Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Diplomatie
Historici, Canvaskijkers en cinefielen die ooit ‘Paris, brûle-t-il’ hebben gezien weten natuurlijk al langer dan vandaag dat de Duitsers tijdens de tweede wereldoorlog van plan waren om Parijs plat te bombarderen in de hoop zo de plannen van de geallieerden te dwarsbomen. Wie dat niet wist, is na ‘Diplomatie’ meteen helemaal mee. Ook voor wie het wel wist is deze korte en bondige kijk op de bijna-uitvoering van dat plan een aanrader. ‘Diplomatie’ is immers een schoolvoorbeeld van hoe je op een kundige wijze een verhaal waarvan de afloop al vooraf bekend is toch spannend en intrigerend kan maken.
‘Diplomatie’ is geregisseerd door Volker Schlöndorff, de inmiddels vijfenzeventig jarige Duitse regisseur die voor eens en altijd zal verbonden blijven met het uit 1979 stammende ‘Die Blechtrommel’, de verfilming van Günter Grass’ gelijknamige roman. Hij baseerde zich op het gelijknamige toneelstuk van Cyril Gély dat in 2011 in première ging in het Théâtre de la Madeleine in Parijs. Stonden er op de planken: André Dussolier en Niels Arestup, die samen meer dan tweehonderd keer het stuk zouden brengen. Schlöndorffs beslissing om beide acteurs voor de verfilming te herenigen was meteen een heel slimme en mooie: niet alleen kunnen we zo genieten van het prachtig acteerspel van deze twee klasbakken, het feit dat ze de rollen door en door kennen zorgt voor een extra laagje glans.
In augustus 1944 waren de nazi’s van plan om Parijs van de wereldkaart te vegen door bommen te bevestigen aan zowat elk nationaal monument. Parijs moest in puin om de opmars van de geallieerden te stuiten, kwatongen beweren echter dat Hitler de stad sowieso plat wou als vergelding voor het sterk gehavende Berlijn. Dat de hoofdstad van Frankrijk er nog quasi ongeschonden bijlag terwijl die van Duitsland zwaar te leiden had onder bombardementen maakte der Führer nicht amüsiert. De bommen lagen zo goed als klaar, en het plan wachtte enkel nog op het finale groene licht van generaal Dietrich von Choltitz (Arestup), die de gouverneurspositie in Parijs bekleedde. Een van de redenen waarom Parijs uiteindelijk niet met de grond gelijk werd gemaakt is de interventie van de in Parijs residerende Zweedse diplomaat Raoul Nordlig (Dussolier). Die besloot immers om rechtstreeks de confrontatie aan te gaan met von Choltitz en probeerde hem met vreedzame blufpoker te overtuigen om de bombardementen af te blazen.
‘Diplomatie’ zet de telelens op de gesprekken tussen Nordling en von Choltitz die werden gevoerd in een chique hotelkamer in het hart van Parijs: een een kamer die ooit dienst deed als verblijfplaats van een van de minnaressen van Napoleon III. Het zijn dergelijke boeiende details die – naast de psychologische uitdieping van beide heren – ‘Diplomatie’ op het scherpst van de snee houden. Schlöndorff en Gély leggen sereen en strak de stupiditeit van de oorlog op het hakblok, tonen hoe individuele acties echt wel een verschil kunnen maken en hoe lang niet iedereen in het Duitse kamp achter de opgelegde partijpunten stond. De subtiele manier waarop Arestrup en Dussolier hun rollen inkleuren zorgt naast geschiedkundige eveneens voor cinematografische vonken. In welke matie fictie en non-fictie in evenwicht zijn, is dan weer voer voor die hard geschiedkundigen.
‘Diplomatie’ is een mooi bewijs dat cinema op kleine schaal tot grote resultaten kan leiden – iets wat een beetje cinefiel natuurlijk al langer weet dan vandaag, al het kan nooit kwaad om die stelling nog eens bevestigd te zien. Meer dan zomaar een tussendoortje dus, deze gracieus ingeblikte reconstructie van een bijna-ramp die er gelukkig niet gekomen is. En wat ‘Paris, brule-t-il’ betreft: in deze qua opzet naar ‘The Longest Day’ lonkende prent uit 1966 werd Nordling vertolkt door Orson Welles en kroop Gert Fröbe in de huid van von Choltitz.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.