“Space: the final frontier. These are the voyages of the starship Enterprise. Its five-year mission: to explore strange new worlds, to seek out new life and new civilizations, to boldly go where no man has gone before.” Also sprach William Shatner in de huid van James Tiberius Kirk bij aanvang van elke aflevering van de klassieke ‘Star Trek’-reeks die zijn aftrap kende op 8 september 1966. Dat de quote (en de serie) eeuwigheidswaarde kennen, hoeven we u uiteraard niet meer te vertellen. Naderhand volgden een hele rits speelfilms en spin-offs en het eind van de franchise is nog lang niet in zicht. Zeker niet nadat J.J. Abrams in 2009 de filmreeks mocht rebooten met een hippe en jonge update. En dat was nodig: het vet was van de franchise, en Abrams bleek de juiste man op de juiste plaats om de reeks opnieuw op te starten met een avontuur waarin de jonge jaren van de crew van de USS Enterprise uit de doeken werd gedaan.
‘Star Trek’ anno 2009 (officieel de elfde ‘Star Trek’-film) bleek bij de meeste trekkies, filmjournalisten en blockbusterliefhebbers een schot in de roos, en een sequel kon niet uitblijven. Roberto Orci en Alex Kurtzman schreven opnieuw het scenario, en kregen daarbij de hulp van Damon Lindelof, J.J. Abrams’ rechterhand bij de cultserie ‘Lost’. Het donkere deel van de titel geeft aan dat de speelsheid van de vorige prent wat is ingeruild voor ethische en morele dilemma’s en dat de helden niet ongeschonden uit de strijd komen. Het Christopher Nolan-effect zeg maar. Al valt het eigenlijk nogal mee met die duisternis: ‘Star Trek Into Darkness’ is in de eerste plaats een spectaculair sf-avontuur dat zowel ingewijden als niet-ingewijden twee uur vlot binnenglijdende ontspanning van de bovenste Hollywoodplank biedt.
Toch haalt ‘Star Trek Into Darkness’ het niet van Abrams’ eerste ‘Star Trek’-prent. Aan de visuele hocus pocus zal het alvast niet liggen, en aan Abrams’ regie eigenlijk ook niet. Hoofdschuldige voor het niet-volledig voldane gevoel is het scenario. Op zich is er niets mis met de komst van een van de grootste vijanden van de Starfleet, maar het duurt nogal lang eer de vlam in de pijp slaat. De prent start met een intro die op zich niets met het eigenlijke verhaal te maken heeft. Een pre-James Bond intro zo je wil, of een onverholen knipoog naar de aftrap van ‘Raiders Of The Lost Ark’, maar die openingscène klikt niet met de rest van het verhaal. Het duurt een tijdje eer Abrams het juiste ritme vindt, maar eens de Enterprise daadwerkelijk door het luchtruim klieft, valt alles geleidelijk aan in de juiste plooien.
De missie van USS Enterprise: afvallige Starfleet-commandant John Harrison opsporen die zich schuilhoudt op Kronos, de thuisplaneet van de Klingons. Harrison verschuilt zich daar nadat hij in Londen een bloederige aanslag pleegde/liet plegen op een Starfleet-hoofdkwartier. Dat Harrison zich bij de Klingons verbergt is geen toeval: hij weet dat de Enterprise hem daar gaat zoeken en dat de kans groot is dat het tot een treffen komt dat leidt naar een totale oorlog. Zeker omdat het ruimteschip is uitgerust met 72 radioactieve torpedo’s. Kirk, Spock en co slagen er in om Harrison te arresteren, maar dat is slechts het begin van het verhaal. De afvallige snoodaard blijkt immers een verborgen agenda te hebben, en eens hij opgesloten zit aan boord van de Enterprise zet hij een plot in werking die wel eens het definitieve einde van Kirk en de zijnen zou kunnen betekenen.
De plot van ‘Star Trek Into Darkness’ slaat – de fans zullen in hun nopjes zijn – met de introductie van John Harrison een mooie brug naar zowel de tv-serie als de oorspronkelijke filmreeks. De rol van de superschurk toekennen aan Benedict Cumberbatch was alvast een slimme zet. De van vele markten thuis zijnde Brit die dankzij het succes van onder meer de tv-reeks ‘Sherlock’ ontzettend populair is geworden bij het grote publiek, bewijst dat hij ook in het commerciële Hollywood aardig kan gedijen. Meer dan aardig zelfs, daar hij ei zo na met de volledige prent aan de haal gaat. Hij heeft veel meer uitstraling en charisma dan de wat suffe Chris Pine die als Kirk de film niet kan dragen. Er valt hier en daar dus zeker wat op te merken aan ‘Star Trek Into Darkness’, maar dat Abrams opnieuw een scheutige brok aangenaam popcornertainment heeft afgeleverd staat buiten kijf. Een geslaagde opwarmer voor wat Abrams’ absolute meesterzet – ‘Star Wars Episode VII’ dus – zou moeten worden. Afspraak met zijn kijk op de galaxy far, far away in de zomer van 2015.
Bekijk hier het interview met J.J. Abrams.
Simon Couwens
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.
