Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Animals
De ene pratende teddybeer is de andere niet. Zoveel is duidelijk na het zien van ‘Animals’, een donkere, allegorische karakterstudie over vervreemding en tienerangsten. Seth MacFarlanes vuilspuiende ‘Ted’ is met andere woorden heel veraf in deze prent die het midden houdt tussen David Lynch en Richard Kelly’s ‘Donnie Darko’. Of dat toch minstens probeert te doen.
Centraal in ‘Animals’ staat scholier Pol. Hij ligt overhoop met zichzelf en de wereld waarin hij opgroeit. Of hij heeft er in elk geval zijn plaats nog niet in gevonden. Misschien komt dat wel door een gebrek aan ouderliefde, daar hij samen woont met zijn broer. Aanneembaar is dat zijn ouders omkwamen in – we zeggen maar wat – een verkeersongeval. Zijn gevoelens ventileert hij in een rockband, en – nog belangrijker – door te praten met zijn teddybeer (of die enkel imaginair is of echt bestaat blijft voor wie dat wil een open vraag) Deerhof, die hem altijd vergezelt. Handig als je stripverhalen en zo wil analyseren. Niet dat Pols leven eenvoudiger is met Deerhof aan zijn zij: wanneer een medestudente spoorloos verdwijnt en Pol geïntrigeerd raakt door nieuwkomer Ikara, komt zijn leven immers in een gevaarlijke stroomversnelling terecht.
Een bewust kort neergeschreven synopsis, daar elke poging tot interpretatie van ‘Animals’ sowieso een halve slag in het water is. Weinig zin dus om een paar plotpunten in het lang en breed uit te pluizen, of om de analyse in een bepaalde richting te duwen. Debutant Marcal Florés (hiervoor draaide hij enkel nog maar kortfilms) gaat vooral voor introspectie en stelt meer vragen dan hij uiteindelijk beantwoordt. Het antwoord op die vragen is helaas niet van een preadolescent Lynch-niveau. De ijl uitgetekende personages en situaties komen nooit echt tot ontbolstering, en wat een diepgaande studie over jong leven en jonge dood zou kunnen zijn, blijft steken in een navelstaarderig geheel waar moeilijk vat op te krijgen is.
Gelukkig dat Florés weet wat filmen is. Zijn mysterieuze beeldcomposities en poëtische invalshoeken houden de aandacht vast, ook tijdens die momenten dat het verhaal zich nog trager voortbeweegt dan een schildpad die met de poten vastzit in een laag versgegoten pek (het arme beest). Al gaat eveneens lof naar monteur Bernat Vilaplana (die samenwerkte met Guillermo Del Toro voor ‘The Devil’s Backbone’, ‘Pan’s Labyrint’ en ‘Hellboy II’ en daarnaast de tsunami in Jaume Bayones ‘The Impossible’ in de juiste banen leidde) en het camerawerk van Eduard Grau (‘Buried’, ‘The Awakening’, ‘A Single Man’).
Door de intrigerende omkadering is ‘Animals’ geen volledige slag in het water, maar het scenario verdwaalt in een overdaad aan ideeën, losse flarden en een iets te nadrukkelijke wens om serieus te worden genomen. Je zou kunnen zeggen dat Florès in de roos schiet door een film over vervreemding en emotionele impasses zo af te stemmen dat hij een groot deel van het publiek op afstand zal houden, maar dat zal wel geenszins de bedoeling zijn geweest. Als keuze van klankbord is de keuze van een mechanisch bewegende en sprekende teddybeer trouwens ook een beetje bizar, zeker omdat de pluchen vriend niet altijd strookt met de rest van de verhaalflow. Een productie met ups en downs dus deze ‘Animals’, en sowieso geen titel die je even snel in de dvd-lader duwt. Opvallend is ten slotte dat Florès zijn Spaanse film nadrukkelijk Engelstalig inkleurt: Deerhof spreekt Engels, en Pol gaat naar een (althans voor een deel) Engelstalige school, waar hij les krijgt van Hobbit Martin Freeman. Het kan een weloverwogen keuze zijn, maar iets zegt ons dat dit enkel maar een commerciële ingreep is om de prent gemakkelijker wereldwijd verkocht te krijgen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.