Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Jersey Boys
Zelfs als Clint Eastwood-fans van het eerste uur (we schamen er ons niet voor toe te geven dat we ooit nog hebben gegniffeld bij ‘Every Which Way But Loose’ en ‘Any Which Way You Can’), moeten we toegeven dat de hoogdagen van de getalenteerde acteur/regisseur al een tijdje achter de rug zijn. Waarmee we niet suggereren dat we good old Clint plots lager gaan inschatten. Ons respect blijft immers niet alleen door de mantel der liefde overeind, maar ook door de realiteit: je kan van een man van vierentachtig nu eenmaal niet meer de intensiteit van een jonge coyote verwachten. Bovendien toont Eastwood dat hij niet voor een gat te vangen is door zich op voor hem atypische genres te storten. Wie destijds had durven voorspellen dat de brave man zich ooit aan een paranormaal thrillerdrama (‘Hereafter’) zou wagen, is inmiddels waarschijnlijk drievoudig lottomiljonair.
Eastwood heeft duidelijk geen zin om met pensioen te gaan en blijft – tot spijt van wie het benijdt – gezapig elk jaar zijn filmpje draaien. In 2015 komt ‘American Sniper’ uit, een hopelijk niet te patriottisch drama over het leven van scherpschutter Chris Kyle. Dit jaar had Eastwood blijkbaar zin om een musical te draaien. Hij was lange tijd gelinkt aan de vierde versie van de klassieker ‘A Star Is Born’ (met Beyoncé in de hoofdrol): toen dat project uiteindelijk niet doorging, besloot Eastwood om de regie van ‘Jersey Boys’ op zich te nemen nadat eerste keuze Jon Favreau (‘Iron Man’) met de noorderzon verdween. Doo-wop met Clint, het is weer eens wat anders.
‘Jersey Boys’ is gebaseerd op een hier in Europa weinig bekend theaterstuk dat het leven en werk van Frankie Valli & The Four Seasons behandeld. Grote kans dat deze naam enkel bij fervente muziekquizzers en wandelende ‘Grease’-naslagwerken een bel doet rinkelen, zelfs al zijn hits als ‘Sherry’, ‘Big Girls Don’t Cry’, ‘Walk Like A Man’, ‘Can’t Take My Eyes Off You’ en ‘December, 1963 (Oh What A Night)’ toch ook tot in onze contreien doorgebroken. De zogenaamde jukebox musical ‘Jersey Boys’ was sinds zijn première in 2005 op Broadway onmiddellijk een grote hit en won vier Tony Awards (de toneeloscars zeg maar). Het stuk werd later op de Londense West End gebracht, waar het in 2008 met de Laurence Olivier Award voor beste nieuwe musical aan de haal ging. Een verfilming kon niet uitblijven, en Eastwood maakte het zich castinggewijs alvast makkelijk door de Broadwayacteur John Lloyd Young eveneens de hoofdrol in de film toe te kennen.
Eastwood bleef trouw aan de structuur van het stuk dat verteld wordt vanuit het standpunt van verschillende personages. En dat eigenlijk is opgebouwd als vier seizoenen (waarmee de link naar ‘The Four Seasons’ meteen is gelegd). We zien hoe Frankie Valli en andere jongens uit Jersey de muziekgroep oprichten, reusachtig succes behalen en uiteindelijk door ruzie en andere conflicten uit elkaar gaan. Ook de achtergrond van Valli en de zijnen (Jersey dus, waar heel wat jongeren beïnvloed waren door de Italiaanse maffia en al dan niet toevallig Frank Sinatra vereerden als een godheid) komt uitgebreid aan bod. Dit traditioneel rags to riches-verhaal onderscheidt zich niet substantieel van andere gelijkaardige muzikale biografieën. Het vat wel mooi de tijdsgeest en neemt rustig de tijd om het verhaal van Valli en het ontstaan van zijn hits te plaatsen.
Of hoe Eastwood – zonder het warme water uit te vinden – opnieuw een prent aflevert die zichzelf als ‘klassieke degelijkheid’ laat samenvatten. Goed, een iets meer flitsende regisseur had er waarschijnlijk nog meer animo ingestopt en er meer dramatiek uitgekregen, ‘Jersey Boys’ als een gemiste kans omschrijven is een brug te ver. Waar we Eastwood bij zijn Hoover-film ‘J. Edgar’ wel nog konden verwijten bakken potentieel niet te hebben benut, is dat deze keer toch minder. Of deze film een publiek zal aanboren buiten de fans van Valli, Amerikaanse liedjessmeden of fifties- en sixtiesgeschiedenis om, is een andere vraag. Feit is dat Clint andermaal bewijst nog niet te zijn uitgezongen. Met ‘Jersey Boys’ maakt hij weliswaar niet onze dag, maar toch twee uur daarvan: al bij al genoeg om ons punkgewijs een beetje lucky te voelen.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.