Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Les Misérables (Blu-ray)
De galjoensequentie waarmee ‘Les Misérables’ uit de startblokken schiet, is een indrukwekkende binnenkomer. Het is er eentje van dezelfde epische omvang als die in ‘Ben-Hur’. Je voelt meteen dat Tom ‘The King’s Speech’ Hooper een ouderwets epos wil brengen dat de pathos niet schuwt, een genre dat al jaren onderbelicht is in Hollywood. Helaas voor Hooper echter houden de vergelijkingen met de klassieke grandeur van een ‘Ben-Hur’ op na die imposante eerste vijf minuten. Zo ongeveer op het moment dat Russell Crowe en Hugh Jackman hun dialogen uitspuwen in iets wat je in een goede bui zingen zou kunnen noemen. Maar omdat ‘Les Misérables’ ons vooral slecht gezind maakt, houden wij het op tenenkrommend kattengekweel.
Wat een idee ook om deze bewerking van de Victor Hugo-evergreen als musical naar het witte doek te vertalen. Uiteraard hadden de makers goed gezien dat de musical in theatermiddens op veel appreciatie – en vooral veel kaartjes kopende fans – kon rekenen, maar het is geen sinecure om de verwondering die zo’n stuk op de bühne losweekt ook in pelliculevorm op te roepen. Zo heeft het iets bijzonder kunstmatigs om de schare topacteurs elke emotionele vezel uit hun poriën te zien zingen. Ze smeren hun emoties tweeënhalfuur lang breed uit, maar het raakt je koude kleren niet.
Dat is vooral jammer, omdat Hooper best wel getalenteerd volk voor zijn camera heeft geplaatst. De man krijgt weinig rollen, waarin hij zich kan onderscheiden, maar ons hoef je er niet van te overtuigen dat Hugh Jackman tot meer in staat is dan eendimensionale actierollen à la Wolverine. Dubbel spijtig is het ook dat de man hier de ziel uit het lijf speelt, maar die vertolking volledig gefnuikt wordt door het ongemakkelijke gevoel dat die gezongen dialogen oproepen. Je vraagt je af wat voor een meesterwerk dit had kunnen zijn mochten de makers de muziek gelaten hebben voor wat het was.
Het is niet enkel Jackmans lot, iedereen in de cast heeft er last van. Amanda Seyfried verliest haar guitigheid wanneer ze zich teveel op haar toonladders moet concentreren en hoewel Anne Hathaway voor haar rol een onverdiende Oscar in ontvangst mocht nemen, bewijst ze vooral dat ze bijlange geen Susan Boyle is. Het meest bekaaid komt Russell Crowe er vanaf. Hooper, die ervoor koos zijn acteurs de dialogen live te laten inzingen, slaagt erin om uit Crowe niet meer dan plaatsvervangende schaamte oproepend geneuzel te puren, terwijl de man in zijn vrije uren zowaar zanger is van een rockband. Of hoe ook hij het moet afleggen tegen het bombast waarin Hooper zowel zijn acteurs als de kijker 157 minuten lang verzuipt.
Om alsnog – het lijkt onmogelijk, maar we blijven nu eenmaal onvervalste positivo’s – op een luchthartige toon af te ronden, melden we echter graag dat ‘Les Misérables’ er vormelijk om duimen en vingers bij af te likken uitziet. De majestueuze decors waarmee het 19de-eeuwse Frankrijk tot leven worden gewekt, verdienen handgeklap. Wanneer Hooper nog eens een film maakt waarin niet gezongen wordt, zitten wij alvast op de eerste rij. In afwachting daarvan zweren we bij ‘The King’s Speech’. In Colin Firths gestotter zat zowaar meer gevoel dan in eender welke zangpartij in ‘Les Misérables’. Faut le faire.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.