Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Need For Speed (Blu-ray)
Snel, sneller, snelst: ’t is niet altijd een goed idee. Ook niet in de zevende kunst. Getuige daarvan deze ‘Need For Speed’, gebaseerd op Electronic Arts’ waanzinnig populaire gamereeks waarvan tussen 1994 en 2013 maar liefst twintig titels werden uitgebracht. Qua titelbranding vertrekt deze film dus zeker uit pole position bij gamefreaks en hippe vogels. Een garantie op winst is de riante startpositie echter niet, gezien de zware averij waarmee de adaptatie de eindstreep haalt.
Regisseur van dienst is Scott Waugh. Die scoorde in 2012 een aanzienlijke hit in Amerika met ‘Act Of Valor’, een kleffe patriottische lofzang aan de Navy SEALS. In ‘Need For Speed’ staat opnieuw robuuste actie op het voorplan, zij het ditmaal zonder gewapper van de Amerikaanse vlag of het uiten van eenzijdige ‘gung ho’-kreten. Waar het om draait is om het zoveel mogelijk laten horen van ronkende motoren en gierende banden. Iets wat Waugh met verve – zij het met weinig diepgang – doet. Waugh was in een vorig leven trouwens stuntman, dus hij weet wel iets over het milieu waarin ‘Need For Speed’ zich situeert.
Tobey Marshall is een mecanicien die de garage van zijn overleden vader van het faillissement wil redden. Dat doet hij onder meer met het vergaren van prijzengeld in illegale straatraces (’t lijkt ‘The Fast And The Furious’ wel). Tijdens zo’n race – waarin zijn voornaamste opponent Dino Brewster is – komt Tobeys vriend Pete om het leven. Dino legt alle schuld bij Tobey, en die mag meteen een paar jaar gaan brommen in een gevangenis. Eens terug op vrij voeten, zint Tobey op wraak. Hij daagt Dino uit om deel te nemen aan de ‘DeLeon’, dé race der races, georganiseerd door de superrijke kluizenaar Monarch. Een race die Tobey kost wat kost wil winnen: enerzijds om het prijzengeld op te strijken, anderzijds om voor eens en altijd af te rekenen met Dino.
Een dergelijk B-scenario zou vroeger door Roger Corman op een kleine tachtig minuten zijn afgewerkt: wham, bam en thank you mam. Niet zo bij Waugh: die laat alles langer dan twee uur aanslepen terwijl de plot daar helemaal niet episch genoeg voor is. De kans dat u bijna in dromenland bent vooraleer ‘DeLeon’ eindelijk van start gaat, is niet eens onbestaande. Tenzij u autofreak bent natuurlijk: twee uur in het gezelschap van blinkende bolides uit de Ford, Koenigsegg, Lamborghini en Bugatti-stal staan ongetwijfeld synoniem voor een wandeling in het Walhallapark. Wie deze prent wil zien voor de glanzende chroom zit meteen goed, zelfs als een zinderende intrige niet op het verlanglijstje staat.
De cast blijft in de middelmaat steken. Aaron Paul slaagt er in zijn eerste hoofdrol na ‘Breaking Bad’ niet in om de intensiteit die hij in zijn rol van Jesse Pinkman legde te evenaren. Dominic Cooper is flets als schmierende slechterik Dino en Imogen Poots hoeft zet een leeghoofdige Barbiepopvertolking neer als Pinkmans liefje. Michael Keaton is dan weer irritant als Monarch – en zijn interventies achter de microfoon terwijl hij de race becommentarieert hebben evenveel nut als een paprika-extract in een chocopot. Het meest positieve dat er over ‘Need For Speed’ te melden valt is dat Waugh alles zoveel mogelijk echt wou houden, en zo weinig mogelijk CGI in de races en stunts incorporeerde. Old school mayhem dus, maar die bewonderenswaardige keuze redt aan het eind van de rit de meubelen niet.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.