Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Jobs
Het lijk van Steve Jobs was amper koud, of daar was de (eerste) biopic al. Passend eerbetoon of vlugge cash in: voer voor een interessante discussie zowaar. De kans is trouwens groot dat het leven van Jobs nog eens wordt verfilmd. Aaron Sorkin (‘The West Wing’, ‘The Social Network’) zou aan een script werken dat gebaseerd is op de Jobs-biografie die voormalig CNN-CEO Walter Isaacson in 2011 op de markt bracht. Of en wanneer die prent er daadwerkelijk komt, zal de toekomst moeten uitwijzen.
Het leven van Apple-stichter Steve Jobs wordt in de versie van regisseur Joshua Michael Stern (‘Swing Vote’) en debuterend scenarist Matt Whiteley alvast rechttoe rechtaan verteld. Ze haalden hun input vooral uit nauwgezette research en interviews met mensen die Jobs hebben gekend. De blauwdruk van de typische biopicaanpak - waarin de opsomming van feiten primeert op een diepgaande uitwerking ervan - wordt braaf gevolgd, en dat levert op zijn best een boeiend kijkstuk af. Tegelijkertijd is het een gemiste kans om buiten de lijntjes te kleuren door bij sommige aspecten van Jobs’ leven wat langer stil te blijven staan. Al moet alles natuurlijk wel passen in het keurslijf van twee uur.
Na een korte (en overbodige) intro waarin we Steve Jobs in 2001 de iPod zien introduceren, flitst de prent naar het verleden met als eerste stop 1974. Jobs (Ashton Kutcher, die zich zijn manierismen meer dan eigen maakt) is een student aan het Reed College waar hij als blootsvoetse hippie experimenteert met LSD en zelfs naar India trekt. Twee jaar later ligt de focus op de echte start van wat Apple zou worden: samen met zijn jeugdvriend Steve Wozniak (Josh Gad, de stem van sneeuwman Olaf in ‘Frozen’) begint hij in de garage van het huis van zijn adoptieouders aan het bouwen van een pc voor thuisgebruikers (de Apple I). Algauw haalt hij andere mensen met expertise aan boord, en zijn doorzettingsvermogen wekt de nieuwsgierigheid op van investeerder Mike Markkula die dankzij een kapitaalinjectie mee staat aan de wieg van wat Apple zou worden.
Wat volgt is een lesje economie voor dummies: we zien hoe het bedrijf groeit, een CEO en Raad van Bestuur krijgt en hoe de bestuurders de tering naar de nering willen zetten. Wat er zelfs toe leidt dat Jobs gedegradeerd wordt en niet meer aan projecten mag meewerken om zo de kosten te drukken. Waardoor Jobs zijn eigen bedrijf niet meer herkent, en uiteindelijk pas eerherstel krijgt (en opnieuw CEO wordt) na een paar turbulente jaren. Stern doet dit verloop vrij vlot uit de doeken, en toont hoe economie en Apple doorheen de jaren heen veranderden. Jobs zelf leren we niet echt ten gronde kennen: we zien hoe hij een visionair is die er niet voor terugdeinst om hard op te treden tegen zijn medewerkers, en hoe hij zelf geslachtofferd wordt als het grote geld de bovenhand neemt. Hier en daar is er een focus op zijn privéleven met scènes die nogal stiefmoederlijk worden behandeld: zijn gefaald huwelijk en het feit dat hij zijn dochter niet wou erkennen als wettelijk kind komen als het ware even tussen de bitsoep en de byteaardappelen aan bod en hebben nauwelijks impact.
Stern streefde zoveel mogelijk naar authenticiteit: ook al was Apple nergens bij het project betrokken, door scènes op te nemen in het echte huis en de garage waar Jobs destijds zijn levensdroom uit de grond stampte, is de levensechtheid gewaarborgd. Ashton Kutcher houdt zich aardig staande als de flamboyante Jobs. Een rol waarvoor hij heel wat research deed: zo volgde hij net als Jobs een fruitariërdieet, en dat leverde hem zelfs een kortstondig verblijf in het ziekenhuis op. Naast Kutcher is het vooral uitkijken naar een goed gevulde kast bijrollen. Namen als Lukas Haas, Ron Eldard, J.K. Simmons, Dermot Mulroney, Matthew Modine, Kevin Dunn en – in amper een scène – James Woods zorgen voor een mooie cinefiele omlijsting. Jammer dat de inventiviteit in de cast niet is doorgetrokken in het scenario. De oplijsting van losse feiten toont zeker in het tweede uur iets teveel barsten om van ‘Jobs’ een volledig geslaagde biopic te maken. In desktoptaal: iets te weinig substantie om het bij de persoonlijke favorieten te plaatsen, maar gelukkig alsnog genoeg geslaagde aspecten om het uit de prullenbak te houden.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.