Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The World's End
Van culttelevisiesterren tot grote spelers in Hollywood: Edgar Wright, Simon Pegg en Nick Frost hebben een mooi parcours achter de rug. Sinds hun debuut op Channel 4 met de gekke sf-comedyreeks ‘Spaced’ (1999) en hun eerste gezamenlijk filmproject (de zombiekomedie ‘Shaun Of The Dead’ in 2004) schopten ze het in 2011 zelfs tot medewerkers aan Steven Spielbergs Kuifje-verfilming: Wright als coscenarist, Pegg en Frost als Janssen en Janssen. En Pegg is zowaar een graag geziene gast in Hollywood als sidekick, getuige zijn bijrollen in de ‘Mission: Impossible’ en ‘Star Trek’-franchises.
Toch blijven Wright, Pegg en Frost als het even kan trouw aan hun ‘God Save The Queen’-roots. In afwachting van Wrights bijdrage aan het Marvel-universum (hij is de regisseur van het voor volgend jaar aangekondigde ‘Ant-Man’) draaide hij in de UK met ‘The World’s End’ het afsluitend deel van de zogenaamde ‘Three Flavours Cornetto’-trilogie. Een triptiek die zo is genoemd omdat er telkens iemand zichtbaar is die een Cornetto eet. Voor de geïnteresseerde lekkerbekken: in ‘Shaun Of The Dead’ gaat het om een rode cornetto, in ‘Hot Fuzz’ (2007) om een blauwe en in ‘the World’s End’ om een groene. Al is de echte manier waarop de drie films gelinkt zijn natuurlijk dat het driemaal om een parodie gaat: in ‘Shaun Of The Dead’ krijgt het horrorgenre een knauw, in ‘Hot Fuzz’ het politie-/actiegenre, en in ‘The World’s End’ is het sf-genre aan de beurt.
Opvallend is de schaalvergroting: waar de vorige twee grotendeels door Pegg en Frost alleen moesten worden gedragen, duiken hier eveneens kleppers als Paddy Considine, Martin Freeman en Eddie Marsan op. Met hun vijven vormen ze een kwintet jeugdvrienden uit Newton Haven, dat na hun middelbare schooltijd uit elkaar groeide. En dat nadat ze er niet in slaagden om de “golden mile” te vervolledigen: een drinkebroerstocht langs alle twaalf pubs die langs deze mijl liggen. Vele jaren later vat Gary King (Pegg) het idee op om de twaalf pubs alsnog met een marathondrinkbezoek te vereren. Als het even kan in gezelschap met de makkers van weleer. Die zijn niet zo scheutig op dat idee, zeker niet omdat King als drugs- en drankverslaafde hen op een bepaald moment allemaal in de steek heeft gelaten. Melancholie en kameraadschap halen het echter op de rede, en iedereen verklaart zich uiteindelijk akkoord om King te vergezellen.
Wat een onschuldige kroegentocht moest worden, draait echter uit op een angstaanjagend avontuur. In ‘The Cross Hands’, het vierde café ontdekt King tijdens een vechtpartij dat de tiener die hem aanviel eigenlijk een robot is. En hoe verder de kroegentocht vordert, hoe meer robots ze tegen het lijf lopen. Tot hen duidelijk wordt dat een buitenaardse entiteit van plan is om de volledige mensheid - met een dikke knipoog naar ‘Invasion Of The Body Snatchers’ - te vervangen door robotdubbelgangers.
Wie fan is van Pegg en Frost en de vorige twee Cornetto’s best kon smaken, zal weinig moeite hebben om zich te laten inpakken door deze wilde sf-komedie. Nu ja wild: de visuele effecten blijven een tijd achter slot en grendel, daar Wright en Pegg (die samen het scenario schreven) in het eerste halfuur vooral duidelijk maken dat ze ook wat willen zeggen over (mannen)vriendschap, verloren dromen en de confrontatie met de kinderjaren. Dit doorspekt met heel veel verbale grappen en (Britse) jarennegentigmuziek om de tijdsgeest waarnaar wordt verwezen te vatten. Alles samen levert ‘The World’s End’ geen wereldschokkend vertier op, als amusante consumptiecinema valt er echter weinig op aan te merken. Of hoe Wright een waardige afsluiter van zijn drieluik bij elkaar heeft gefilmd. En dat zonder te vervallen in navelstaarexcessen zoals Seth Rogen en Evan Goldberg deden in het min of meer gelijkaardige maar lang niet zo spitante ‘This Is The End’.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.