Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Supercondriaque
Is Dany Boon de nieuwe Louis De Funès, of is een dergelijke vergelijking heiligschennis? Of moeten we Boon eerder zien als een incarnatie van de Pierre Richards van deze wereld? Of is het eigenlijk niet beter om Boon helemaal niet te vergelijken, en hem gewoon te zien voor wat hij waard is: de zoveelste succesvolle Franse komiek die er - in zijn thuisland alvast - in slaagt om volksverhuizingen richting bioscoop te orkestreren. Zo wist hij in 2008 met het door hem zelf geregisseerde ‘Bienvenue Chez Les Ch’tis’ twintig miljoen kijkers te lokken. Waarmee hij het uit 1966 stammende record van ‘La Grande Vadrouille’ (zeventien miljoen plus) verpulverde.
Met ‘Supercondriaque’ is Boon inmiddels aan zijn vierde uitstapje als regisseur toe. Bij de fans zullen de verwachtingen na ‘Bienvenue …’ en het eveneens succesvolle ‘Rien A Déclarer’ waarschijnlijk hooggespannen zijn. Hopelijk niet te hoog, want ‘Supercondriaque’ is geen onverdeeld succes. Boon geeft zichzelf wel ruimschoots de tijd om zijn gebruikelijke tics te etaleren, tegelijkertijd ontbreekt er een focus die sterk genoeg is om garant te staan voor een volledig geslaagde komedie.
Boon kruipt in de huid van Romain Faubert, een hypochonder eerste klas. Steeds en overal ziet hij de wereld en de mensen rondom hem als potentiële ziektekiemen, en de voorzorgen die hij neemt om er voor te zorgen dat hij geen besmetting oploopt, grenzen aan het ongelooflijke. Zelfs voor zijn vriend/huisarts Dimitri Zvenka (Kad Merad, Boons spitsbroeder in ‘Bienvenue …’) is de maat op een gegeven moment vol: hij wil Romain niet meer behandelen en zegt dat Romain moet inzien dat de kans op een ernstige ziekte door aanraking van iets of iemand anders zo goed als nihil is. In de hoop hem uit zijn isolement te halen - en definitief van hem verlost te zijn - helpt Dimitri hem bij de zoektocht naar een potentiële partner - maar Romains ontmoetingen met het andere geslacht lopen niet meteen van een leien dak.
Wie denkt dat de plotlijn daarmee volledig is uitgetekend, heeft het mis. Boon stuurt de film halverwege op het pad van de héél brede komedie – inclusief persoonsverwisseling – en komt daarbij willens nillens toch in het vaarwater van Pierre Richards ‘Le Grand Blond Avec Une Chaussure Noir’ terecht. Waarmee Boon nog niet tevreden is blijkbaar, daar hij de film uiteindelijk zelfs de teneur van een luidruchtige actiekomedie meegeeft wanneer hij zijn personage in de huid laat kruipen van een verzetsleider.
Als cineast moeten of willen proberen om jezelf voortdurend te overtreffen, blijkt moeilijk voor Boon. Zeker omdat het natuurlijk geen peulschil is om het succes en het enthousiasme van ‘Bienvenue …’ te evenaren. ‘Rien A Déclarer’ was volgens velen al een makke opvolger, ook deze ‘Supercondriaque’ is niet van die aard om er een lachindigestie aan over te houden. Dit is in de eerste plaats een zichtbaar naar Frankrijks erfenis van de succesvolle typetjesfilm knipogende lach-of-ik-schiet-komedie. En daar hoort naast de charme helaas vaak een iets te grote dosis van tenenkrommende plaatsvervangende schaamte bij.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.