Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Blue Jasmine
Met zevenenzeventig jaren op de teller en meer dan veertig langspeelfilms op zijn palmares is Woody Allen een van de meest productieve Amerikaanse regisseurs ooit. Hij levert nog steeds zo goed als elk jaar een film af, wat maakt dat Allen sinds de jaren zeventig al heel wat zevendekunstadorerende medemensen heeft verblijd met een oeuvre dat zowel (romantische) komedies als morele drama’s omvat. Dat de kwantiteit van Allens oeuvre niet altijd even hoog ligt, is bijkomstig. Zeker omdat hij al voor heel wat onmisbare cinefiele hoogstandjes heeft gezorgd in de loop van zijn carrière. Ook zijn nieuwste ‘Blue Jasmine’ is een blijver.
Wie gek is op de Allen van ‘Crimes & Misdemeanors’ en ‘Match Point’ vindt ongetwijfeld zijn of haar gading in ‘Blue Jasmine’. Egocentrische personages die er niet voor terugdeinzen iemand een hand af te hakken om hun doel te bereiken, braakliggende emoties in een door materialisme gedreven wereld … vrolijk word je er niet meteen van. Of toch een beetje: Allen is immers geen Mike Leigh die zich wentelt in sociale tristesse, maar kiest voor een opvallend ironische en bovenal cynische omkadering. Waardoor ‘Blue Jasmine’ ondanks zijn hectoliters hartzeer bij momenten demonisch en zwartgallig grappig is.
Centraal staat Jasmine Francis (Cate Blanchett). Eigenlijk heet die Jeanette, maar dat vindt ze niet sjiek genoeg klinken als jetsetvrouw. Een jet set waar ze in verzeilde na haar huwelijk met investeerder Hal (Alec Baldwin). Die in het geld en luxe zwemmende grootverdiener introduceert haar in een leven boordevol decadente feestjes, grote huizen, merknaamfetisjisme en uiterlijke schijn. Een wereld waarin Jasmine zich als een vis in het water voelt.
Tot wanneer het water plots te diep lijkt. Niet alleen ontdekt ze dat Hal meer buitenechtelijke relaties heeft gehad dan hij zelf kon bijhouden, bovendien blijkt dat zijn bedrijven en financiële handelingen luchtbellen zijn die nogal een loopje nemen met de wetgeving. Een schaamteloze fraudeur dus, die na zijn arrestatie door de FBI zelfmoord pleegt in zijn cel. En daar staat Jasmine dan met haar Vuittonkoffer en Van Cleef-juwelen: een geschonden reputatie en helemaal geen fondsen meer om haar vroegere levensstijl verder te zetten. Waarop ze besluit om New York even vaarwel te zeggen en in te trekken in het middenklasseappartement van haar adoptiezus Ginger (Sally Hawkins) in San Francisco. Ginger was ooit getrouwd met klusjesman Augie (Andrew Dice Clay). Aan die relatie kwam echter een eind nadat ze al hun spaargeld verloren na een investering bij Hal. Ginger staat niet meteen te springen om Jasmine onderdak te verlenen, maar familie is nu eenmaal familie. De relatie tussen beide halfzussen komt in elk geval onder kortsluiting te staan wanneer Jasmine haar bemoeizucht en onvolwassenheid naar het kookpunt drijft.
Op zich is het verhaal van ‘Blue Jasmine’ niet wereldschokkend of origineel, maar door het vakmanschap van Allen blijt het continu interessant en verrassend. Jasmines leven in New York en San Francisco wordt niet-lineair afgewisseld verteld waardoor de ups en downs voortdurend haasje over spelen en er een extra spanningsboog ontstaat. ‘Blue Jasmine’ is meer nog dan een kroniek van de huidige economische crisis een vrouwenportret. De sterk doorleefde vertolking van Cate Blanchett (die hier zo goed als zeker een Oscarnominatie gaat aan overhouden) tilt de prent ver boven de middelmaat uit. Vergelijkingen met Gena Rowlands in een John Cassavetes-productie zijn zowaar niet veraf. Een blauwtje lopen met deze sterke auteurs- en acteursfilm doet Allen geenszins - en de kijker ook niet. Zijn teleurstellende ‘To Rome With Love’ is hiermee in een klap weggespoeld. Op naar de volgende, Woody.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.