Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Don't Come Knocking
Verhalen over aan lager wal geraakte of emotioneel knock-out geslagen figuren die terugkeren naar hun geboortedorp om in het reine te komen met zichzelf lijken tegenwoordig wel schering en inslag. Niet dat we er iets tegen hebben - integendeel, af en toe associëren we ons maar al te graag met zo’n mistroostige zieligaard - maar tegenwoordig lijkt elke artistieke filmer wel uit hetzelfde vaatje te tappen.
Zo ook Wim Wenders, in het verleden verantwoordelijk voor intrigerende, maar beslist geslaagde cinema als ‘The American Friend’ of ‘Paris, Texas’, maar tegenwoordig slechts een schim van z’n vroegere talentvolle zelf. Met films als ‘The Million Dollar Hotel’ of ‘Land Of Plenty’ verdient hij van ons moeiteloos het predikaat van meest pretentieuze filmmaker en ook met ‘Don’t Come Knocking’ lijkt hij daar geen verandering in te brengen. Z’n nieuwste boreling is immers een met bizarre invallen, ongeloofwaardige personages en elitaire dialogen bezaaide road movie, die halverwege omslaat in een oppervlakkig familiedrama. Het scenario van ‘Don’t Come Knocking’ werd geschreven door cineast Wenders in samenwerking met hoofdrolspeler Sam Shepard, die in het verleden ook Wenders grootste succes ‘Paris, Texas’ uit z’n pen liet vloeien.
Shepard speelt de rol van Howard Spence, een hautaine Hollywoodacteur, die van de ene dag op de andere beslist de set van z’n nieuwste film te verlaten en een bezoekje te brengen aan z’n moeder. Eenmaal terug in het plaatsje waar hij het overgrote deel van z’n leven doorbracht, wordt hij opnieuw verliefd op Doreen (Jessica Lange), de vrouw die hij twintig jaar geleden liet zitten met een zoon, die hij nooit eerder ontmoette.
Het acteerwerk is van de bovenste plank met een uitstekende Sam Shepard op kop. Ook al slaat het gros van de karakters ondefinieerbare wartaal uit, ze brengen het met zoveel overtuiging dat je haast zou denken dat ze toch iets zinnigs aan het vertellen zijn. Verder is het een blij weerzien met oude rot Eva Marie Saint en bewijst Sarah Polley eens te meer één van de grootste ontluikende talenten van het moment te zijn. Maar hoewel Wenders wel weet hoe hij een camera moet hanteren - let maar eens op de adembenemende shots van de verlaten woestijn - heeft hij nog steeds niet geleerd hoe hij een evenwichtig en bovenal boeiend verhaal moet vertellen. Opnieuw een gemiste kans voor Wenders!