Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Viva La Liberta
Toni Servillo is al sinds begin jaren negentig een graag geziene acteur binnen de Italiaanse cinema. Toch kwam zijn echte internationale doorbraak er pas door zijn hoofdrol in Paolo Sorrentino’s ‘La Grande Bellezza’ – je weet wel, die Fellini-eske kijk op de excessen in het hedendaagse Rome die ervoor zorgde dat ‘The Broken Circle Breakdown’ het zonder Oscar voor beste niet-Engelstalige film moest stellen. In datzelfde jaar 2013 was Servillo eveneens te zien in de politieke satire ‘Viva La Liberta’, een film die in het kielzog van ‘La Grande Bellezza’ ook buiten Italië flink wat aandacht kreeg.
‘Viva La Liberta’ slaat zijn tentzeilen op naast Zenda en Ottokar: gebieden die ooit door een dubbelganger van de regerende potentaat werden bestuurd. Zo’n beetje zoals Kevin Kline ook deed in Washington (‘Dave’). We kunnen nog Wadiya toevoegen aan deze lijst, hoe minder we echter aan Sacha Baron Cohens ‘The Dictator’ worden herinnerd, hoe beter. In ‘Viva La Liberta’ wordt er binnen de Italiaanse oppositiepartij een tweeling in het politieke kegelspel gegooid. Het blijft fictie natuurlijk, maar door alles te situeren binnen een herkenbare situatie in een bestaand land, laat regisseur Roberto Ando (die hiermee zijn eigen roman ‘Il Trono Vuoto’ verfilmt) alles ‘waarheidsgetrouw’ overkomen.
Enrico Olivero (Servillo) is uitgekeken op zijn politieke carrière. Zijn partij heeft steeds meer de publiek opinie tegen, hij kan niet meer strijden waar hij voor wil strijden, zijn relatie met zijn echtgentoe ligt op apegapen en een nijpend gebrek aan privacy maakt hem eerder moedeloos dan geïnspireerd. Waarop hij besluit om er vanonder te muizen en zich incognito terug te trekken in Frankrijk in de hoop daar zichzelf terug te vinden. Zelfs zijn naaste politiek adviseur Andrea (Valerio Mastandrea) is niet op de hoogte van Enrico’s vlucht. Om te vermijden dat de partij helemaal de dieperik ingaat, bedenkt hij een boud plan: hij vervangt Enrico door zijn tweelingbroer Giovanni. Niet onbelangrijk detail: die broer werd nog maar net uit een psychiatrische instelling ontslagen.
Giovanni mag dan lichamelijk wel als twee druppels water op Enrico lijken, zijn gedrag doet dat allerminst. Giovanni heeft immers een bipolaire stoornis, en voelt zich – al dan niet daardoor – meteen thuis op de politieke bühne. Zijn enthousiasme en bereidheid tot grapjes maken slaat aan bij het publiek, en zijn filosofie om altijd en overal de waarheid te vertellen in plaats van over te gaan tot politieke smoelentrekkerij raakt meer dan een gevoelige snaar. En dan staat plots Enrico terug voor de deur.
‘Viva La Liberta’ laat zich op twee vlakken bekijken: als meer bedeesde politieke satire en als breedschalige klucht – zeker van zodra Sevillo in de huid van Giovanni kruipt. Ando heeft het wat moeilijk om een middenweg te vinden tussen de twee uitersten, wat ervoor zorgt dat de prent hier en daar faalt om een echte vuist te maken. Gelukkig staat of valt het resultaat niet met Ando’s regie of de niet altijd subtiele manier waarop hij duidelijk wil maken dat politiek in de eerste plaats theater is. Sevillo’s vertolking van het broederpaar Enrico en Giovanni is eigenlijk al genoeg reden om ‘Viva La Liberta’ een kijkbeurt te gunnen: de manier waarop Sevillo met een minimum aan truukjes binnen een en dezelfde film twee personages uitbeeldt die karakterieel heel ver uit elkaar liggen zegt veel over zijn sterke kameleonkwaliteiten. Wie eens goed met de neus op de politieke (valse) werkelijkheid wil worden gedrukt, zit hier meteen meer dan goed. En ja, er mag gelachen worden.
© Cinevision.be/nl
Niets uit deze publicatie mag op welke wijze dan ook worden overgenomen zonder voorafgaande schriftelijke (per e-mail of brief) toestemming van de verantwoordelijke uitgever.