Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Mad Men, seizoen 6 (Blu-ray)
Wanneer ‘Mad Men’ er in 2015 het bijltje gaat bij neerleggen na het in tweeën gehakte zevende seizoen, zullen her en der zeker tranen worden geplengd. Enerzijds omdat het altijd moeilijk is om afscheid te nemen van een goede vriend, anderzijds uit respect voor het meesterschap waarmee Matthew Weiner acht jaar lang aan het roer stond van een van de beste tv-reeksen ooit. Tenzij Weiner het in de laatste rechte lijn zou verbrodden en met een finale reeks op de proppen zou komen die plots niet meer weet van welk hout pijlen maken. Gezien de consistente vier- (en zelfs vijf)sterrenkwaliteit waar Weiner ons dusver op vergastte, lijkt dat gelukkig quasi onmogelijk.
Het zesde seizoen van ‘Mad Men’ speelt zich af tussen december 1967 en november 1968. Weiner incorporeert naar goede gewoonte alweer een groot stuk Amerikaanse geschiedenis in de plot. Soms op de voorgrond, veelal subtiel op de achtergrond. Zo komen ditmaal onder andere de oorlog in Vietnam, hippies, de counter culture en de aanslagen op Martin Luther King en Bobby Kennedy aan bod. Op het voorplan blijven uiteraard de personages: andermaal heel sterk uitgetekend en zelden of nooit voor een gat te vangen. Wat ook moeilijk anders kan als je een reeks brengt die is opgehangen rond een van de meest enigmatische personages uit de televisiegeschiedenis: Don Draper.
Draper (Jon Hamm – als vanouds iconisch tot op het bot) laat ook nu weer zelden in zijn kaarten kijken. Zijn identiteitscrisis is een van de factoren die er blijft voor zorgen dat de man nooit gelukkig wil of kan zijn. Zelfs al heeft hij alles om gelukkig te zijn (de looks, het geld, het succes), steeds weer zoekt hij het gevaar op. Ook zijn huwelijk met Megan (Jessica Paré) kan er hem niet van weerhouden om zaken te doen die op geen enkele manier te verklaren zijn – tenzij uit alfamanstandpunt: op oudejaarsnacht het bed induiken met zijn buurvrouw bijvoorbeeld. Drapers ongerijmde gedrag is een van de redenen waarom ‘Mad Men’ nooit voorspelbaar wordt en op verschillende niveaus blijft werken. Je kan de reeks perfect zien als rechttoe-rechtaanontspanning, genieten van de wisselwerking tussen fictie en non-fictie – alle reclamecampagnes en bedrijven die in de reeks opduiken zijn echt – of er resoluut kopje onder induiken en zo bijvoorbeeld ontdekken hoe de eerste dubbelaflevering nogal wat knipogen bevat naar Dantes ‘Inferno’. Niet dat Weiner die verwijzingen wil verbergen: door Draper het boek te laten lezen op het strand van Hawaii – een snoepreisje aangeboden door de eigenaar van een hotelketen – zet hij al meteen een intelligente toon. Een die wordt doorgetrokken doorheen de volledige speelduur: elke aflevering heeft een eigen cachet met als voornaamste constanten uniform sterk acteren en gelaagde scenario’s.
Hoe diep je ook grijpt in de hoorn des overvloeds van ‘Mad Men’, nooit heb je het gevoel echt op de bodem te zitten. Steeds zijn er details die voor de echte kers op de taart zorgen. Alle vaste waarden bleven op post: we zien onder meer hoe Peggy Olson er het beste van probeert te maken na haar verhuis naar Cutler, Gleason & Chagough – om vervolgens te ontdekken dat de banden met haar voormalige werkgever nog niet definitief zijn doorgeknipt. De haat-liefdeverhouding tussen Draper en Pete Campbell blijft ook duren, en dat terwijl Campbell zijn huwelijk en carrière torpedeert door net als Draper de niet zo edele kunst van het schuimarcheren te bedrijven. En Roger Sterling blijft wie hij is: een egocentrische bonvivant die zijn issues verdrinkt met sterke drank, vrouwen en ongemeen zwarte humor.
De symbiose tussen tragiek en humor blijft eveneens om te zoenen, en komt tot een perfecte kadans in schitterende scènes zoals de begrafenis van Sterlings moeder. Een scène die perfect samenvat waar het bij ‘Mad Men’ om draait: een fijnzinnige – zij het verre van vrolijke en vaak doorweekt-cynische – kijk op de vaak ongrijpbare menselijke natuur, extra knisperig door een nostalgische ondertoon die nergens en nooit de neiging vertoont om een sentimenteel pad in te slaan. Kortom, ook in zijn zesde seizoen blijft ‘Mad Men’ niet te versmaden kunst met een grote K. Applaus met een grote A hiervoor.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.