Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Mea Culpa
Luc Besson en zijn roedel volgelingen – gezellig verenigd onder de banier van Europa Corp – zijn niet de enige Fransen die vandaag de dag een actievolle koers varen. Ook Fred Cavayé toonde al een aantal keer te weten waar de klepel van het genre hangt. Waar Besson meestal kiest voor luidruchtige achtervolgingsfilms met komische inslag, speelt Cavayé het spel serieuzer. Hij pakt steevast uit met een verhaallijn waarin het hoofdpersonage moet vechten voor zijn gezin of zijn geliefden, wat zijn output emotioneel meer vervlochten maakt dan die van Besson. Cavayé’s debuut ‘Pour Elle’ uit 2008 was alvast een commercieel schot in de roos en kreeg met ‘The Next Three Days’ een Amerikaanse remake. Daarna volgde ‘A Bout Portant’ en met deze ‘Mea Culpa’ gaat hij vrolijk verder op het ingeslagen pad.
‘Mea Culpa’ vertelt het verhaal van politieagenten Simon (Vincent Lindon) en Franck (Gilles Lellouche). Beide waren ooit partners, maar na een verkeersongeval waarbij een dronken Simon de dood van drie mensen veroorzaakte, zag Simon zich genoodzaakt het korps te verlaten. Ook Simons huwelijk overleefde de klap niet. Een sprong van zes jaar later en we zien hoe Simon – inmiddels veiligheidsagent – een supervader wil zijn voor zijn negenjarig zoontje Theo. Een meer dan nobele intentie: wanneer Theo toevallig getuige is van een afrekening in het gangstermilieu (tijdens een stierengevecht dan nog wel), wordt de jongen belaagd door de criminelen die de vervelende getuige willen uitschakelen. Waarop Simon en Franck de handen in elkaar slaan om de jongen uit de klauwen te houden van de moordzuchtige criminelen.
Cavayé toont eens te meer te weten hoe adrenaline naar de vier windstreken te verstuiven: auto-achtervolgingen en knok- en schietpartijen maken ruim de helft van de speelduur uit, en Cavayé is duidelijk fan van ouderwets stuntwerk in plaats van nieuwerwetse (en intussen afgezaagde) CGI slowmotion-acrobatie. En dat is goed nieuws: zelfs als het verhaal wat van zijn pluimen verliest, houdt Cavayé de aandacht vast.
Het scenario is minder sterk uitgebalanceerd, en werkt in de eerste plaats als rudimentaire actieblok. De verhaalinsteek zelf hebben we al beter uitgewerkt gezien: de karakterloze gangsters zijn inwisselbaar met de gebruikelijke stereotiepen, en ook Lindon en Lellouche krijgen niet zoveel ruimte om hun personages echt te laten resoneren. Cavayés beslissing om Franck op zijn beurt een paar demonen mee te geven (hij moet alleen instaan voor de opvoeding van zijn dochter na de dood van zijn vrouw) komt evenzeer rechtstreeks uit het handboek van platgetreden plotclichés. Op zich is dat allemaal niet zo erg, maar doordat Cavayé ze nodeloos benadrukt, onder andere door het fatale auto-ongeval in een flashbackstructuur te gieten, valt het gimmickgehalte ervan nog meer op.
Wat niet wegneemt dat ‘Mea Culpa’ als franjeloze brok actie (je hoeft er niet eens anderhalfuur voor uit te trekken) op gepaste tijden op het juiste actiepedaal drukt. Het is vooral tijdens die momenten dat Cavayé zich een begenadigd (actie)regisseur toont. Waardoor het maar een kleine moeite is om er het luchtbelscenario en het nogal groot ‘suspension of disbelief’-gehalte bij te nemen. Of Cavayé nog inspiratie heeft om zijn kunstje nog een vierde keer te herhalen, zien we binnen een paar jaar dan wel weer.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.