Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Blancanieves
Er zijn zo van die verhalen – al dan niet beginnend met ‘er was eens’ – waarvan je als nuchter mens denkt dat het onmogelijk is om er nog een filmische nieuwe draai aan te geven. ‘Sneeuwwitje’ is er zo een. Dit in 1812 gepubliceerd sprookje van de gebroeders Grimm had al onsterfelijkheidswaarde binnen de zevende kunst na de Disneyversie uit 1937 en alle volgende adaptaties waren op zijn best entertainend of verdienstelijk te noemen. Of van de pot gerukt, getuige Picha’s seksanimatieklucht ‘Blanche Neige: La Suite’ uit 2007. Vorig jaar kregen we uit Hollywood zowel een geinige visie (Tarsem Singhs onderschatte ‘Mirror Mirror’) als een luidruchtig-idiote (Rupert Sanders’ ‘Snow White And The Huntsman’) te verwerken. Het is vooral dat recent tweeluik dat ons deed besluiten dat we geen nood hadden aan nog meer Sneeuwwitjes op het grote of kleine scherm.
Tot Spanjaard Pablo Berger op het toneel verscheen met zijn ‘Blancanieves’. In Spanje kwam die semigelijktijdig met de Hollywoodbrouwsels in de zalen, wij moesten er iets langer op wachten. Het wachten werd beloond, daar Bergers niet enkel scoort met een originele setting, maar visueel en auditief eveneens hoge toppen scoort. Berger brengt het verhaal immers als een stille film, volledig in zwart-wit gedraaid – uiteraard ook zonder dialogen en met tussentitels – en laat alles draven op een in flamencoklanken gedrenkte soundtrack van Alfonso de Villalonga. Wie niet beter weet, zou kunnen denken dat het resultaat uit de jaren twintig van de vorige eeuw stamt. Missie geslaagd dus voor Berger, die alles zag als een hommage aan grootheden als Abel Gance en F.W. Murnau.
Nu kan je natuurlijk cynisch uit de hoek komen met de opmerking dat Michel Hazanavicius eigenlijk krek hetzelfde deed met ‘The Artist’ en daar terloops onder meer vijf Oscars voor in de wacht sleepte. Feit is evenwel dat Berger reeds met zijn project in 2003 van start ging en zich niet liet inspireren door ‘The Artist’: toen die zijn première beleefde in Cannes, was Berger volop bezig met de storyboards en stond hij klaar om met de opnames te beginnen. Jammer is dan weer dat ‘The Artist’ wereldwijd uitgroeide tot een megasucces (onder mer met de vriendelijke steun van US-distributeur Weinstein) en dat ‘Blancanieves’ grotendeels onder de radar van het grote publiek bleef. Nochtans is ‘Blancanieves’ een veel betere film.
Berger transponeert het ‘Sneeuwwitje’-verhaal naar Sevilla anno 1920. Geen koningen en prinsessen hier, wel stoere stierenvechters zoals Antonio (Daniel Gimenez Cacho) die er niet voor terugdeinst om meerdere stieren na elkaar te bekampen. Hij is getrouwd met Carmen (Inma Cuesta), die zich dan weer flamencokoningin mag noemen. Aan hun geluk komt een eind wanneer Antonio door een meer dan vijfhonderd kilo wegende stier wordt vertrappeld en gespietst en levenslang verlamd blijkt. De zwangere Carmen is er het hart van in, en sterft tijdens de bevalling van hun dochter Carmencita. Waarop de malafide Encarna (Maribel Verdu) in beeld komt: een op geld en rijkdom azende verpleegster die haar zinnen zet op de nog steeds veel aanzien hebbende Antonio en er zelfs in slaagt om met hem te huwen. Van haar stiefdochter moet ze niets weten, en eens het meisje is uitgegroeid tot tiener beveelt ze haar minnaar/chauffeur om haar te vermoorden. Carmencita overleeft de aanslag en wordt gevonden door zes mini-stierenvechters die haar in hun commune opnemen en haar helpen om uit te groeien tot een succesvol stierenvechtster. Encarna is niet echt opgezet met haar herrezen kleindochter en bedankt een boud plan met een vergiftigde appel.
De manier waarop Berger de blauwdruk van Grimm in een andere setting integreert is fascinerend. Hij beklemtoont de Spaanse folkore (kledij inclusief) nostalgisch/melancholisch en giet alles in een – zelfs na het eendagsvliegsucces van ‘The Artist’ – voor deze tijd atypische cinefiele stijl. Met zoveel moois verzilverde hij tien beeldjes op de uitreiking van de Goya Awards (de Spaanse Oscars) en kreeg hij bakken positieve reviews. Internationaal bleef hij steken in een veel te korte doorlooptijd in arthousecinema’s. Met de dvd-release krijgt nu ook het grote publiek de kans om overdonderend overstag te gaan voor wat ongetwijfeld de meest originele adaptatie ooit van de Grimm-klassieker. Een kans die u als echte filmfijnproever maar best grijpt: er zit immers meer in deze onterecht onderschatte prent dan u op het eerste zicht geneigd bent te denken.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.