Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Carrie
In 1978 publiceerde Stephen King in zijn bundel ‘Night Shift’ een kortverhaal met als titel ‘Sometimes They Come Back’. Waarin drie delinquenten die na een auto-ongeval eigenlijk steendood horen te zijn springlevend blijken en zonder te verouderen een schrikbewind blijven uitoefenen. Het verhaal werd in 1991 verfilmd als televisiefilm en kreeg zowaar twee sequels. Wie ook blijft terugkeren is Carrie White, het hoofdpersonage uit Stephen Kings debuutroman uit 1974. En je kan je afvragen waarom. Haar eerste entree in 1976 in de huid van Sissy Spacek was immers zo sterk en onvergetelijk, dat elke nieuwe intrede van de telekinesemeid bij voorbaat een verloren veldslag is.
De eerste keer dat Carrie terug boven water kwam was in 1999, in de al lang weer naar de put der vergetelheid teruggestuurde sequel ‘The Rage: Carrie 2’. Al kwam ze eigenlijk niet zelf terug, daar Carrie in die film werd vervangen door een stiefzus die over dezelfde krachten beschikte. In 2002 werkte Stephen King als scenarist zelf mee aan een televisieremake die meer de toon van zijn boek volgde en niet zozeer de visie van Brian De Palma uit 1976 wou na-apen. Toen Kimberly Peirce (‘Boys Don’t Cry’) aankondigde een nieuwe versie van Kings klassieker te regisseren, liet ze aanvankelijk doorschemeren dat ook zij meer zou teruggrijpen naar de oorspronkelijke roman. Waardoor we even de hoop koesterden dat het misschien toch goed zou komen met de 2013-versie van ‘Carrie’. Hoop die helaas vals bleek te zijn.
Want wat krijgen we te zien na de scène waarin Margaret White (Julianne Moore) haar dochter op de wereld zet en even twijfelt of ze de baby al dan niet met een schaar gaat doorboren? Een flauwe kopie van de douchescène waarmee De Palma zijn film opende (slow motion inclusief) en vanaf dan komt Pierce niet verder dan het meesterwerk uit 1976 naspelen. En dat zonder dat ze ons een scène voorschotelt die kan wedijveren met het vernuft van De Palma. Wie tijdens de film turft op hoeveel manieren De Palma’s film beter was, komt na de eindgeneriek toch uit op een streepje of vijftig.
Wat de vraag doet rijzen wat het nut is van de remake. De kans dat iemand die het origineel heeft gezien deze nieuwe versie beter vindt is even groot als dat er nooit meer een boom in het Amazonewoud wordt gerooid. En wie ‘Carrie 1976’ nooit heeft gezien, krijgt evenzeer een makke prent in de schoot geworpen die nergens en nooit risico neemt. Tienermeisjes die schoorvoetend en al dan niet stiekem ‘Carrie’ als scary movie-doop willen bekijken zijn misschien nog het best af, al hebben ook zij eigenlijk geen reden om hun kippenvelratio niet met De Palma’s visie de hoogte in te jagen.
Als we mild zijn – en doen alsof De Palma in 1976 enkel ‘Obsession’ draaide – en deze film onbevooroordeeld zien, dan kunnen we toegeven dat er tussen de naden door een verhaal wordt verteld dat boeiend blijft en zeker recht op bestaan heeft: Kings bronmateriaal blijft immers overeind. Maar zelfs dan is het een een makke hap: Julianne Moore en Chloe Moretz doen wel hun best om hun personages zo eerlijk mogelijk neer te zetten, beide dames raken niet verder dan academische standaardposes. Waardoor de hele onderneming als ‘telekinese voor beginners’ de dieperik ingaat. En geboekstaafd mag staan als de meest overbodige film van het jaar. Moraal van het verhaal: stop het origineel (nog) eens in de thuisbioscoopspeler of pik hem ergens mee tijdens een retrospectieve. Je zevendekunstminnende hersenschors zal je eeuwig dankbaar zijn.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.