Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
G.I. Joe: Retaliation (Blu-ray)
Sequelitis: ’t is soms een vloek, soms een zegen. In het geval van ‘G.I. Joe: Retaliation’ zijn het vooral de godsonterende krachttermen die de bovenhand halen. Uit kwalitatief oogpunt gezien toch. Zelf zouden wij denken dat dit een vervolgfilm is waar niemand zit op te wachten, maar de prent bracht in de bioscoop zowaar nog meer op dan de in 2009 uitgebrachte voorganger. Waardoor het zo goed als zeker is dat de Joe’s nog niet aan het einde van hun filmlatijn zijn. Om het met de woorden van David Bowie te zeggen: put on your red shoes and dance the blues.
Echt veel gelijkenissen met ‘G.I. Joe: Retaliation’ en Stephen Sommers’ ‘G.I. Joe: The Rise Of Cobra’ zijn er trouwens niet. Zelfs al leunen de prenten narratief bij elkaar aan en moet je de eerste al hebben gezien om de verhaallijn hier te kunnen volgen. De verschillen komen er grotendeels door de zo goed als volledig vernieuwde cast: Channing Tatum mag nog voor een brugje zorgen tussen beide delen, van Dennis Quaid, Joseph Gordon-Levitt en Sienna Miller is geen spoor meer. Komen er voor in de plaats: heel wat illustere onbekenden en de aanwezigheid van Dwayne ‘The Rock’ Johnson en Bruce Willis, wiens veredelde cameo breed wordt uitgesmeerd.
Net als die andere Hasbro-franchise (iets met auto’s die eigenlijk buitenaardse machines zijn en waarvan Michael Bay huisregisseur is) is ‘G.I. Joe’ mee op de rails gezet door blockbusterproducent Lorenzo di Bonaventura. Een familienaam waarmee je eigenlijk bijna verplicht bent om een carrière in Hollywood uit te bouwen, maar dit terzijde. ‘Rise Of The Cobra’ had het destijds niet onder markt. De recette lag initieel niet zo hoog als verhoopt, en de recensenten lieten zich van hun meest venijnige kant zien door regisseur Stephen Sommers (‘The Mummy’, ‘Van Helsing’) ei zo na aan de schandpaal te nagelen. Nu gaan we geen forum beginnen om de carrière van Sommers te re-evalueren, toch was die man nog altijd een betere keuze dan John M. Chu die deze keer de klus mocht klaren. Hiervoor draaide Chu twee dansfilms en twee concertregistraties van Justin Bieber. Niet meteen de credentials die je verwacht bij een man die een spektakelstuk in goede banen moet moeten leiden. Wat misschien verklaart waarom ‘G.I. Joe: Retaliation’ geen spektakelstuk is geworden. Al ligt de fout evenzeer bij het matte scenario dat door het duo Rhett Rheese en Paul Wernick (‘Zombieland’) werd afgeleverd. Dat de productie niet van een leien dakje liep bleek toen de oorspronkelijke release met een jaar werd uitgesteld. Volgens officiële bronnen om ook een 3D-versie te kunnen aanbieden en om meer bekendheid te creëren voor de personages buiten de Amerikaanse markt. Een ding is duidelijk: aan het scenario hebben ze tijdens dat jaar extra alvast niet teveel gesleuteld.
Voor wie toch de verhaalkronkels wil: het eliteleger G.I. Joe is nog steeds in staat van oorlog met de Cobra’s. Die laatste hebben de totale overheersing van de wereld voor ogen, en om die te verkrijgen houden ze – met de hulp van ‘nanomites’-technologie – de Amerikaanse president gegijzeld en vervingen ze hem door een identieke dubbelganger die voor hun rekening werkt. De valse president slaagt erin de Joe’s in diskrediet te brengen en verwijdert zo het belangrijkste struikelblok in zijn plan om een algehele atoomoorlog te ontketenen. Ernst Stavro Blofeld Hemzelve zou in zijn nopjes zijn met dit gekrakeel. De Joe’s laten zich echter niet zomaar aan de kant schuiven: onder leiding van Roadblock (Johnson) trekken de resterende elitesoldaten in het verweer, en dat leidt naar een op een vooral jonge tienerleest geschoeide strijd waarin veel geschoten, geknokt en gemartialartst wordt.
‘G.I. Joe: Retaliation’ gooit alles op een hoopje: machinegeweren kruisen met ninjazwaarden, militair jargon wordt afgewisseld met de obligate one liners en voor de goede orde gaat er zelfs een volledige wereldstad tegen de grond. De ‘lang leve het Amerikaanse leger’-ondertoon is er voor elk weldenkend nuchter mens teveel aan, maar die was uiteraard te verwachten in een prent die in de eerste plaats dient als trekhaak om een nieuwe of vernieuwde speelgoedlijn prominent in de winkel te plaatsen. Het resultaat: een banale brij die constant de eigen IQ-graad (en die van het doelpubliek) in twijfel schijnt te trekken. Of hoe ‘G.I. Joe: Retaliation’ een fletse film is die alleen te pruimen is voor wie gauw tevreden is of wegens een te jonge leeftijd nog van niet beter weet.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.