Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
World War Z 3D (Blu-ray)
Waar is de tijd dat zombies echt angstaanjagend waren? Tegenwoordig lopen die rakkers zo snel dat je met moeite nog hun verminkte lichaamsvormen ziet, of het zijn tieners met liefdesproblemen of ze draven op in een prent die alle hoekstenen van een hard core George A. Romero-horrorfestijn bezit, maar die – al dan niet om commerciële redenen – ook voor vroegrijpe kinderen toegankelijk is. Een beetje ironisch dat de hardste zombieactie momenteel op het kleine scherm te zien is met ‘The Walking Dead’. Waarmee we niet beweren dat het bloed bij beken moet vloeien om van een geslaagde zombie-injectie te spreken. Getuige het ‘familievriendelijke’ ‘World War Z’ dat – gelet op het op zijn zachtst gezegd moeilijk productieproces – al bij al genoeg waar voor het geld biedt.
Het bronmateriaal van ‘World War Z’ is de gelijknamige roman van Max Brooks uit 2006. Daarin beschreef Brooks op een welhaast journalistieke wijze hoe burgers en instanties interageren wanneer een intercontinentale zombie-epidemie uitbreekt. Een afgevaardigde van de VN-commissie interviewt in het boek mensen die vooralsnog uit de klauwen van de zombies wisten te blijven en beschrijft tegelijkertijd hoe de wereldwijde verhoudingen veranderen naarmate de zombies de bovenhand nemen. Proza dat zich zowel liet lezen als subtiele satire, als sociaal commentaar en als overschouwende kijk op de manier waarop verschillende culturen omgaan met overlevingsdrang en globale rampen. Geen sinecure om te verfilmen dus, maar toch waren de filmrechten van meet af aan gegeerd. Uiteindelijk kon Brad Pitts productiemaatschappij Plan B ze binnenrijven (Leonardo Di Caprio toonde zich bij monde van zijn Appian Way-maatschappij eveneens geïnteresseerd) en uiteraard wou Pitt zelf de hoofdrol vertolken. Het scenario werd toevertrouwd aan J. Michael Straczynski (een sf-auteur die zijn menselijke kant onder meer bewees als scenarist van Clint Eastwoods ‘Changeling’), maar zijn versie werd naderhand nog duchtig door elkaar geschud door andere scenaristen.
Brad Pitt laat de met een humane ziel uitgeruste macho in hem los als voormalig VN-medewerker Gerry Lane. Die gaf zijn baan op om meer thuis te zijn bij zijn vrouw Karin (Mireille Enos, hoofdrolspeelster in de Amerikaanse versie van ‘The Killing’) en twee dochters. Totdat de wereld plots in een pandemonium verandert: om ongekende redenen (een bacterieel of viraal virus of een andere straf van moeder natuur) valt onze blauwe planeet ten prooi aan een zombie-epidemie. Wie gebeten wordt, verandert op zijn beurt in een bloeddorstige en hongerige (én dode) moordmachine. Enfin, de gebruikelijke zombiefolklore dus. In Philadelphia weten Gerry aan zijn gezin ternauwernood te ontsnappen aan de bijtgrage virusdragers, en ze vinden onderdak aan boord van een door de VN en het Amerikaanse leger bemand vliegdekschip. Karin en de kinderen mogen daar blijven op voorwaarde dat Gerry naar Zuid-Korea vliegt om er uit te zoeken wat de epidemie startte. Het begin van een globetrottend onderzoek dat verder naar Israël leidt en ten slotte eindigt met een zombieconfrontatie in een bunker van de wereldgezondheidsorganisatie in Cardiff.
De opnames van ‘World War Z’ verliepen niet van een leien dakje: regisseur Marc Forster (‘The Kite Runner’, ‘Quantum Of Solace’) had onder meer te kampen met budgetrestricties en bemoeizuchtige producenten. Toen het project al in de postproductiefase zat, kwamen er zelfs nieuwe opnames aan te pas nadat ‘Lost’-scenaristen Damon Lindeloff en Drew Goddard een nieuw finalestuk hadden geschreven. Het zag er dus niet echt goed uit voor het eindresultaat, maar de sceptici kregen ongelijk. ‘World War Z’ vormt een verrassend coherent en visueel aantrekkelijk geheel, al leent de fragmentarische opbouw zich sowieso beter voor een opeenvolging van robuuste set pieces dan voor een aan elkaar klittend waterdicht scenario.
Feit is dat ‘World War Z’ hoe dan ook eerder oogt als het werk van een comité met vele bazen dan van één creatieve kracht, en dat is er hier en daar wel aan te zien. Toch bleef alles gelukkig gespeend van typische militaire gung ho waarin vlagwapperende überhelden de dag redden, en ligt de nadruk meer op de humane aspecten. Actiefans komen uiteraard ook aan hun trekken met afwisselend grootschalig eye candy (de bestorming van de Israëlische muur) en meer ingetogen griezelstukken zoals een climax die zowaar knipoogt naar het betere minimalistische werk van John Carpenter (zij het zonder synthesizersoundtrack). Of hoe ‘World War Z’ ondanks de mindere momenten meer dan genoeg kwaliteiten bevat om als geslaagde blockbuster door het leven te mogen gaan.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.