Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Inside Llewyn Davis
The world is full of complainers. Met die zin trok M. Emmet Walsh in 1983 naast ‘Blood Simple’ meteen ook de volledige carrière van de geniale broers Ethan en Joel Coen op gang. Een ironische opener, daar er bij de Coen-broers niets te klagen valt. Je moet al van heel slechte wil zijn om je gading niet te vinden in hun oeuvre, waar eigenlijk geen slechte film te rapen valt. Niet dat het allemaal meesterwerken zijn, maar zelfs hun remake van ‘The Ladykillers’ (nog steeds hun zwakste worp) had genoeg mooie dingen in de etalage om op zijn minst een kijkbeurt te verdienen.
Hun zestiende gezamenlijke langspeler is alvast vintage Coen. Wie de broers al die jaren trouw is gebleven zal nog geen klein beetje in de wolken zijn met deze prent die qua stijl en toon knipoogt naar klassiekers als ‘Barton Fink’, ‘O Brother Where Art Thou’ en ‘The Big Lebowski’ en tegelijkertijd moeiteloos een eigen stem vindt. Je laten absorberen door ‘Inside Llewyn Davis’ is een eens te meer ondergedompeld worden in een universum boordevol mesjogge personages, hilarische dialogen en stille – en net daarom zo doeltreffende – ontroering.
De Llewyn Davis uit de titel (intens vertolkt door Oscar Isaac) is een folkzanger die in het New York van begin jaren zestig op zoek is naar erkenning en succes. Na de tragische dood van een collega-folkie waarmee hij een duo vormde, probeert hij het in zijn eentje te rooien. De verkoop van zijn solo debuutelpee loopt voor geen meter, en hij leeft van schnabbels links en rechts waarmee hij nauwelijks in zijn eigen onderhoud kan voorzien. Hij verblijft steevast bij (vage) kennissen die zo vriendelijk zijn hem onderdak te verlenen. Vriendelijkheid die zijn grenzen kent: folkzangeres Jean (Carey Mulligan) met wie hij ooit een relatie had, is hem liever kwijt dan rijk nadat ze zwanger blijkt van hem. Het gevolg is een roadtrip naar Chicago waar Llewyn heel misschien met zichzelf in het reine kan komen.
Zoals wel meer het geval is bij de Coens is de synopsis op zich niet het belangrijkste aspect, maar wel de invulling daarvan. Wie in ‘Inside Llewyn Davis’ een duidelijk afgelijnde ‘en hij leefde nog lang en gelukkig’-parabel wil ontdekken, kan zich de moeite besparen in wat eerder een elliptische fabel blijkt te zijn. Op de banen van sfeer en karakteruitdieping loopt de prent een bijna foutloos parcours. Het tegelijkertijd antipathieke en sympathieke titelpersonage is zelfs een van de meest treffende Coen-personages ooit. Reeds vanaf de eerste noot zit het snor en strak: kippenvel gegarandeerd wanneer Isaac/Davis ‘Hang Me, Oh Hang Me’ aanheft in een rokerige kroeg. De troosteloosheid van het personage en de situatie waarin hij zich bevindt laten je vervolgens niet meer los. En dat alles omlijst met sloten humor: soms zwart, soms groen, en altijd doeltreffend. De passages met de kat, het door Justin Timberlake meegeschreven en
–vertolkte ‘Please Mr. Kennedy’, de manier waarop John Goodman alweer zijn eigen uitzinnige zelf mag zijn als boertige drugsverslaafde … stuk voor stuk magistrale staaltjes humor die zich meteen in het collectief bewustzijn nestelen. Een speciale vermelding is er nog voor T-Bone Burnett, die net als in ‘O Brother Where Art Thou’ voor een feilloze soundtrackproductie zorgt.
‘Inside Llewyn Davis’ (of – zo je wil – ‘Inside Louis N. Davis’) is een prachtig menselijk – en historisch accuraat gekaderd - epos dat bewijst dat Joel en Ethan Coen tot de beste cineasten behoren die de zevende kunst ooit heeft voortgebracht. Steevast opererend vanuit de zijlijn van de onafhankelijke cinema, en als ze dan eens met het grote Hollywoodgeld mogen spelen, verkopen ze zeker hun ziel niet. Een unieke tweeledige stem binnen de Amerikaanse cinema die nu al dertig jaar lang vriend en vijand verbaast met films zonder vervaldatum. Laat aanrukken, die lauwerkrans.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.