Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Flashpoint, seizoen 4
We zouden er ons gemakkelijk van af kunnen maken en jullie voor de bespreking van de laatste ‘Flashpoint’-seizoenen kunnen verwijzen naar de recensie van de eerste drie. Veel is er immers niet veranderd: dit is nog steeds televisievoer op maat van iedereen die fan is van populair actievoer als ‘C.S.I.’ of een van de ettelijke spin-offs. ‘Flashpoint’ was de eerste Canadese serie sinds ‘Due South’ (1994 – 1999) die tijdens prime time op een Amerikaanse zender te zien was. In Nederland was het een van de paradepaardjes van Veronica, in het Vlaamse commerciële landschap was de reeks te zien bij het voormalige VT4.
Centraal in ‘Flashpoint’ staat de speciale (fictieve) politie-eenheid SRU, ofwel Special Response Unit. Getraind om bij spectaculaire misdaden of precaire situaties het hoofd koel te houden en – zoals dat heet – de dag te redden. Als het kan liefst zonder onschuldige slachtoffers. Leven op het scherpst van de snee met andere woorden, en elke aflevering brengt een gijzelings- of overvalsituatie waarin een verkeerde beslissing verstrekkende gevolgen kan hebben.
Seizoen vier begint waar het derde ophield. Aan het eind van aflevering vierenveertig werd teamlid Ed Lane onder vuur genomen en neergeschoten, de hamvraag bij de start van seizoen vier was natuurlijk of hij het zou overleven. En of SRU de dader te pakken kan krijgen. En dat terwijl er complicaties zijn bij de geboorte van Eds baby. Alleen al met deze synopsis is duidelijk dat ‘Flashpoint’ in elke episode naast de gebalde actiesegmenten ruimte laat voor persoonlijke problemen van de personages. Andere situaties die in de vierde reeks aan bod komen, zijn onder meer: de bescherming van een politieagent die per ongeluk een tiener neerschoot en daarop wordt belaagd door de vader van de jongen, de zoektocht naar een ontvoerde moeder en dochter, een gijzeling in een sportstadion, een inbraak in een laboratorium waar het stikt van giftige gassen en de zoektocht naar een overvaller die zijn misdaden op het internet streamt. En we leren dat op Valentijnsdag de kans op een gijzelingssituatie groter is dan op eender welke dag. Dat Garry Marshall daar niet aan dacht toen hij in 2009 ‘Valentine’s Day’ regisseerde, maar dit terzijde.
De afsluitende seizoenen van ‘Flashpoint’ zijn niet beter of niet slechter dan de vorige. Het tempo per aflevering ligt nog steeds hoog, het acteerwerk is degelijk en de emotionele uitschuivers zijn niet echt van die aard dat ze de algemene waardering naar beneden drukken. Al blijft dit eerder een serie waar je vooral af en toe eens een episode van bekijkt, in plaats van ze er allemaal in drie of vier grote rukken door te jagen. Bij de cast is het vooral uitkijken naar Hugh Dillon (Ed) die naast zijn acteercarrière ook een muzikale carrière wist uit te bouwen en deel uitmaakt van de vaste cast van de Amerikaanse versie van ‘The Killing’. Al doen we de rest van de acteursgroep eigenlijk onrecht aan door er maar een naam uit te pikken. ‘Flashpoint’ is immers zo geconstrueerd dat elk personage/elke acteur op zijn minst verschillende afleveringen mag dragen. Bedenkers Mark Ellis en Stephanie Morgenstern (die samen een koppel vormen) kregen voor ‘Flashpoint’ verscheidene Canadese televisieprijzen en kunnen dus tevreden terugkijken op deze reeks waarvan de laatste aflevering in Canada in december 2012 werd uitgezonden.
Toch nog even dit: distributeur Entertainment One spreidt de release van de laatste seizoenen van ‘Flashpoint’ doorheen de zomer. De twee schijfjes die samen het vierde seizoen vormen, bevatten slechts negen afleveringen. De overige afleveringen van seizoen vier verschijnen in juli als seizoen vijf en wat eigenlijk seizoen vijf is wordt in augustus uitgebracht als seizoen zes. Een beetje nodeloos ingewikkeld allemaal, vast staat dat wie zijn ‘Flashpoint’-collectie wil vervolledigen dat de komende zomer kan doen. Zij het weliswaar op een nogal verwarrende manier.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.