Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Man Of Steel 3D (Blu-ray)
Zeven jaar na Bryan Singers geflopte ‘Superman Returns’ ondernemen ‘300’-geweldenaar Zack Snyder en ‘The Dark Knight’-vernieuwer Christopher Nolan, die als producent meer dan zijn stempel drukt, een nieuwe poging om de aardse avonturen van Kal-El succesvol naar het witte doek te vertalen. Commercieel gezien slaan ze nagels met koppen – in zijn openingsweekend graaide deze zomerblockbuster reeds 117 miljoen dollar bijeen – maar inhoudelijk botsen de compleet tegengestelde opvattingen van beide filmmakers. Nolans neiging naar realisme en sérieux staat immers haaks op Snyders daverende destructiedrang. Al rijst de vraag of het verhaal van Superman wel gebaat is bij zoveel ernst en bombast.
Op papier zou een combinatie van die twee uitersten niettemin vonken kunnen geven, maar in de praktijk komt ‘Man Of Steel’ (het weglaten van Supermans naam uit de titel was wellicht een ideetje van Nolan) maar moeilijk van de grond. Letterlijk én figuurlijk, want tegen de tijd dat een in zijn gepimpte spandex gehulde Clark Kent het op een knokken zet met Generaal Zod (een zichzelf duidelijk amuserende en lekker campy Michael Shannon) zijn we al zowat anderhalf uur ver. Maar vanaf dat moment stopt de actie dan wel geen seconde meer. Alsof Christopher Nolan en scenarist David S. Goyer eerst de ‘Batman’-aanpak hebben toegepast om vervolgens Snyder vrij spel te geven in de finale. Het minste wat je dus kan zeggen is dat er het een en ander schort met de dosering. Maar dat is jammer genoeg niet het enige.
Zo blijkt Nolans gekende aardedonkere aanpak helemaal niet te werken bij het origineverhaal van de goedhartige Krypton-nazaat. De opgewekte dertiger die Christopher Reeve en zelfs Brandon Routh ervan maakten, is nu een getroebleerde jongeman, die worstelt met zichzelf en zijn omgeving. Allemaal goed en wel, en een aantal flashbacks doen een aardige poging om zijn trauma voelbaar te maken (de schoolscène! het busongeval!), maar hoe ouder Clark wordt, hoe moeilijker die realistische aanpak te slikken is. Van Batman kon je aannemen dat hij een man van vlees en bloed was; hij kon niets meer dan eender ander mens, hij was gewoon goed getraind. Superman daarentegen is een alien, die uit het niets zichzelf kilometers de lucht inschiet of die door vijf wolkenkrabbers crasht zonder daar fysiek iets aan over te houden. We weten niet hoe u erover denkt, maar om zulk personage zonder moddervette knipoog neer te zetten, moet je toch over een verduiveld sterk scenario beschikken. En dat doen de makers allerminst.
Na een spectaculaire openingssequentie op Krypton, waarin we zien hoe Jor-El (een plechtstatige Russell Crowe) zijn zoon probeert te behoeden van een nakende dood, trakteert Goyer ons namelijk enkel op een rommelige aaneenschakeling van gebeurtenissen uit Clarks huidige en jonge leven zonder dat ze echt gevoel oproepen. Kevin Costner en Diane Lane mogen schitteren als zijn aardeouders, mar de binding die je met die slechts sporadisch opduikende personages hebt, is nihil. Dat Henry Cavill als Superman als een geconstipeerde houten klaas door de film trekt, doet er eveneens geen goed aan. Amy Adams probeert dan weer een Lois Lane neer te zetten, die afwijkt van het clichématige superheldenliefje dat in zwijm valt bij het aanschouwen van haar held. Dat lukt haar vrij aardig, maar helaas beperkt haar rol zich tot die van een veredelde figurant.
Nolans aandeel mist met andere woorden diepgang, en dat is ironisch, omdat hij net daarnaar op zoek was. En dan zwijgen we nog over het misselijkmakende sociologische en religieuze kader waarin hij Superman probeert te plaatsen. Waar is de ouderwetse fun naartoe? Daar moet Snyder voor zorgen, horen we je denken. Mispoes. Snyder, die ons tot op heden enkel kon overtuigen met zijn ‘Dawn Of The Dead’-remake, verwart spektakel met alles opblazen wat in het beeldscherm verschijnt en heeft zowaar nog minder gevoel voor timing dan Michael Bay. Daarnaast kiest Snyder er ook voor om alles met een handcamera te filmen, waardoor zelfs de kalme dialoogscènes aanvoelen alsof er storm op zee is. Het resultaat is een blockbuster die de pretentie heeft om dé kwintessentiële Superman-film te zijn, maar in werkelijkheid nog fletser uitvalt dan Singers worp, die tenminste wel besefte dat het allemaal niet te serieus hoeft.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.