarchiefbeelden om de geschiedkundige relevantie van ‘Het Bombardement’ te kaderen. Wat niet echt helpt om er een potige oorlogsfilm van te maken. De cineast verliest immers veel te veel tijd met het inzoomen op de centrale personages, wiens avonturen met scheepsladingen ersatz-Hollywoodbombast in beeld worden gebracht. Tot op zekere hoogte werkt het (de Jong houdt het tempo hoog), maar tegen de climax stort het kaartenhuis samen met Rotterdam in elkaar. de Jong krijgt maar niet genoeg van zijn finale waarin hij de ene cliffhanger na de andere stopt, en dat werkt eerder op de lachspieren dan op de traanklieren. Ook Smit kan tijdens die passage zijn beperkingen als acteur niet langer kan verbergen. De (grotendeels in Boedapest opgenomen) bombardementscènes mogen er – binnen de restricties van het budget – gelukkig wel zijn. Uiteindelijk is ‘Het Bombardement’ geenszins de ramp waar het gros van de Nederlandse recensenten de film voor versleten, maar het is ook niet echt een raadsel waarom er duchtig met de vitriool, pek en veren werd omgesprongen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.