Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Jo
Inlaysynopsis: “Jo Saint-Clair is een veteraan in een elitair onderzoeksteam in Parijs. Samen met zijn collega’s neemt hij de meest uitdagende moordzaken op zich. Iedere aflevering richt zich op een moordonderzoek, terwijl de reis die Jo doormaakt in zijn privéleven door het gehele seizoen loopt.” Drie zinnen die een beetje televisiekijker kunnen doen besluiten dat dit eigenlijk een Franse versie van ‘Witse’ is. Al merk je door de Engelstalige dialogen niet echt dat het Frans is: een slimme zet om het internationaal makkelijker te kunnen slijten. Bedenker van de serie is de Canadees René Balcer, en die verdiende zijn sporen in het politiegenre reeds als scenarist/producent bij ‘Law & Order’ en heel wat spin-offs daarvan.
Fans van policiers hebben op het eerste zicht geen reden om ‘Jo’ links te laten liggen. Zeker niet omdat de makers van de reeks met Jean Reno een klepper wisten te strikken voor de titelrol van Joachim Saint-Clair (Jo voor de vrienden), de eerste keer dat Reno aantreedt als vaste waarde in een serie. De grens tussen film- en televisiewerk is dus ook voor deze Franse superster verdwenen. Extra reden om te kijken: de setting van de Parijse grootstad. Reno krijgt immers zaken op te lossen tegen de achtergrond van de Eiffeltoren, de Notre-Dame, de Place Vendôme en andere beroemde sights. Toch wat anders dan de bezienswaardigheden van Halle.
Jo is een eersteklas politieman. Hij kan zich als geen ander verplaatsen in de manier waarop een misdadiger denkt, en loste zo al heel wat gedenkwaardige zaken op. Privé gaat het hem minder voor de wind: een verleden van drank, drugs en vrouwen zorgde voor een woelig verleden. Nu hij op het rechte pad is, probeert hij een goede vader te zijn voor zijn dochter Adèle. Pikant detail: Jo is de zoon van een prostituee en zijn achternaam duidt op de straat waarin hij werd geboren. Jo’s partner is Marc (Tom Austen). Die werkt al twee jaar samen met Jo, en heeft diens hulp vaak nodig wanneer hij er niet in slaagt om zijn privéleven te scheiden van de zaken waar hij professioneel mee te maken krijgt. Derde opvallende personage is Karyn (Jill Hennessy), een habijtloze non die opvang regelt voor straatmadeliefjes in moeilijkheden en ook als surrogaatmoeder voor Adéle zorgt. En Jo af en toe wat helpt met het speurwerk.
Geen gebrek aan kloeke ingrediënten dus, toch is het algemene resultaat te wisselvallig om van een geslaagd feuilleton te spreken. De mengeling tussen Franse scenaristen, een Canadese bedenker en een Engelstalige cast (die zowel uit Fransen, Canadezen, Britten als Amerikanen bestaat) loopt toch minder vlot dan gehoopt. Zeker omdat het karikaturale aspect van de geijkte elementen te sterk op de voorgrond staan. Alles is al eens veel eerder – en beter - gedaan (voor wanneer eens een agent die geen privéproblemen meetorst, bijvoorbeeld) en Reno slaagt er niet in om het verschil te maken.
Of er verbetering op komst was, zullen we nooit weten. Reno had aanvankelijk getekend voor twee series, maar de belangrijkste geldschieter – het Franse TF1 – besloot om na de eerste acht afleveringen de stekker uit het cont(r)act te halen. Een combinatie van een te hoge kostprijs en kijkcijfers die onder de verwachtingen bleven. Zij het niet overal: in sommige landen bleek het publiek ‘Jo’ wel te lusten. Vast staat dat de Fransen – wars van de kosten en het bereikte publiek – niet tevreden waren over het resultaat, en ze bij sommige afleveringen in de eindmontage ingrepen. Wat achter de schermen tot nogal wat onvrede zorgde. Vast staat dat de eerste bundel afleveringen meteen de laatste is: of hoe ‘Jo’ het uiteindelijk toch moest afleggen tegen onze Witse.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.